Działko N-37

Nudelman N-37
Ilustracja
Działko N-37
Państwo

 ZSRR

Rodzaj

działko automatyczne

Zasada działania

krótki odrzut lufy

Historia
Produkcja

1946–1960

Dane techniczne
Kaliber

37 mm

Nabój

37x155 mm

Zasilanie

taśma

Wymiary
Długość

2460 mm

Wysokość

mm

Szerokość

mm

Długość lufy

1310 mm

Masa
broni

103 kg[1]

Inne
Prędkość pocz. pocisku

670 m/s (burzący), 880 m/s(przeciwpancerny)

Masa pocisku

735 g (burzący ze smugaczem)[1], 729 g (burzący bez smugacza), 735 g (przeciwpancerny)

Szybkostrzelność teoretyczna

400-450 strz./min.[1]

Dane operacyjne
Platformy strzeleckie
MiG-9, MiG-15, MiG-17, MiG-19, Jak-25, Su-15[1]
Użytkownicy
Związek Radziecki

N-37 – automatyczne działko lotnicze konstrukcji radzieckiej[1].

Historia

Opracowana przez A. Suwanowa, W. Niemianowa, A. Richtera i P. Golikowa[1]. Od 1946 roku zastępowało działko NS-37[1], które okazało się nieskuteczne przeciw celom opancerzonym i miało za małą szybkostrzelność by być skuteczną bronią przeciw samolotom wroga.

Działko N-37 używało krótszego naboju, dzięki czemu możliwe było stworzenie lżejszej konstrukcji (30% z, za cenę prędkości wylotowej zmniejszonej o 23%). Zmniejszył się też odrzut, a znacząco zwiększyła szybkostrzelność[2]. Działko, jak na swój kaliber było dość lekkie (103 kg) i o znacznej szybkostrzelności (400 strz./min), która jednak pozostawała niedostateczna w warunkach szybkiej walki powietrznej[3]. Podobnie jak w NS-37, pojedyncze trafienie na ogół wystarczało by zniszczyć nieprzyjacielski bombowiec.

Waga broni i naboju nie pozwalała na zabranie dużej ilości amunicji (MiG-15 przenosił 40 nabojów 37 mm i po 80 nabojów 23 mm na działko[4]). Taką samą liczbę naboi przenosił MiG-17; wczesne wersje Jaka-25 miały dwa działka N-37 z zapasem po 100 nabojów na lufę[3]

Bardziej kłopotliwy był wciąż duży odrzut, ponadto gazy wylotowe dławiły silniki odrzutowe (problem szczególnie w MiGu-9, który miał armatę zamontowaną w przegrodzie silnika), co spowodowało kilka katastrof. W lawetach samolotów zastąpione zazwyczaj przez działko NR-23.

Działko N-37D było produkowane na licencji również w Polsce przez ZM Tarnów[5].

Przypisy

  1. a b c d e f g Andrzej Ciepliński; Ryszard Woźniak Encyklopedia współczesnej broni palnej s. 152
  2. From 37mm to 40mm - The Russian Ammunition Page, www.russianammo.org [dostęp 2017-11-22].
  3. a b Anthony G. Williams: Rapid Fire: The Development of Automatic Cannon and Heavy Machine Guns for Armies, Navies, and Air Forces. Airlife Publishing, Ltd, 2000, s. 191. ISBN 978-1840371222.
  4. Jerzy Domański: Samolot myśliwski MiG 15. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1972, s. 14, seria: Typy Broni i Uzbrojenia.
  5. Andrzej Kiński. 90 lat Zakładów Mechanicznych Tarnów S.A. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 9/2007, s. 69, 2007. Magnum-X. 

Bibliografia

  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.

Media użyte na tej stronie

N-37 cannon.jpg
Autor: Mike1979 Russia, Licencja: CC BY-SA 3.0
Авиационная пушка Н-37. Стенд авиационного вооружения Музея техники Задорожного.