Ebuliometria
Ebuliometria (ebulioskopia) – doświadczalna metoda wyznaczania masy cząsteczkowej różnych substancji na podstawie dokładnych pomiarów temperatury wrzenia roztworów słabych tych substancji w oparciu o prawo Raoulta. Badania ebuliometryczne przeprowadza się za pomocą specjalnego przyrządu zwanego ebuliometrem. Nazwa pochodzi z łacińskiego czasownika ebullire (wrzeć) i greckiego skopein (widzieć). Podwyższenie temperatury wrzenia roztworu ze wzrostem stężenia nielotnej substancji rozpuszczonej nosi nazwę efektu ebulioskopowego i jest jedną z właściwości koligatywnych roztworów.
Sposób obliczania
W roztworze idealnym, zmiana temperatury wrzenia jest proporcjonalna do molalnego stężenia roztworu, zgodnie z równaniem:
gdzie:
- – zmiana temperatury wrzenia, zdefiniowane jako różnica temperatur wrzenia roztworu i czystego rozpuszczalnika,
- – stała ebulioskopowa, zależna od własności rozpuszczalnika.
Stałą ebulioskopową można obliczyć:
gdzie:
- – stała gazowa,
- – absolutna temperatura wrzenia czystego rozpuszczalnika,
- – masa molowa rozpuszczalnika,
- – molarne ciepło parowania rozpuszczalnika,
- molalność roztworu, obliczone biorąc pod uwagę dysocjację, typowo używając tak zwanego czynnika van ’t Hoffa,
Czynnik odpowiada za liczbę cząstek (typowo jonów) powstałych w roztworze z jednej molekuły substancji rozpuszczonej. Na przykład:
- dla cukru w wodzie,
- dla chlorku sodu w wodzie (ponieważ NaCl w pełni dysocjuje na Na+ oraz Cl−),
- dla chlorku wapnia w wodzie (CaCl2 dysocjuje na Ca2+ i 2Cl−).
Stała ebulioskopowa
Wartość stałej ebulioskopowej dla wybranych rozpuszczalników[1]:
Substancja | Stała ebulioskopowa Kb | |
---|---|---|
[°C] | [K·kg·mol−1] | |
kwas octowy | ||
benzen | ||
dwusiarczek węgla | ||
czterochlorek węgla | ||
naftalen | ||
fenol | ||
woda |
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Peter W. Atkins: Chemia fizyczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, s. 899. ISBN 83-01-13502-6.