Ebuliometria

Ebuliometria (ebulioskopia) – doświadczalna metoda wyznaczania masy cząsteczkowej różnych substancji na podstawie dokładnych pomiarów temperatury wrzenia roztworów słabych tych substancji w oparciu o prawo Raoulta. Badania ebuliometryczne przeprowadza się za pomocą specjalnego przyrządu zwanego ebuliometrem. Nazwa pochodzi z łacińskiego czasownika ebullire (wrzeć) i greckiego skopein (widzieć). Podwyższenie temperatury wrzenia roztworu ze wzrostem stężenia nielotnej substancji rozpuszczonej nosi nazwę efektu ebulioskopowego i jest jedną z właściwości koligatywnych roztworów.

Sposób obliczania

W roztworze idealnym, zmiana temperatury wrzenia jest proporcjonalna do molalnego stężenia roztworu, zgodnie z równaniem:

gdzie:

  • – zmiana temperatury wrzenia, zdefiniowane jako różnica temperatur wrzenia roztworu i czystego rozpuszczalnika,
  • – stała ebulioskopowa, zależna od własności rozpuszczalnika.

Stałą ebulioskopową można obliczyć:

gdzie:

  • stała gazowa,
  • – absolutna temperatura wrzenia czystego rozpuszczalnika,
  • – masa molowa rozpuszczalnika,
  • – molarne ciepło parowania rozpuszczalnika,
  • molalność roztworu, obliczone biorąc pod uwagę dysocjację, typowo używając tak zwanego czynnika van ’t Hoffa,

Czynnik odpowiada za liczbę cząstek (typowo jonów) powstałych w roztworze z jednej molekuły substancji rozpuszczonej. Na przykład:

  • dla cukru w wodzie,
  • dla chlorku sodu w wodzie (ponieważ NaCl w pełni dysocjuje na Na+ oraz Cl),
  • dla chlorku wapnia w wodzie (CaCl2 dysocjuje na Ca2+ i 2Cl).

Stała ebulioskopowa

Wartość stałej ebulioskopowej dla wybranych rozpuszczalników[1]:

Substancja
Temp. wrz.
Stała ebulioskopowa Kb
[°C][K·kg·mol−1]
kwas octowy
118,1
3,07
benzen
80,1
2,53
dwusiarczek węgla
46,2
2,37
czterochlorek węgla
76,8
4,95
naftalen
217,9
5,8
fenol
181,75
3,04
woda
100
0,512

Zobacz też

Przypisy

  1. Peter W. Atkins: Chemia fizyczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, s. 899. ISBN 83-01-13502-6.