EE-11 Urutu
| ||
![]() EE-11 Urutu | ||
Dane podstawowe | ||
Państwo | ![]() | |
Producent | Engesa | |
Typ pojazdu | transporter opancerzony | |
Trakcja | kołowa (6x6) | |
Załoga | 1 + 12 | |
Historia | ||
Prototypy | 1970 | |
Produkcja | 1974-1987 | |
Dane techniczne | ||
Silnik | o mocy 260 KM | |
Poj. zb. paliwa | 380 l | |
Długość | 6,1 m | |
Szerokość | 2,65 m | |
Wysokość | 2,125 m (do stropu kadłuba) | |
Prześwit | 0,38 m | |
Masa | 11 t bojowa: 14 t | |
Moc jedn. | 18,6 KM/t | |
Osiągi | ||
Prędkość | 105 km/h w wodzie: 8 km/h | |
Zasięg | 850 (szosa), 60 (woda) | |
Pokonywanie przeszkód | ||
Ściany (wys.) | 0,6 m | |
Dane operacyjne | ||
Uzbrojenie | ||
1 x wkm M2HB kalibru 12,7 mm | ||
Wyposażenie | ||
2 x 2 lub 2 x 3 wyrzutnie granatów dymnych | ||
Użytkownicy | ||
Angola, Boliwia, Brazylia, Chile, Kolumbia, Gabon, Irak, Jordania, Libia, Maroko, Surinam, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Tunezja, Urugwaj, Wenezuela |
EE-11 Urutu – brazylijski transporter opancerzony zaprojektowany w latach 70. XX wieku. Nazwa pochodzi od jadowitego węża – żararaki urutu. Wiele podzespołów EE-11 jest identycznych z zastosowanymi w pojeździe rozpoznawczym EE-9 Cascavel.
Pierwszy prototyp EE-11 powstał w 1970 roku. Przez następne cztery lata trwało udoskonalanie konstrukcji pojazdu. W 1974 roku rozpoczęto produkcję EE-11 dla armii brazylijskiej. W następnych latach pojazd był szeroko eksportowany do krajów Ameryki Południowej, Afryki i Bliskiego Wschodu. Jednym z największych odbiorców EE-11 był Irak.
Bibliografia
- Igor Witkowski, Lekkie i średnie opancerzone wozy bojowe, Warszawa: WiS, 1993, ISBN 83-86028-02-5, OCLC 749866876 .
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Autor: André Gustavo Stumpf from Brasil, Licencja: CC BY 2.0
Exército Brasileiro