E. Michael Jones

Eugene Michael Jones (ur. 1948 w Filadelfii) – amerykański historyk i publicysta, były pracownik St. Mary’s College (Uniwersytet Notre Dame) w Notre Dame, Indiana w Stanach Zjednoczonych Ameryki, wydawca magazynu „Culture Wars”.

Jones jest autorem licznych książek i artykułów prasowych. W swoich publikacjach broni tradycyjnego katolicyzmu i związanych z nim wartości, które, jego zdaniem, podważane są przez rewolucję seksualną, feminizm, ruch LGBT, judaizm, komunizm, a także niektóre odłamy protestantyzmu.

Publikacje

Gwiazda i krzyż (2008, wyd. pol. skrócone 2007)

Autor zarysowuje historię relacji między Żydami a katolikami. Żydzi, zdaniem Jonesa, to ci, którzy odrzucili Jezusa i tym samym ustanowili „Synagogę Szatana”. Jones rysuje historie konfliktów między chrześcijanami a Żydami na Bliskim Wschodzie, w Europie i w dwudziestym wieku w Stanach Zjednoczonych – jego zdaniem, prześladowania Żydów wynikały z ich religii i nieodpowiedniego zachowania, przede wszystkim skłonności do podburzania nastrojów i brania udziału w rewolucjach.

Jak twierdzi Jones, „prawdziwym źródłem żydowskich nieszczęść było szerzenie pośród Żydów rewolucyjnych nastrojów, które były nieuchronnym następstwem odrzucenia Chrystusa”^[1]. „Wskazując na Barabasza, Żydzi opowiedzieli się za rewolucją. Odrzucając Chrystusa i wybierając rewolucję, zapoczątkowali łańcuch wydarzeń, który doprowadził do masakry w Masadzie i jeszcze większych tragedii w przyszłości”^[2]. Podobnie, zdaniem Jonesa, pogromy w Rosji carskiej wynikały z angażowania się Żydów w zamachy na carów. Żydowska skłonność do rewolucji przyczyniła się także do Holocaustu: „Hitler – pisze Jones – doszedł do władzy w Niemczech, bo udało mu się przekonać przytłaczającą większość narodu, że Żydzi i bolszewicy to jedno i to samo”^[3]. W Stanach Zjednoczonych typowa dla Żydów rewolucyjność objawiła się, zdaniem Jonesa, w Hollywood, gdzie Żydzi lansowali niemoralne filmy, negując społeczne zasady przyzwoitości.

Według Jonesa historię Zachodu cechuje antagonizm między katolicyzmem a judaizmem. Na przestrzeni wieków Żydzi dążyli do osłabienia Kościoła. W rezultacie, zdaniem Jonesa, Żydzi przejęli kontrolę nad amerykańską kulturą, dominując w literaturze, kulturze popularnej, psychologii, filozofii i literaturoznawstwie. Ostateczne wnioski płynące z książki Jonesa są dla niego – katolickiego pisarza – pesymistyczne. „Żydzi nigdy nie byli tak potężni, a Kościół tak słaby” – stwierdza Jones^[4].

Jones maluje obraz Żydów jako przebiegłych, podstępnych, konfliktowych, interesownych, a przede wszystkim dążących do władzy nad światem. Nie są to jednak w jego mniemaniu cechy rasowe, ale skutki odrzucenia chrześcijaństwa i wpływ judaizmu. W epilogu książki Jones odrzuca oskarżenia o antysemityzm: „Sprzeciw wobec żydowskich dążeń do narzucenia władzy innym narodom nie jest antysemityzmem, nawet jeśli Żydzi mają w tej sprawie inne zdanie. Chrześcijanin musi przeciwstawiać się antysemityzmowi, pojmowanemu jako nienawiść do rasy, ale musi też przeciwstawiać się żydowskiej negacji Logosu”^[5].

Zdeprawowani moderniści: nowoczesność jako usprawiedliwienie seksualnej amoralności (1993, wyd. pol. 2013)

Jones przedstawia życiorysy wybranych intelektualistów i twórców, których wiąże z modernizmem, rozumianym szeroko jako anty-tradycjonalizm: teologa Marcina Lutra, ojca psychoanalizy Zygmunta Freuda, antropolożki Margaret Mead, malarza Pabla Picassa, teologa protestanckiego Paula Tillicha, seksuologa Alfreda Kinseya i innych. Wszystkie te osoby, zdaniem Jonesa, łączy „haniebna biografia” – autor przedstawia elementy ich życia seksualnego i pokazuje, jak miało ono wpływać na pracę intelektualną i artystyczną. Według Jonesa, działalność omawianych osób służyła przede wszystkim usprawiedliwieniu ich seksualnej niemoralności.

Zakładając, że twórczość filozoficzna, naukowa i artystyczna zakorzeniona jest w życiu osobistym, a życie seksualne odbiegające od zaleceń doktryny katolickiej jest godne potępienia, autor dąży do zdyskredytowania wybranych twórców i tym samym do obnażenia tradycji modernistycznej, jako ufundowanej na krytykowanym z pozycji moralności katolickiej seksualnym permisywizmie. „W życiu intelektualnym mamy dwie możliwości: albo podporządkujemy nasze pożądanie prawdzie, albo prawdę podporządkujemy pożądaniu”^[6]. Modernistów łączy to drugie. Stąd też, na przykład, doktryna teologiczna Marcina Lutra – zanegowanie wolnej woli, koncepcja zbawienia przez samą wiarę oraz rezygnacja z celibatu duchownych – miała na celu usprawiedliwienie seksualnej rozwiązłości ojca protestantyzmu. Podobnie rezygnacja z realistycznego malarstwa na rzecz kubizmu przez Picassa wynikała z jego nienawiści do niektórych kobiet. „Kubizm, czego dowodem jest malarstwo Picassa, jest nie tyle abstrakcyjną żonglerką kształtami i kolorami, co wykładnikiem seksualnej abominacji” – pisze Jones^[7].

Jałowy pieniądz: historia kapitalizmu jako konfliktu między pracą a lichwą (2014, wyd pol. 2015)

W trzech tomach Jones krytykuje kapitalizm, zdefiniowany jako system ekonomiczny oparty na lichwie. Autor uważa, że podstawową cechą kapitalizmu jest wyzysk: „Kapitalizm zaczyna się od grabieży, a następnie przechodzi od grabieży do lichwy”^[8]. Kapitalizm jest tym samym sprzeczny z katolicyzmem.

Krytyczny zarówno w stosunku do kapitalizmu, jak i komunizmu, Jones nawołuje do gospodarki opartej na wartościach Kościoła katolickiego, służącej sprawiedliwie danemu narodowi.

Stanowisko Ligi Katolickiej

Liga Katolicka – amerykańska organizacja działająca na rzecz praw obywatelskich katolików w USA – „potępiła antysemityzm Jonesa i wyrzekła się jego prób uzasadnienia antysemityzmu w imię teologii katolickiej”^[9].

E. Michael Jones w Polsce

W Polsce Jones stał się znany pod wpływem sporów o gender. Jego książka Libido dominandi (wydanie polskie: E. Michael Jones, "Libido dominandi", tłum. Jerzy Morka, Wektory 2013) była głównym źródłem, na którym niemiecka pisarka Gabriele Kuby oparła swoje dociekania na temat kulturowych źródeł tzw. ideologii gender.

Przypisy