Dyptyk (starożytność)

Dyptyk konsularny Areobindusa (Bizancjum, 506 n.e.) z muzeum Luwru

Dyptyk (dyptych, gr. δίπτυχος díptychos – złożony we dwoje) – dwie czworokątne tabliczki połączone zawiasami i zamykane jak książka. W starożytności służyły jako tabliczki do pisania[1].

Od II w. n.e. zapisywano w nich neofitów, imiona zmarłych, dostojników świeckich i duchownych[1].

Od IV wieku n.e. z okazji objęcia urzędu przez konsula wykonywano z kości słoniowej tzw. dyptyki konsularne. Miały one wysokość około 30-40 cm i szerokość jednego skrzydła 14 cm. Dekorowano je reliefami i inskrypcjami[2]. Wręczano je urzędującym konsulom na początku nowego roku, czyli w dniu obejmowania urzędu[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c Słownik terminologiczny sztuk pięknych, dz. cyt., s. 94.
  2. ↑ J.A. Ostrowski: Starożytny Rzym, dz. cyt., s. 452.

Bibliografia

  • Słownik terminologiczny sztuk pięknych, Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, ISBN 83-01-12365-6
  • Janusz A. Ostrowski: Starożytny Rzym. Polityka i sztuka. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1999, ISBN 83-01-12616-7

Media użyte na tej stronie