Dywizje Flak

(c) Bundesarchiv, Bild 183-H27779 / CC-BY-SA 3.0

Ciężkie działo przeciwlotnicze kalibru 105 mm należące do 1 Dywizji Flak. Flakturm na terenie Ogrodu Zoologicznego w Berlinie, kwiecień 1942.

Dywizje Flak (niem. Flak-Divisionen) – niemieckie dywizje artylerii przeciwlotniczej z okresu II wojny światowej.

Zaczęto je tworzyć począwszy od 1 września 1941 r. zmieniając nazwy istniejących Luftverteidigungskommand (Dowództw Obrony Powietrznej). Część dywizji miała charakter stacjonarny, chroniła miasta lub regiony Niemiec i wykonywała równocześnie zadania obrony terytorialnej. Inne, tworzone od 1942 r., były przydzielane armiom lub grupom armii w miarę potrzeb i przemieszczały się razem z nimi. Zwykle dywizje Flak składały się jedynie z dowództwa (sztabu) oraz jednostek zaopatrzeniowych i łączności. Pozostałe jednostki, pułki Flak i reflektorów przeciwlotniczych, były im podporządkowane tylko tymczasowo i w zależności od sytuacji^[1].

Dywizje Flak były łączone w wyższe związki taktyczne, korpusy. Oprócz dywizji artylerii przeciwlotniczej istniało również kilkadziesiąt samodzielnych brygad Flak^[2].

Łącznie sformowano 31 dywizji Flak oraz pewną liczbę sztabów szczebla dywizyjnego do realizacji bieżących potrzeb z zakresu obrony przeciwlotniczej m.in. General der Flakartillerie beim Luftgaukommando XVII, General der Flakartillerie der Luftflotte 2, General der Flakartillerie beim Luftgaukommando III i inne^[3].

W latach 1941–1942 istniały ponadto dwie dywizje reflektorów przeciwlotniczych (Flakscheinwerfer-Divisionen)^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.