Dyplomacja kulturalna

Dyplomacja kulturalna – element dyplomacji publicznej, forma wymiany informacji i promowania sztuki i innych aspektów kultury pomiędzy narodami.

Definicja dyplomacji kulturalnej

Jednym z najbardziej istotnych przekazów dyplomacji publicznej stała się kultura. Już od początku XIX w. państwa w zorganizowany sposób zapoczątkowały świadomą zagraniczną politykę kulturalną ukierunkowaną na realizację zadań polityki zagranicznej. Doprowadziło to do wykształcenia się nowej formy dyplomacji, dyplomacji kulturalnej[1].

Dyplomacja kulturalna, definiowana jest przez Cummingsa jako wymiana idei, informacji, sztuki i innych aspektów kultury pomiędzy narodami, by sprzyjać wzajemnemu zrozumieniu[2]. Formuje ona ważny element szerszego wysiłku publicznej dyplomacji, która zawiera po prostu wszystko, co robi naród by przedstawić siebie światu. Skoro istota dyplomacji kulturalnej składa się z narodów dzielących się formami swojej kreatywnej ekspresji, jest ona naturalnie przyjemna, i dlatego może być jednym z najbardziej efektywnych narzędzi dyplomatycznych[3]. Dyplomacja kulturalna jest idealnym przykładem tzw. soft power, czyli umiejętności przekonywania przez kulturę, wartości i idee, w przeciwieństwie do hard power, która zdobywa i wymusza poprzez działania militarne[4].

Przypisy

  1. ↑ E. Molendowski, W. Polan, Dyplomacja gospodarcza. Rola w polityce zagranicznej państwa, Wydawnictwo: Wolters Kluwer Polska - OFICYNA, Kraków, 2007, ISBN 978-83-7526-163-9
  2. ↑ M. C. Cummings, Cultural Diplomacy and the United States Government: a Survey, Center for Arts and Culture 2003, s.1. (http://www.culturalpolicy.org)
  3. ↑ C. P. Schneider, Culture Communicates: US Diplomacy that Works, Discussion Papers in Diplomacy, Nether-lands Institute of International Relations “Clingendael”, September 2004, s.4
  4. ↑ Za twórcę zaznaczonego rozróżnienia w działaniach państw na arenie międzynarodowej uznawany jest znany amerykański teoretyk stosunków międzynarodowych Joseph Nye. Por. J. S. Nye, Jr., The Paradox of American Power, Oxford University Press 2002, s.8-9

Zobacz też