Dywizjon Ćwiczebny Pociągów Pancernych
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1921 | |
| Rozformowanie | 1927 | |
| Nazwa wyróżniająca | nie posiadał | |
| Patron | nie posiadał | |
| Tradycje | ||
| Święto | nie posiadał | |
| Nadanie sztandaru | nie posiadał | |
| Kontynuacja | 1 Dywizjon Pociągów Pancernych | |
| Dowódcy | ||
| Ostatni | mjr art. Edward Czerny | |
| Działania zbrojne | ||
| nie brał udziału | ||
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Jabłonna (Okręg Korpusu Nr I) | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
| Rodzaj wojsk | wojska kolejowe | |
| Podległość | 2 Pułk Saperów Kolejowych | |
Dywizjon Ćwiczebny Pociągów Pancernych - pododdział pociągów pancernych Wojska Polskiego.
Historia dywizjonu
Dywizjon Ćwiczebny Pociągów Pancernych został sformowany wiosną 1924 roku, w garnizonie Jabłonna[1]. Początkowo podporządkowany został dowódcy 2 Pułku Saperów Kolejowych (traktowany był na prawach IV batalionu), a następnie komendantowi Obozu Szkolnego Saperów Kolejowych.
9 września 1924 roku w katastrofie kolejowej pod Pomereczem wykoleiły się pociągi pancerne „Danuta” i „Generał Sosnkowski”.
Obsada personalna dyonu w 1924 roku:
- dowódca dywizjonu - mjr art. Edward Czerny z 24 pap,
- dowódca Pociągu Pancernego Nr 1 - kpt. art. Bolesław Babecki z 13 pap,
- oficer - kpt. piech. Roman Babiński z 71 pp,
- dowódca Pociągu Pancernego Nr 2 - por. art. Tadeusz Smyczyński z 5 pac,
- oficer - por. piech. Bernard Sobczyński z 51 pp.
Z dniem 14 października 1924 roku zostali odkomenderowani na trzymiesięczny Kurs wyszkolenia załóg pociągów pancernych do „Dyonu Ćwiczebnego pg. panc. Nr 1”:
- por. piech. Stanisław Kicia z 16 pp,
- por. piech. Henryk Kurek z 20 pp,
- por. art. Stanisław Leon Anlauf (ur. 30 VI 1899, zm. 1940 Charków) z 5 pac,
- por. art. Stanisław Hieronim Milli z 5 pac[2].
Z dniem 10 listopada 1924 roku dołączyli do nich oficerowie 1 Pułku Saperów Kolejowych: por. Mieczysław Jabłoński i por. Mieczysław Koźmiński[3].
Wiosną 1925 roku jednostka przeformowana została w Dywizjon Szkolny Pociągów Pancernych[4].
Obsada personalna dyonu latem 1925 roku:
- dowódca dywizjonu - mjr art. Edward Czerny z 24 pap,
- zastępca dowódcy - kpt. sap. kol. Wacław Stelmachowski z 1 psap kol,
- adiutant - por. art. Alfred Rudolf Lacny z 1 pan,
- kwatermistrz - kpt. sap. kol. Artur Steinkeller z 2 psap kol,
- oficer ewidencyjny - por. sap. kol. Józef Szmaro z 1 psap kol,
- oficer do spraw materiałowych - por. art. Bronisław Kazimierz Błażyński z 9 pac,
- dowódca Pociągu Pancernego Nr 1 - kpt. art. Wincenty Żmigrodzki z 8 pap,
- dowódca Pociągu Pancernego Nr 2 - kpt. art. Zygmunt Lewandowski z 4 pap,
- dowódca Pociągu Pancernego Nr 3 - kpt. art. Tadeusz Marian Kupiec z 6 pac.
Ponadto sześciu oficerów piechoty (trzech dowódców plutonów karabinów maszynowych i trzech dowódców plutonów szturmowych), sześciu oficerów artylerii (trzech dowódców plutonów artylerii i trzech oficerów młodszych w tych plutonach) oraz trzech oficerów saperów kolejowych (dowódców plutonów technicznych)[5].
Z dniem 10 września 1925 roku na trzymiesięczny III Kurs doszkolenia załóg pociągów pancernych do „dyonu szkolnego w Jabłonnie” przeniesionych zostało służbowo 16 oficerów piechoty, 11 oficerów artylerii i jeden oficer saperów kolejowych[6].
W październiku 1927 roku na bazie dyonu utworzony został 1 Dywizjon Pociągów Pancernych. Do tego czasu przeszkolonych zostało około 2 tysięcy oficerów i żołnierzy. Od wiosny 1926 roku do szkolenia załóg wykorzystywana była specjalna bocznica kolejowa na poligonie w Rembertowie[7].
Przypisy
- ↑ 25 stycznia 1934 roku Minister Spraw Wojskowych zmienił nazwę garnizonu Jabłonna na „Legionowo”. Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 25 stycznia 1934 roku, poz. 1.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 134 z 23 grudnia 1924 roku, s. 758.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 129 z 11 grudnia 1924 roku, s. 724.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 58 z 29 maja 1925 roku, s. 281.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 56 z 24 maja 1925 roku, s. 280.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 90 z 7 września 1925 roku, s. 492.
- ↑ W 1924 roku komendantem ćwiczebnej linii kolejowej był mjr Władysław Luczyński z 2 Pułku Saperów Kolejowych.
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Tadeusz Krawczak i Jerzy Odziemkowski, Polskie pociągi pancerne w wojnie 1939, Książka i Wiedza, Warszawa 1987, wyd. I, ISBN 83-05-11723-5.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).