Działania specjalne
Działania specjalne – przedsięwzięcia o charakterze wojskowym, zmierzające do zniszczenia lub osłabienia potencjału władzy, gospodarki i związanego z obroną przeciwnika. Działania specjalne, zależnie od sił i środków oraz sposobów realizacji, dzielą się na partyzanckie, dywersyjne, sabotażowe, przeciwpartyzanckie i psychologiczne. Mogą być prowadzone na terytorium przeciwnika, terenach przez niego okupowanych lub administrowanych. Prowadzone są przez żołnierzy pododdziałów specjalnych, pododdziały wojny psychologicznej i partyzanckie (w Polsce; Wojska Specjalne realizują, bądź realizowały je w ramach Polskich Kontyngentów Wojskowych podczas MOOTW). Podczas działań specjalnych komandosi współpracują z żołnierzami wywiadu wojskowego, którzy wspierają ich zdobytymi informacjami i specjalistycznymi, specyficznymi umiejętnościami i wiedzą ekspercką.
Celem działań specjalnych może być: wsparcie obrony prowadzonej przez wojska konwencjonalne (głównie: lądowe, powietrzne, morskie), udzielanie pomocy wojskom walczącym na froncie zewnętrznym w wykonywaniu określonych działań operacyjno-strategicznych bądź stworzenie sprzyjających warunków polityczno-wojskowych w interesie polityczno-wojennym państwa, którego wojska prowadzą działania wojenne, uzyskanie efektu ważnego dla polityki państwa. Prowadzenie działań specjalnych wymaga: skrytości, umiejętności nieszablonowego działania i jego elastyczności, gwałtowności, zaskoczenia i mylenia przeciwnika.
Działania specjalne mogą polegać na:
- utrudnianiu przerzutu wojsk przeciwnika na front zewnętrzny, wiązaniu sił i środków przeciwnika na zapleczu, niszczeniu jego ważnych obiektów, urządzeń komunikacyjnych i systemu dowodzenia wojskami;
- dezorganizowaniu systemu logistycznego wojsk;
- niszczeniu lub unieruchamianiu środków produkcji, zakładów przemysłowych i sprzętu komunikacyjnego;
- niszczeniu głębokiego zaplecza;
- zdobywaniu, niszczeniu celów wysokiej wartości (ang. High-Value Target) ludzi, obiektów;
- tworzeniu i pogłębianiu chaosu w życiu gospodarczym i politycznym państwa;
- stosowaniu aktów terroru np. zamach (terroryzm);
- prowadzeniu rozpoznania specjalnego.
- prowadzeniu działań psychologicznych, wojny psychologicznej mających wpływ na postawy cywili i morale żołnierzy strony broniącej, ale i atakującej
Zobacz też
Bibliografia
- pod red. Marian Laprus: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 104.
- Stanisław Koziej: Teoria sztuki wojennej. Warszawa: „Bellona”, 1993. ISBN 83-11-08264-2.
- AAP-6: Słownik terminów i definicji NATO. wcnjk.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-17)]. s. 347