Edainowie

Edainowie – lud ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Biogramy Edainów zostały przedstawione w artykule Lista Edainów.

Charakterystyka

Miano to zostało nadane przez elfów trzem rodom ludzi, którzy pierwsi przybyli na ziemie na zachód od Ered Luin i walczyli w Wojnach o Beleriand przeciwko Morgothowi. W nagrodę Valarowie stworzyli im wyspę, którą nazwali Andorem – „Krainą Daru”. Na tej wyspie Edainowie założyli Królestwo Númenoru.

Edainowie mieli własne języki; używali także sindarinu.

Poniżej wymieniono Trzy Rody Edainów w kolejności, w jakiej przybyły do Beleriandu.

Ród Bëora

Przebywając w Ossiriandzie napotkali Finroda, króla Nargothrondu. On też zaprzyjaźnił się z całym rodem, a w szczególności z Bëorem, który został wasalem Finroda.

Początkowo zamieszkali w Estoladzie, lecz potem ród ten otrzymał w lenno Ladros na pograniczu Dorthonionu. Tam też żyli w spokoju aż do czasu Dagor Bragollach. W czasie tej bitwy potomek Bëora, Barahir, wraz ze swymi przybocznymi osłaniali odwrót króla Finroda. Barahir otrzymał od niego Pierścień i obietnice pomocy w razie potrzeby. Po tej bitwie niedobitki ludu Bëora pozostały w Kraju Sosen i broniły go.

Synem Barahira był Beren, on też jako jedyny ocalał z tych ludzi z rodu Bëora, którzy pozostali w Ladrosie. Beren związał się z Lúthien, córką króla Doriathu Thingola i Meliany. Ich synem był półelf Dior, spadkobierca Thingola, który z kolei miał córkę Elwingę, żonę Eärendila. Ich synami byli Elrond i Elros, od którego pochodzili królowie Númenoru, Książęta Andúnië, królowie Gondoru i Arnoru, Królowie Arthedainuu oraz Wodzowie Dúnedainów Północy, z których wywodził się Aragorn II.

Lud Halethy

Przybyli do Beleriandu rok po spotkaniu Finroda z Rodem Bëora, dlatego zwani byli Drugim Rodem Edainów. Po przebyciu Ered Luin osiedlili się w Thargelionie. Po pewnym czasie zostali zaatakowani przez orków i uratowani przez Caranthira.

Pod przywództwem wojowniczki Halethy rozpoczęli migrację na zachód, najpierw osiadając w Estoladzie, a potem w Brethilu, który otrzymali od Thingola w zamian a strzeżenie Przeprawy na Teiglinie. Przez wiele lat żyli w swym lesie, rzadko kontaktując się z Eldarami i pozostałymi Edainami. Po Dagor Bragollach napłynęło do nich wielu członków Pierwszego Rodu.

Haladinowie wzięli udział w Nirnaeth Arnoediad jako część zachodniej armii; zostali zdziesiątkowani osłaniając odwrót Fingona. W roku 496 Pierwszej Ery ulegli orkom maszerującym na Nargothrond. W tym roku dołączył do nich Túrin (pod imieniem Turambara), szybko zdobywając ich zaufanie. Aż do końca Pierwszej Ery żyli w ukryciu w swym lesie napastowani przez orków. Niewielka ich liczba przeżyła i udała się do Númenoru.

Haladinowie nie byli spokrewnieni z resztą Edainów, ich język za to przypominał mowę Easterlingów. Byli także od nich mniej szlachetni i uczeni, woląc walkę i polowanie. Od czasów Halethy wśród Haladinów żyły kobiety-wojowniczki.

Wraz z Haladinami żyli Druedainowie.

Ród Hadora

Przebył Ered Luin do Beleriandu pod wodzą Maracha jako trzeci spośród szczepów Edainów, stąd nazywany jest Trzecim Rodem Edainów. Na początku osiadł w Estoladzie zachowując przyjazne stosunki z mieszkającym tam rodem Bëora, potem jednak Malach, syn Maracha, wyprowadził znaczną część ludu dalej na zachód (Marach pozostał w Estoladzie aż do śmierci). Kiedy władze nad rodem sprawował Hador Lorindol, syn Hathola, większość tego plemienia osiadła w Dor-lomine.

Po Bitwie Nieprzeliczonych Łez, po której Hurin Thalion został zawleczony do Angbandu i popadł w niewolę, i w której zginął Huor, młodszy brat Hurina, Easterlingowie weszli do Hithlumu i gnębili resztkę rodu Hadora, bowiem nikt, kto wyruszył z Dor-lominu na tę bitwę, nie wrócił.

Gdy Turin wrócił do swego dawnego domu, by odnaleźć Morwene i Nienor, okazało się, że ich tam nie ma. Dowiedział się od swej krewniaczki Aeriny, córki Indora, że pojechała do Ukrytego królestwa, do Doriathu, gdzie panował Elu Thingol. Później Turin zabił Broddę, który sprawował w Dor-lominie władzę, i pozostałych Easterlingów znajdujących się w domu Broddy. Następnie wraz z garstką rodu Hadora, która się jeszcze ostała, uciekł z Dor-lominu. Sam poszedł drogą prowadzącą do Nargothrondu, a ród Hadora (pod wodzą Asgona) ukrył się w górskich jaskiniach.