Echo 1A

Echo 1A

Inne nazwy	A 11
Indeks COSPAR	1960-009A
Państwo	Stany Zjednoczone
Zaangażowani	NASA
Rakieta nośna	Thor Delta
Miejsce startu	Cape Canaveral Air Force Station
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	1524 km
Apogeum	1684 km
Okres obiegu	118,3 min
Nachylenie	47,2°
Mimośród	0,010016
Czas trwania
Początek misji	12 sierpnia 1960 09:39:43 UTC
Powrót do atmosfery	24 maja 1968
Wymiary
Kształt	kulisty
Wymiary	śr. 30,48 m, grub. 12,7 nm
Masa całkowita	180 kg

Echo 1A (Echo 1) – amerykański pasywny satelita łącznościowy. Drugi, po Echo 1, ale tym razem udany, eksperyment NASA z dziedziny telekomunikacji satelitarnej. Metalizowany balon o średnicy 30 m, odbijający sygnały radiowe w celu badania atmosfery (wyznaczenie gęstości powietrza na znacznych wysokościach) i eksperymentów z zakresu nawigacji. Po raz pierwszy systematycznie wyznaczono gęstość powietrza na wysokości od 650 do 1500 km. Na wysokości 1500 km okazało się, że wynosi ona 1,1*10⁻¹⁸ g/cm³. Echo 1A był widzialny z Ziemi nieuzbrojonym okiem (0,4 do 1^m).

Mimo że idea pasywnej komunikacji satelitarnej została zarzucona, eksperymenty z balonami serii Echo przyniosły wiele cennych doświadczeń w zakresie śledzenia obiektów w przestrzeni kosmicznej. Statek zademonstrował możliwość przekazywania transkontynentalnych i interkontynentalnych rozmów telefonicznych, sygnałów radiowych i telewizyjnych, w pasmie mikrofal.

Istnieją też opinie^[1], że satelity Echo (również Echo 1A i Echo 2) miały służyć także celom militarnym, jako astronomiczny punkt odniesienia dla precyzyjnego wyznaczenia położenia geograficznego Moskwy. Te precyzyjne pomiary miały rzekomo być wykorzystane do wycelowania rakiet balistycznych.

Budowa i działanie

Satelita został wyprodukowany przez przedsiębiorstwa Sheldahl i Grumman dla Langley Research Center, ośrodka NASA. Powłoka balonu Echo 1A była wykonana ze sztucznego tworzywa Mylar o grubości 12,7 nm. Powłoka ta została pokryta warstwą aluminium (glinu) grubości 0,2 nm o łącznej masie tylko 2 kg, dzięki czemu zdolność odbijania promieniowania wynosiła aż 98%. Cały balon miał masę 62 kg. Przy starcie był on złożony w pojemniku magnezowym o średnicy 67 cm, który po wejściu na orbitę został rozsadzony wyzwalając ładunek. Wkrótce potem powłoka balonu rozwinęła się dzięki zawartym we wnętrzu resztkom powietrza, a następnie na skutek wyparowania 5 kg kwasu benzoesowego i 9 kg antrachinonu. Ciśnienie wewnątrz powłoki wynosiło zaledwie 3x10⁻⁶ atmosfery, wystarczyło jednak dla nadania balonowi kształtu kuli. Kształt ten był niestety nietrwały. Dziurawienie powłoki przez mikrometeoryty powodowało powolne ulatnianie się gazów. Poza tym przy każdorazowym wejściu w cień Ziemi w ciągu kilku minut temperatura balonu spadała ze 115 do –62 °C, powodując przejście zawartych w niej par organicznych w stan stały. Przez to na powierzchni satelity powstawały fałdy i wklęśnięcia. Energię elektryczną zapewniało 70 ogniw słonecznych ładujących 5 akumulatorów NiCd. Na potrzeby telemetrii używano nadajnika radiowego na częstotliwości 107,9 MHz. W początkowym okresie satelita był stale w zasięgu promieni Słońca, od 22 sierpnia zaczął wchodzić w cień Ziemi przy każdym okrążeniu. Najdłuższy okres „nocy” wypadł w grudniu 1960 roku (30 minut przy każdym okrążeniu). Następnie czasookres ten znowu uległ skróceniu. Dnia 10 września umilkły wysyłane nieprzerwanie sygnały satelity. Odbierane były tylko sygnały w okresie, gdy satelita znajdował się poza cieniem Ziemi. Oznaczało to wyczerpanie baterii chemicznych, funkcjonowały już tylko baterie słoneczne^[2].

Odbijane sygnały miały mieć częstotliwość 960 i 2390 MHz.

Przypisy

Bibliografia

• JPL (ang.)
• Langley Reasearch Center NASA. roland.lerc.nasa.gov. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-27)]. (ang.)
• NSSDC Master Catalog (ang.)
• Encyclopedia Astronautica (ang.)

Linki zewnętrzne

• Raport NASA, pt. The Echo I Inflation System (ang.)
• Raport NASA, pt. Project Echo: Antenna Steering System (ang.)
• Raport NASA, pt. A Comparison of Theory and Observation of the Echo I Satellite (ang.)
• Raport NASA, pt. Project Echo: Satellite-Tracking Radar (ang.)