EOL (język programowania)

EOL (Expression Oriented Language) – język programowania opracowany w Instytucie Maszyn Matematycznych w latach 1965–1966 pod kierownictwem Leona Łukaszewicza[1][2]. Opracowano wersje języka EOL 1 i EOL 2. EOL 2 został zaimplementowany w 1967 r. dla maszyny ZAM-41 przez zespół w składzie: Zdzisława Wrotek, Jan Walasek i Iwona Messner[2]. Dostępny był dla komputera ZAM-41 zarówno interpreter, jak i kompilator języka EOL[3]. Jest to język ukierunkowany na przetwarzanie symboli, co predysponowało go do pisania translatorów[1][2]. Między innymi w tym języku powstała znaczna część kodu translatora języka COBOL dla komputera ZAM-41[1][3], oraz języka Algams dla tego samego modelu komputera[3]. W języku wykorzystano część idei występujących w innych językach przetwarzania symboli, tj. COMIT oraz IPL-IV. Kod źródłowy mógł być pisany przy użyciu słów kluczowych zaczerpniętych zarówno z języka polskiego, jak i języka angielskiego (przy czym wymagano aby w ramach jednej sekcji stosować słowa tylko jednego z tych języków). W 1967 roku opracowano na uniwersytecie w Illinois (USA) wersję tego języka EOL-3, która została w 1968 roku zrealizowana na komputerach: IBM 7094 i IBM 360[1][2]. Ponadto na bazie EOL opracowano język NUCLEOL. Podjęto też przez wspomniany wyżej Uniwersytet Illinois oraz Uniwersytet Colorado wspólne prace nad językiem EOL-4[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Ryznar 1972 ↓, s. 23, 76-77.
  2. ↑ a b c d e Łukaszewicz 1971 ↓, s. EOL VII:VIII, 1-1:1-2.
  3. ↑ a b c Dańda 1977 ↓, s. 125-128.

Bibliografia

  • Jerzy Dańda, Irena Malerczyk-Dańda: cz. II Oprogramowanie. W: A.T. Bielewcew, Jerzy Dańda, Irena Malerczyk-Dańda, Tibor Pongrácz, Jaroslav Vlček: Informatyka w krajach RWPG. T. Informatyka w Polsce. Warszawa: w Polsce: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1977. (pol. • ros. • węg. • cz.)
  • Leon Łukaszewicz i inni, Język programowania EOL-2 dla ZAM-41. Opis, Warszawa: Instytut Maszyn Matematycznych, 1971, zam. 127/71. U-106 (pol.).
  • Zygmunt Ryznar: Zarys historii programowania elektronicznych maszyn cyfrowych (Na tle rozwoju ich konstrukcji i zastosowań). Warszawa: Inforna. Ośrodek badawczo–rozwojowy informatyki. Działowy Ośrodek Informacji, 1972. (pol.)