Dziennik Ustaw

Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej
Ilustracja
Pierwsza strona papierowego
Dziennika Ustaw (2006)
Częstotliwość

aperiodyk

Państwo

 Polska

Wydawca

Kancelaria Prezesa Rady Ministrów

Tematyka

urzędowa

Pierwszy numer

1918 (1807↓)

ISSN

0867-3411

OCLC

470854338

Strona internetowa
Nieistniejący już dziś punkt sprzedaży Dziennika Ustaw i Monitora Polskiego przy ul. Powsińskiej 69 w Warszawie. Od 1 stycznia 2012 Dziennik Ustaw publikowany jest wyłącznie w formie elektronicznej.

Dziennik Ustaw (skrót: DzU, Dz.U. lub Dz. U.uwaga do skrótu), pełna nazwa: Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej – najważniejszy polski dziennik urzędowy. Jest to jedyne oficjalne źródło poznania powszechnie obowiązującego prawa w Polsce. Wydawanie Dziennika Ustaw jest wyłączną kompetencją Prezesa Rady Ministrów, który zajmuje się tym przy pomocy redakcji znajdującej się w Rządowym Centrum Legislacji.

Wydawany nieprzerwanie do dziś Dziennik Ustaw powstał na mocy dekretu Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego z dnia 3 stycznia 1918, a jego pierwszy numer ukazał się 1 lutego 1918.

Od 1 stycznia 2012 Dziennik Ustaw publikowany jest wyłącznie w formie elektronicznej i udostępniany na specjalnie do tego przeznaczonej stronie internetowej.

Zawartość

W Dzienniku Ustaw ogłasza się akty prawne wymienione w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej[1] oraz w ustawie o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych[2]. Są nimi:

  1. Konstytucja,
  2. ustawy,
  3. rozporządzenia z mocą ustawy wydane przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,
  4. rozporządzenia wydane przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Radę Ministrów, Prezesa Rady Ministrów, ministrów kierujących działami administracji rządowej, przewodniczących określonych w ustawach komitetów – będących członkami Rady Ministrów, oraz Krajową Radę Radiofonii i Telewizji,
  5. teksty jednolite aktów określonych w pkt 1-4,
  6. umowy międzynarodowe ratyfikowane za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie oraz oświadczenia rządowe w sprawie mocy obowiązującej tych umów,
  7. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego dotyczące aktów normatywnych ogłoszonych w Dzienniku Ustaw,
  8. uchwały Rady Ministrów uchylające rozporządzenia ministra,
  9. akty prawne dotyczące stanu wojny i zawarcia pokoju,
  10. akty prawne dotyczące referendum zatwierdzającego zmianę Konstytucji i referendum ogólnokrajowego,
  11. akty prawne dotyczące wyborów do Sejmu i Senatu,
  12. akty prawne dotyczące skrócenia kadencji Sejmu,
  13. akty prawne dotyczące wyborów Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,
  14. akty prawne dotyczące powszechnej lub częściowej mobilizacji i użycia Sił Zbrojnych do obrony Rzeczypospolitej Polskiej,
  15. akty prawne dotyczące stanu wojennego,
  16. akty prawne dotyczące stanu wyjątkowego,
  17. akty prawne dotyczące stanu klęski żywiołowej,
  18. uchwały Sądu Najwyższego w sprawie stwierdzenia ważności wyboru Prezydenta RP, wyborów do Sejmu i Senatu oraz ważności referendum zatwierdzającego zmianę Konstytucji i referendum ogólnokrajowego,
  19. obwieszczenia w sprawie sprostowania błędów,
  20. inne akty prawne, jeżeli odrębne ustawy tak stanowią.

Tytuł

Dziennik Ustaw wychodził w Polsce pod różnymi tytułami w zależności od oficjalnej nazwy państwa:

Poprzednicy dziennika urzędowego, Korona Królestwa Polskiego (1386–1795), Rzeczpospolita Obojga Narodów (1569–1795) (I Rzeczpospolita)

Dzienniki urzędowe

Po zaborach

  • Księstwo Warszawskie (1807–1815)
  • Królestwo Polskie (1815–1918)
    • 1815–1871 – Dziennik Praw (Królestwa Polskiego)[3]
    • 1875–1914 – wydawnictwo nieoficjalne (po zniesieniu Dziennika Praw)[4][5][6]:
      • 1875–1886 (lata 1871–1885) – Zbiór praw. Postanowienia i rozporządzenia rządu w guberniach Królestwa Polskiego obowiązujące, wydane po zniesieniu w 1871 roku urzędowego wydania Dziennika Praw Królestwa Polskiego[7][8][9]
      • 1887–1903 (lata 1886–1900) – Zbiór praw obowiązujących w Guberniach Królestwa Polskiego[10][8][11]
      • 1903–1907 (lata 1901–1907) – Zbiór Praw Królestwa Polskiego za wiek XX[12][13][14]
      • 1909–1914 (lata 1906–1911) – Roczniki Informacyjne o Nowych Prawach w Królestwie Polskiem Obowiązujących[15][16]

II Rzeczpospolita (1918–1945) (II wojna światowa [1939–1945]), Rzeczpospolita Polska (1944–1952) (Polska Ludowa)

  • 1918 – Dziennik Praw Królestwa Polskiego (Dz.Pr.K.P.)
  • 1918–1919 – Dziennik Praw Państwa Polskiego (Dz.Pr.P.P.)
  • 1919–1952 – Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U.R.P. lub Dz.U.)

Polska Rzeczpospolita Ludowa (1952–1989) (Polska Ludowa)

  • 1952–1989 – Dziennik Ustaw Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U.)

III Rzeczpospolita (1989–) (Rzeczpospolita Polska)

  • od 1990 – Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.)

Podstawy prawne

Wydawanie Dziennika Ustaw regulowały kolejno:

Powoływanie się na źródło

Przy powoływaniu się na akty prawne opublikowane w Dzienniku Ustaw należy przytoczyć pełną nazwę aktu prawnego wraz z datą jego uchwalenia, a następnie w nawiasie podać miejsce publikacji w następujący sposób:

  1. skrót: Dz.U.
  2. jeżeli akt prawny został opublikowany w innym roku, niż data jego uchwalenia należy podać również zwrot: „z XXXX r.”
  3. numer pod którym akt jest opublikowany: „Nr XXX” (niestosowany w odniesieniu do aktów wydawanych od 2012 r.)
  4. pozycję pod którą akt jest opublikowany: „poz. XXXX”
  5. dodatek „z późn. zm.” (w praktyce czasem jako „ze zm.”), jeżeli w dacie cytowania obowiązuje wersja aktu zmieniona w stosunku do wersji opublikowanej w cytowanym źródle
  6. jeżeli akt jest objęty tekstem jednolitym, należy podać adres publikacyjny obwieszczenia zawierającego tekst jednolity: „Dz. U. z XXXX r. Nr XX, poz. XXX” (zgodnie z zasadami techniki prawodawczej nie powinien, ale w praktyce bywa poprzedzany słowami: „tekst jednolity” albo skrótami: „tekst jedn.” lub „t.j.”, np. „tekst jednolity: Dz. U. z XXXX r. Nr XX, poz. XXX”)

Przykładowy zapis aktu prawnego wraz ze wskazaniem źródła:

  • ustawa z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1577)
  • ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2018 r. poz. 121, z późn. zm.)
  • ustawa z dnia 13 stycznia 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 118)

W praktyce prawniczej stosuje się prostszy zapis, np. Dz.U.2004.261.2603.

Skrót

Zgodnie z § 162 ust. 2 pkt 1 zasad techniki prawodawczej, które jako integralna część rozporządzenia mają moc powszechnie obowiązującą, Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej oznacza się skrótem „Dz. U.” (ze spacją pomiędzy „Dz.” a „U.”). Nieco inną pisownię zaleca późniejsza (z dnia 15 maja 2006 roku) uchwała ortograficzna nr 13[17] Rady Języka Polskiego, a mianowicie „DzU” lub „Dz.U.” (bez spacji pomiędzy „Dz” a „U”). Według tej samej uchwały skrót wyrazu „numer” powinien być zapisywany małą literą (czyli „nr”) – co wynika poza tym z ogólnej normy ortograficznej[18].

Nie należy mylić podobnego skrótu „Dz. Urz.” z Dziennikiem Ustaw. Skrót Dz. Urz. może dotyczyć innego dziennika urzędowego (np. Dz. Urz. Min. Zdrowia) albo Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej (np. Dz. Urz. UE, Dz. Urz. WE). W samym Dzienniku Urzędowym UE na jego oznaczenie stosowany jest skrót „Dz.U.”.

Dostępność

Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej wydawany jest przez Prezesa Rady Ministrów przy pomocy Rządowego Centrum Legislacji. Od 1 stycznia 2012 r. dostępny w oficjalnej formie elektronicznej na stronie Dzienniki Urzędowe Prezesa Rady Ministrów[19], z zachowaniem kolejności pozycji w danym roku kalendarzowym. W wersji nieoficjalnej – w darmowych lub płatnych systemach informacji prawnej, np. w Internetowym Systemie Aktów Prawnych na stronach Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej – wszystkie numery od 1918 roku. Tekstom ze źródeł nieoficjalnych nie przysługuje przymiot autentyczności, co oznacza, że w razie wystąpienia doniosłego prawnie błędu w nieoficjalnej publikacji, ewentualne negatywne skutki ponosi jego czytelnik (zgodnie z zasadą ignorantia iuris nocet). 4 października 2017 r. udostępniono w formie elektronicznej również Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej wydawany przez rząd RP na uchodźstwie w latach 1939-1990[20].

Kontrowersje związane z ogłaszaniem aktów normatywnych w Dzienniku Ustaw

Wyrok TK w sprawie K 34/15

W grudniu 2015 prezes Rady Ministrów Beata Szydło wstrzymała publikację w Dzienniku Ustaw wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 34/15 z 3 grudnia 2015 dotyczącego zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej niektórych przepisów ustawy z 25 czerwca 2015 o Trybunale Konstytucyjnym, gdyż w jej ocenie mógł on zostać wydany z „wadami prawnymi” w związku z wydaniem go w pięcioosobowym, a nie dziewięcioosobowym składzie[21]. 10 grudnia 2015 o wyjaśnienia w tej sprawie do prezesa Trybunału Konstytucyjnego wystąpiła szefowa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Beata Kempa, informując o wstrzymaniu publikacji wyroku do czasu ich uzyskania[22]. Był to pierwszy taki przypadek od rozpoczęcia działalności orzeczniczej przez Trybunał Konstytucyjny w 1986[21]. W przesłanej 11 grudnia odpowiedzi prezes TK zwrócił uwagę, że zgodnie z art. 190 ust. 2 Konstytucji ogłaszanie orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego jest obowiązkiem konstytucyjnym i podlega wykonaniu niezwłocznie przez organ do tego zobowiązany, którym jest Prezes Rady Ministrów, a Konstytucja nie przewiduje w tym zakresie żadnego wyjątku[23].

14 grudnia 2015 Prokuratura Okręgowa w Warszawie wszczęła śledztwo w sprawie niedopełnienia w okresie od dnia 3 grudnia 2015 r. przez funkcjonariuszy publicznych obowiązków wynikających z art. 190 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych poprzez zaniechanie niezwłocznego ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego, zapadłego w dniu 3 grudnia 2015 r., czym działano na szkodę interesu publicznego (czyn z art. 231 § 1 Kodeksu karnego)[24].

Wyrok w sprawie K 34/15 został opublikowany 16 grudnia 2015[25].

Śledztwo w tej sprawie zostało umorzone 7 stycznia 2016[26]. Z ustaleń stołecznej Prokuratury Okręgowej wynika, że wyrok pod względem technicznym był gotowy do publikacji 4 grudnia 2015, tj. następnego dnia po przekazaniu go przez prezesa TK do Rządowego Centrum Legislacji, jednak decyzja w przedmiocie jego ogłoszenia miała zostać podjęta indywidualnie przez Prezes Rady Ministrów Beatę Szydło. W ocenie Prokuratury wyrok od dnia 4 grudnia 2015 r. do dnia 16 grudnia 2015 r., tj. daty w której został ogłoszony, nie był opublikowany z przyczyn leżących po stronie Prezes Rady Ministrów, a zwłoka w publikacji wyroku skutkowała stanem zagrożenia dla interesu publicznego. O decyzji o umorzeniu postępowania zadecydował fakt ostatecznego opublikowania wyroku TK oraz brak możliwości wykazania, że Prezes Rady Ministrów, nie ogłaszając wyroku w okresie pomiędzy 4 grudnia 2015 r. a 16 grudnia 2015 r., „miała świadomość w postaci pewności lub możliwości, iż działa na szkodę interesu publicznego”[26].

Wyrok TK w sprawie K 47/15

W marcu 2016 Beata Szydło wstrzymała publikację w Dzienniku Ustaw kolejnego wyroku Trybunału Konstytucyjnego – w sprawie K 47/15, dotyczącego nowelizacji ustawy o TK z 22 grudnia 2015 – twierdząc, że nie może opublikować czegoś, co jest „stanowiskiem niektórych sędziów TK”[27]. Zawiadomienia w sprawie nieopublikowania wyroku złożyło do prokuratury ponad 1700 osób fizycznych, a także stowarzyszenia i fundacje[28].

27 kwietnia 2016 Prokuratura Okręgowa Warszawa-Praga odmówiła wszczęcia śledztwa w sprawie niedopełnienia przez funkcjonariuszy publicznych obowiązków wynikających z art. 190 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej z 2 kwietnia 1997 roku oraz z art. 3 ustawy z 10 lipca 2000 roku o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych poprzez zaniechanie niezwłocznego ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 9 marca 2016 roku[29]. Prokurator okręgowy Paweł Blachowski w uzasadnieniu decyzji napisał, iż w toku postępowania sprawdzającego nie stwierdzono w działaniach Prezesa Rady Ministrów, Ministra-Członka Rady Ministrów oraz prezesa i pracowników Rządowego Centrum Legislacji znamion niedopełnienia obowiązków[30]. Prokuratura uznała także, że rząd ma obowiązek weryfikować legalność orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, jednak bez podania podstawy prawnej[31]. Wcześniej od śledztwa zostali odsunięci prokuratorzy, którzy chcieli rozpocząć dochodzenie w tej sprawie[32]. 5 czerwca 2018 rozstrzygnięcie w sprawie K47/15 zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw[33] w wyniku wejścia w życie w dniu 23 maja 2018 uchwalonej przez Sejm 12 kwietnia 2018 nowelizacji ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym oraz ustawę o statusie sędziów Trybunału Konstytucyjnego[34].

Kolejne wyroki TK

Do 27 maja 2016 Beata Szydło wstrzymała publikację siedmiu następnych wyroków TK[35].

16 sierpnia 2016 rząd Beaty Szydło opublikował 18 zaległych orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw. Nie dokonano promulgacji 2 wyroków – z 9 marca i 11 sierpnia[36][37].

29 grudnia 2016 opublikowano 15 zaległych orzeczeń TK wydanych między 27 września a 13 grudnia (poz. 2196–2210)[38]. Nie zostały opublikowane 3 wyroki, w tym wyrok z 9 marca 2016[39]

22 marca 2018 roku do Sejmu wpłynął poselski projekt ustawy o zmianie ustawy – Przepisy wprowadzające ustawę o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym oraz ustawę o statusie sędziów Trybunału Konstytucyjnego autorstwa posłów Prawa i Sprawiedliwości[40]. Projekt ma na celu określić sposób publikacji rozstrzygnięć Trybunału Konstytucyjnego z 9 marca, 11 sierpnia i 7 listopada 2016 r. (sygn. K 47/15, K 39/16 oraz K 44/16)[40]. 12 kwietnia 2018 roku Sejm głównie głosami posłów klubu Prawa i Sprawiedliwości oraz koła Wolni i Solidarni uchwalił ustawę o zmianie ustawy – Przepisy wprowadzające ustawę o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym oraz ustawę o statusie sędziów Trybunału Konstytucyjnego[41]. 2 maja 2018 roku ustawę podpisał prezydent RP Andrzej Duda[42]. Ustawa weszła w życie w ciągu 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Ustaw[40], czyli 23 maja 2018 roku[34]. Zgodnie z art. 2 ustawy rozstrzygnięcia z 9 marca, 11 sierpnia i 7 listopada 2016 roku zostaną opublikowane po zarządzeniu ich publikacji przez prezesa TK wydanego w ciągu 7 dni od dnia wejścia w życie ustawy[40][34], czyli do 30 maja 2018 roku[43]. 4 czerwca 2018 roku rzecznik prasowy TK Robert Lubański poinformował PAP, że prezes Trybunału Konstytucyjnego Julia Przyłębska zarządziła 29 maja 2018 roku publikację trzech rozstrzygnięć TK z 2016 r.[44]. 5 czerwca 2018 roku opublikowano w rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego z 9 marca, 11 sierpnia i 7 listopada 2016 roku (sygn. K 47/15, K 39/16 oraz K 44/16) w Dzienniku Ustaw[33].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Art. 87 ust. 1, art. 190 ust. 2 zd. 1 i art. 234 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. z 1997 r. nr 78, poz. 483).
  2. ↑ Art. 9 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1461).
  3. ↑ Encyklopedya Powszechna Kieszonkowa. Wyd. Zeszyt X. Warszawa: Nakład druk i własność Noskowskiego, 1888.
  4. ↑ Ireneusz Ihnatowicz, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, t. 2, Państwowe Wydawn. Naukowe, 1971, s. 28 [dostęp 2019-04-16].
  5. ↑ Czesława Ohryzko-Włodarska, Organizacja wladz wlościańskich w Królestwie Polskim i ich pozostalość aktowa (1864-1918), Państwowe Wydawn. Naukowe, 1973, s. 48 [dostęp 2019-04-16].
  6. ↑ Przedmowa, [w:] Wincenty (oprac.) Wyziński, Zbiór praw. Postanowienia i rozporządzenia Rządu, w Guberniach Królestwa Polskiego obowiązujące, wydane po zniesieniu w 1871 roku urzędowego wydania Dziennika Praw Królestwa Polskiego. T. 1, 1875, VII-XV (6-14) [dostęp 2019-04-16] (pol. • ros.).
  7. ↑ Zbiór Praw, Biblioteka Sejmowa [dostęp 2019-01-31].
  8. ↑ a b Zbiór praw, 1875–1892 [dostęp 2019-01-31] (pol. • ros.).
  9. ↑ Zbiór praw. Postanowienia i rozporządzenia rządu w guberniach Królestwa Polskiego obowiązujące [...], PDFy z możliwością wyszukiwania, Biblioteka Cyfrowa GBPiZS, 1875–1886, Sygnatura = 1280 KPiP [dostęp 2019-04-16] (pol. • ros.).
  10. ↑ Zbiór Praw Królestwa Polskiego, Biblioteka Sejmowa [dostęp 2019-01-31].
  11. ↑ Zbiór praw obowiązujących w Guberniach Królestwa Polskiego, Biblioteka Cyfrowa GBPiZS, 1887–1891, Sygnatura = 1281 KPiP [dostęp 2019-04-18] (pol. • ros.).
  12. ↑ Zbiór Praw Królestwa Polskiego za wiek XX, Biblioteka Sejmowa [dostęp 2019-01-31].
  13. ↑ Sbornik Zakonov Gubernìj Carstva Pol'skago za XX Stolětìe : izdanìe nieoficìal'noe Stepana Godlevskago [Zbiór Praw Królestwa Polskiego za wiek XX], izd. Stepana Godlevskago, 1903–1907 [dostęp 2019-01-31] (pol. • ros.).
  14. ↑ Czasopismo prawno-historyczne: Annales d'histoire du droit, wyd. 2, t. 55, Państwowe Wydawn. Naukowe, 2003, s. 251 [dostęp 2019-04-19].
  15. ↑ Roczniki Informacyjne o Nowych Prawach w Królestwie Polskiem Obowiązujących, Biblioteka Sejmowa [dostęp 2019-01-31].
  16. ↑ Roczniki Informacyjne o Nowych Prawach w Królestwie Polskiem Obowiązujących, Druk Drukarni Polskiej (L. Straszewicza) ; Wydawnictwo Stefana Godlewskiego, 1909–1914 [dostęp 2019-01-31].
  17. ↑ Uchwała ortograficzna nr 13 Rady Języka Polskiego.
  18. ↑ [84] 18.27. Nazwy indywidualne (jednostkowe) urzędów, władz (...), Pisownia przyimków, spójników i tym podobnych wyrażeń w nazwach własnych, PWN – Słownik języka polskiego [dostęp 2019-05-09].
  19. ↑ Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. dziennikustaw.gov.pl. [dostęp 2017-08-10].
  20. ↑ Marszałek Sejmu: Upublicznienie dzienników urzędowych władz RP na uchodźstwie to zmiana postrzegania państwowej tożsamości - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, www.sejm.gov.pl, 4 października 2022 [dostęp 2022-07-19].
  21. ↑ a b Ewa Siedlecka. PiS wygasi Trybunał. „Gazeta Wyborcza”, s. 3, 15 grudnia 2015. 
  22. ↑ Małgorzata Kryszkiewicz. Spór o publikację, czyli o pietruszkę. „Dziennik Gazeta Prawna”, s. A4, 14 grudnia 2015. 
  23. ↑ K 34/15 – odpowiedź Prezesa TK na pismo KPRM z 10 grudnia 2015 r. dot. publikacji wyroku K 34/15. W: Trybunał Konstytucyjny [on-line]. trybunal.gov.pl, 11 grudnia 2015. [dostęp 2015-12-25].
  24. ↑ Informacja o wszczęciu śledztwa w sprawie przekroczenia uprawnień w związku z zaniechaniem publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W: Prokuratura Okręgowa w Warszawie [on-line]. warszawa.po.gov.pl, 17 grudnia 2015. [dostęp 2015-12-25].
  25. ↑ Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 grudnia 2015 r. sygn. akt K 34/15 (Dz.U. z 2015 r. poz. 2129).
  26. ↑ a b Informacja o umorzeniu śledztwa w sprawie niedopełnienia obowiązków w związku z zaniechaniem publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W: Prokuratura Okręgowa w Warszawie [on-line]. warszawa.po.gov.pl, 7 stycznia 2016. [dostęp 2016-01-09].
  27. ↑ Premier: nie złamałam konstytucji; nie mogę opublikować czegoś, co nie jest orzeczeniem. pap.pl, 2018-10-05, 16:36. [dostęp 2016-04-29].
  28. ↑ 1700 zawiadomień, ale śledztwa nie będzie. Decyzja prokuratury trudna do zaskarżenia. tvn24.pl, 27 kwietnia 2016. [dostęp 2016-05-01].
  29. ↑ Komunikat Prokuratora Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie w sprawie PO V Ds. 47.2016. W: Prokuratura Okręgowa Warszawa-Praga w Warszawie [on-line]. warszawapraga.po.gov.pl, 27 kwietnia 2016. [dostęp 2016-04-30].
  30. ↑ Bez śledztwa w sprawie niedrukowania wyroku TK. Prokuratura: Nie trzeba publikować. W: Dziennik Gazeta Prawna [on-line]. prawo.gazetaprawna.pl, 27 kwietnia 2016. [dostęp 2016-04-30].
  31. ↑ Ewa Siedlecka. Jak prokuratura uniewinniła rząd Beaty Szydło. „Gazeta Wyborcza”, s. 5, 28 kwietnia 2016. 
  32. ↑ Andrzej Stankiewicz. Zaczyna się chaos. „Rzeczpospolita”, s. A3, 28 kwietnia 2016. 
  33. ↑ a b Dz.U. z 2018 r. poz. 1077; Dz.U. z 2018 r. poz. 1078; Dz.U. z 2018 r. poz. 1079.
  34. ↑ a b c Ustawa z dnia 12 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Przepisy wprowadzające ustawę o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym oraz ustawę o statusie sędziów Trybunału Konstytucyjnego (Dz.U. z 2018 r. poz. 849)
  35. ↑ Ewa Siedlecka. Duda ma kolejny kłopot z TK. „Gazeta Wyborcza”, s. 4, 27 maja 2016. 
  36. ↑ Rząd opublikował zaległe wyroki Trybunału Konstytucyjnego. Poza dwoma. tvn24.pl, 16 sierpnia 2016. [dostęp 2016-08-18].
  37. ↑ Wyroki Trybunału Konstytucyjnego oczekujące na ogłoszenie w Dzienniku Ustaw. trybunal.gov.pl. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-25)].
  38. ↑ Dzienniku Ustaw 2016. isap.sejm.gov.pl. [dostęp 2017-01-09].
  39. ↑ Rząd opublikował 15 zaległych wyroków Trybunału Konstytucyjnego. polskieradio.pl, 29 grudnia 2016. [dostęp 2017-01-09].
  40. ↑ a b c d Druk nr 2388, sejm.gov.pl [dostęp 2018-04-12].
  41. ↑ Głosowanie nr 13 na 61. posiedzeniu Sejmu, sejm.gov.pl [dostęp 2018-04-12].
  42. ↑ Oficjalna strona Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej / Aktualności / Wydarzenia / Dziewięć ustaw z podpisem Prezydenta, www.prezydent.pl, 3 maja 2018 [dostęp 2018-05-04].
  43. ↑ Małgorzata Kryszkiewicz, Wydrukują wyroki trybunału. Będą nazywać się jednak "rozstrzygnięciami", prawo.gazetaprawna.pl, 23 maja 2018 [dostęp 2018-05-30].
  44. ↑ Rzecznik TK: Julia Przyłębska zarządziła publikację trzech rozstrzygnięć Trybunału Konstytucyjnego z 2016 r., prawo.gazetaprawna.pl, 4 czerwca 2018 [dostęp 2018-06-04].

Linki zewnętrzne

Scale of justice gold.png Zapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć prawnych w Wikipedii.

Media użyte na tej stronie

Punkt sprzedaży Dziennika Ustaw i Monitora Polskiego ul. Powsińska 69 w Warszawie.jpg
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Punkt sprzedaży "Dziennika Ustaw", "Monitora Polskiego" i "Monitora Polskiego B" przy ul. Powsińskiej 69 w Warszawie
Dziennik Ustaw 181 2006.jpg
Pierwsza strona "Dziennika Ustaw" nr 181 z 2006