Dynastia z Louvain

Dynastia z Louvain (Leuven) – dynastia panująca od przełomu IX i X w. w hrabstwach Louvain i Brukseli oraz księstwie Lotaryngii, a następnie – do 1406 roku – w księstwach Brabancji i Limburgii; boczną linią dynastii, wyodrębnioną w XIII w. i panującą w Hesji do XX w. jest dynastia heska.

Historia

Protoplastą dynastii z Louvain był Giselbert, hrabia Maasgau (regionu nad Mozą z Maastricht), który w 846 roku poślubił córkę cesarza Lotara I. Jego potomkowie byli hrabiami Hainaut i Louvain, a do połowy X w. także książętami Lotaryngii. W 1086 roku Henryk III przyjął tytuł margrabiego Brabancji, jego brat Gotfryd I Brodaty został zaś księciem Dolnej Lotaryngii. Prawnuk tego ostatniego, Henryk I przyjął tytuł księcia Brabancji. Podobnie jak wielu innych członków rodu, aktywnie uczestniczył w życiu politycznym Rzeszy i nawet pretendował do tronu niemieckiego (podobne starania podejmował jego syn, Henryk II). Po bitwie pod Worringen jeden z kolejnych książąt z rodu, Jan I Zwycięski włączył do rodowej domeny księstwo Limburgii. Ostatnim przedstawicielem starszej linii dynastii była Joanna, po której śmierci w 1404 roku Brabancja przypadła burgundzkiej linii Walezjuszów.

W 1265 roku Henrykowi I Dziecięciu, synu księcia Brabancji Henryka II, udało się przejąć część dziedzictwa po Ludowingach – Hesję, w której jego potomkowie panowali do końca I wojny światowej.

Zobacz też

Bibliografia

  • Dariusz Rychlewicz: Louvain. W: Słownik dynastii Europy. Józef Dobosz, Maciej Serwański (red.). Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1999, s. 247–248. ISBN 83-7177-025-1.
  • Walter Heinemeyer, Ludwig Clemm: Brabant, Dynastengeschlecht. W: Neue Deutsche Biographie. T. 2. Berlin: Duncker & Humblot, 1955, s. 499–501. [dostęp 2012-10-22].

Linki zewnętrzne