Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza

Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza

'Synnøve Solbakken'

Autor	Bjørnstjerne Bjørnson
Typ utworu	opowiadanie
Wydanie oryginalne
Miejsce wydania	Norwegia
Język	norweski
Data wydania	1857
Wydawca	„Illustreret Folkeblad”
Pierwsze wydanie polskie
Data wydania polskiego	1922
Przekład	Franciszek Mirandola

Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza (oryg. Synnøve Solbakken) – norweskie opowiadanie Bjørnstjerne Bjørnsona z 1857 roku, opublikowane w odcinkach w „Illustreret Folkeblad”^[1].

Akcja opowiadania rozgrywa się w norweskim środowisku wiejskim, a bohaterami są zamożni chłopi. Tytułowa bohaterka ma na imię Synnøve. Jest jedyną córką bogatego gospodarza, którego farma znajduje się na wyidealizowanym przez innych bohaterów Solbakken, czyli na „Słonecznym Wzgórzu”.

Treść utworu

Rodzice Synnøve byli bardzo religijni i ściśle trzymali się nakazów Biblii. Należeli do sekty religijnej Haugego, która m.in. zakazywała tańców i uczestnictwa w tłumnych zabawach (przynależność do tej sekty w żadnym stopniu nie zmieniała faktu, że Solbakkenowie, jak wszyscy inni mieszkańcy wsi, chodzili do kościoła). Synnøve od dziecka podobała się swojemu rówieśnikowi, Torbjørnowi z Granlien, mieszkającemu w nieco uboższym gospodarstwie. Z biegiem lat Synnøve i Torbjørn, oboje niezwykle urodziwi, zakochali się w sobie. Jednak surowi rodzice dziewczyny nie zaakceptowali porywczego chłopaka, który często wdawał się w awantury. W jednej z bójek, podczas wesela kolegi, Torbjørn został niebezpiecznie ugodzony nożem. Kuracja trwała długo, a lekarz nie dawał większych nadziei na całkowity powrót do zdrowia. Torbjørn zerwał wtedy z Synnøwe, ona jednak go nie zostawiła. Jej największym sprzymierzeńcem w walce o ukochanego była przyjaciółka Ingrid, siostra Torbjørna. Kiedy chłopak wyzdrowiał, wraz z ojcem przyszedł do zagrody Solbakken, gdzie nastąpiły oświadczyny, a zaraz potem zgoda rodziców Synnøwe na ślub.

Przypisy