Dywizjon Rozpoznawczy Armii

Dywizjon Rozpoznawczy Armii
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1941

Rozformowanie

1942

Tradycje
Rodowód

Kompania Przyboczna

Kontynuacja

12 Pułku Kawalerii Pancernej
12 Pułk Ułanów Podolskich

Dowódcy
Pierwszy

rtm. Jerzy Klimkowski

Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

rozpoznanie

Dywizjon Rozpoznawczy Dowództwa Armii Polskiej na Wschodzie – jednostka rozpoznawcza Polskich Sił Zbrojnych.

Szwadron Przyboczny

20 września 1941 generał Anders wydał rozkaz utworzenia w Buzułuku kompanii przybocznej dowódcy PSZ w ZSRR. W październiku zmieniono nazwę na szwadron przyboczny. Jego organizatorem i pierwszym dowódcą był rtm. Czesław Florkowski[1].

Struktura organizacyjna

dowódca - rtm. Czesław Florkowski (we wrześniu 1939 dowódca szwadronu w 22 Pułku Ułanów Podkarpackich).

  • poczet dowódcy
  • pluton rozpoznawczy na motocyklach
  • 3 plutony liniowych
  • pluton mieszany (drużyna przeciwpancerna i drużyna ckm)
  • drużyna gospodarcza.

Liczył około 250 oficerów i szeregowych.

Oddział otrzymał broń i sprzęt motorowy rosyjskie, a umundurowanie brytyjskie. Do obowiązków Szwadronu Przybocznego, prócz ochronnych i wartowniczych, należało też wystawianie szwadronu honorowego.

Oddział przyboczny

W styczniu 1942 przewieziono Szwadron Przyboczny Armii pod Taszkent, do miejscowości Jangi Jul. Tu szwadron otrzymał uzupełnienia, a 13 kwietnia 1942 zmienił nazwę na oddział przyboczny dowódcy PSZ w ZSSR.

Skład organizacyjny

  • 1 szwadron - por. Zbigniew Kuczera (we wrześniu 1939 dowódca szwadronu w 22 Pułku Ułanów Podkarpackich)
  • 2 szwadron - por. Andrzej Czaykowski

5 sierpnia 1942 oddział przyboczny nazwano dywizjonem rozpoznawczym Dowództwa Armii Polskiej na Wschodzie. Dowódcą mianowano rtm. Jerzego Klimkowskiego. Rtm. Florkowski został jego zastępcą.

Na Bliskim Wschodzie

8 sierpnia 1942 przewieziono dywizjon do Iranu. W okolicach Quzil Ripat przeorganizowano go w pułk, który to mocą rozkazu dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie otrzymał nazwę 12 pułku kawalerii pancernej, a 1 grudnia 1943 przyjął tradycyjną nazwę 12 pułku ułanów podolskich. Był już pułkiem rozpoznawczym 3 Dywizji Strzelców Karpackich.

Przypisy

  1. Lubelszczyzna - 1939 r. Czesław Florkowski. stankiewicze.com. [dostęp 2014-05-29].

Bibliografia

  • Bohdan Królikowski: Kres ułańskiej epopei : szkice do dziejów kawalerii rozpoznawczej i pancernej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1939-1947. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2007. ISBN 83-7306-332-3.
  • Piotr Żaroń, Armia Polska w ZSRR, na Bliskim i Środkowym Wschodzie, Warszawa 1981
  • Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino : generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).