Eddie Rips Up the World Tour

Eddie Rips Up the World Tour

Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy	HOIM 1: The Early Days trasa retrospektywna 1
Lokalizacje	Ameryka Północna, Europa
Data rozpoczęcia	28 maja 2005
Data zakończenia	31 sierpnia 2005
Liczba koncertów	48 Odwołanych: 2
Iron Maiden
Dance of Death World Tour (2003-2004) Eddie Rips Up the World Tour (2005) A Matter of Life and Death Tour (2006-2007)

Eddie Rips Up the World Tour – pierwsza retrospektywna trasa koncertowa grupy Iron Maiden przypadająca na rok 2005. Repertuar koncertów został oparty na programie pierwszych czterech albumów studyjnych (Iron Maiden, Killers, The Number of the Beast oraz Piece of Mind), w zamyśle tournee miało pomóc zaprezentować młodemu pokoleniu widzów, zawartość retrospektywnego zestawu DVD The Early Days wydanego w listopadzie 2004 roku^[1].

Tournee było pierwszym koncertowym przedsięwzięciem zespołu o skali stadionowej, grupa wystąpiła jako gwiazda największych festiwali oraz dała indywidualne koncerty na stadionach. Do historii przeszedł (wyprzedany w ciągu 90 minut) koncert dla 60 tys. widzów na Ullevi Stadium w szwedzkim Göteborgu, 9 lipca 2005 roku. Show było w całości transmitowane na żywo przez szwedzkie radio i telewizję dla 60 mln słuchaczy^[2]. Zespół wraz z Black Sabbath był co-headlinerem największego amerykańskiego festiwalu muzycznego "Ozzfest".

Ostatni spektakl trasy amerykańskiej (20 sierpnia 2005, Hyundai Pavilion w San Bernardino) został zapamiętany jako jeden z największych skandali w karierze grupy. W trakcie tournee, wokalista grupy Bruce Dickinson nie szczędził cierpkich komentarzy odnośnie do programów w rodzaju Reality TV, dokładnie w stylu „Rodziny Osbourne’ów” – którego bohaterem był m.in. wokalista Black Sabbath, Ozzy Osbourne^[3].

Znacznie lepsze przyjęcie koncertów Iron Maiden, oraz fakt, iż byli oni samodzielną gwiazdą kilku przystanków festiwalu trasy (ze względu na niedyspozycję Ozzy'go Osbourne'a) sprawiło, iż w koncertowym tłumie znalazły się wynajęte przez Sharon Osbourne osoby, których zadaniem było sabotowanie koncertów Iron Maiden, rzucając w ich kierunku jajka, butelki oraz monety – wprost z pierwszych rzędów widowni. Wielokrotnie wyłączano system PA, odcinano zasilanie mikrofonu Dickinsona oraz instrumentów całego zespołu^[4]. Członkowie innych formacji biorących udział w festiwalu, byli rekrutowani w celu wywoływania dalszych zakłóceń, m.in. wkroczenia na estradę z amerykańską flagę podczas „The Trooper”. Wysiłki organizatorów i managementu Ozzy Osbourne'a spełzły na niczym, co więcej niewzruszona postawa głównych bohaterów zjednała im sympatię wielotysięcznych rzesz widzów. Krótko po trasie z Iron Maiden, Sharon Osbourne jednoznacznie stwierdziła, iż kocha Iron Maiden, zaś wszystkiemu winny był Bruce Dickinson^[5].

Menadżer Iron Maiden, Rod Smallwood wystosował specjalną notę dla mediów, w której rzeczowo omówił kulisy incydentu oraz motywów skandalicznego zachowania organizatorów festiwalu, stwierdzając jednoznacznie, iż „(...) było to najmniej profesjonalne, najbardziej podłe postępowanie organizatorów, z jakim spotkałem się w 30-letniej karierze muzycznego impresario”. 48 koncertów trasy w 20 krajach, przyciągnęło niemal 1,7 mln widzów w Europie i Ameryce Północnej^[6].

Supporty

• Mastodon - europejskie festiwale i stadiony^[7].
• DragonForce - europejskie festiwale i stadiony^[7].
• Dream Theater - Szwajcaria i inne stadiony^[7].
• Marilyn Manson - europejskie festiwale i stadiony^[7].
• Turbonegro - europejskie festiwale^[7].
• In Flames - europejskie festiwale i stadiony^[7].
• Nightwish - europejskie festiwale i stadiony^[7].
• Within Temptation - Szwajcaria, europejskie festiwale i stadiony^[7].
• Rob Zombie - Ozzfest^[7].
• Turbonegro - europejskie festiwale^[7].
• Kreator - Chorzów^[7].
• Behemoth - Chorzów^[7].
• Pig Iron - Londyn^[7].
• Nevolution - europejskie festiwale i stadiony^[7].
• Shakra - Szwajcaria^[7].
• VooDoo Six - Londyn^[7].

Setlista

• Introdukcja: „The Ides of March” (z albumu Killers, 1981) na każdym koncercie trasy.

1. „Murders in the Rue Morgue” (z albumu Killers, 1981)
2. „Another Life” (z albumu Killers, 1981)
3. „Prowler” (z albumu Iron Maiden, 1980)
4. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
5. „Remember Tomorrow” (z albumu Iron Maiden, 1980)
6. „Where Eagles Dare” (z albumu Piece of Mind, 1983)
7. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
8. „Revelations” (z albumu Piece of Mind, 1983)
9. „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
10. „Die With Your Boots On" (z albumu Piece of Mind, 1983)
11. „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980)
12. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
13. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
14. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy

1. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
2. „Drifter” (z albumu Killers, 1981)
3. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

• W przeciwieństwie do wersji oryginalnej utwór „Murders in the Rue Morgue” (z albumu Killers, 1981) zagrano bez delikatnego wstępu, rozpoczynając całość od kanonady perkusyjnej^[8].
• Utwór „Charlotte the Harlot” (z albumu Iron Maiden, 1980) został po pierwszych dwóch koncertach trasy (Praga i Chorzów) zastąpiony kompozycją „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)^[8].
• Była to pierwsza od 1992 roku trasa, na której zrezygnowano z wykonania hymnicznego „Fear of the Dark” mimo usilnych próśb fanów (Chorzów)^[8].
• Podczas festiwalowej trasy amerykańskiej, program koncertów obejmował zazwyczaj 11 kompozycji^[9] jedynie w przypadku indywidualnych koncertów powrócono do pełnowymiarowej setlisty, złożonej z 17 kompozycji^[8].

Oprawa trasy

Scenografia wykorzystana na potrzeby tournee, nawiązywała do ilustracji okładkowej DVD The Early Days. Estradę otaczały wybiegi oparte na planie podkowy, udekorowane planszami z reprodukcją murów i ścian budynków, ozdobionych plakatami grupy z epoki Live at the Rainbow, oraz Iron Maiden i Killers. Na krańcach wybiegów znajdowały się latarnie znane z okładek obu płyt oraz tabliczka z napisem „Acacia Avenue”^[10].

Eddie 2005

Rozbudowany system oświetleniowy składał się z siedmiu trójkątnych ramp z reflektorami i rzutnikami, opartych na projekcie znanym z 1983 roku. W głębi sceny pojawiała się ogromna kotara z neonem LED wyświetlającym liczbę 666, tradycyjnie już zaprezentowano ogromne backdropy z ilustracjami płyt i singli, nawiązujące do wykonywanej kompozycji oraz (na początku koncertów) otoczony halogenami kilkumetrowy trójkąt z wizerunkiem Eddiego znanego z albumu Killers. Nie zabrakło również pirotechniki oraz specjalnych układów choreograficznych. W trakcie prezentacji utworu „The Number of the Beast” na scenie pojawiały się modelki przebrane za diabelskie kapłanki, zaś na widzów spoglądała mechatroniczna lalka Bafometa. Po raz pierwszy na szerszą skalę wykorzystano telebimy stadionowe, emitujące obraz na znaczne odległości. W przypadku kolejnych tras obecność wideo - ekranów stała się standardem na niemal każdym show^[11].

Zespół zabrał w trasę aż cztery różne wersje maskotek Eddiego. Podczas kilku koncertów w kulminacyjnym momencie prezentacji utworu „Iron Maiden”, oczom publiczności ukazywała się kilkumetrowa, nadmuchiwana głowa Eddiego, wyglądająca identycznie jak na okładce debiutanckiego albumu z 1980 roku. Aczkolwiek w przypadku większości koncertów zastąpiono ją popiersiem wielkiego Eddiego pamiętanym z „Give Me Ed... 'Til I'm Dead Tour”. Mobilny Eddie pojawiał się podczas prezentacji utworu „Drifter”, zarówno w wersji z okładki albumu Piece of Mind oraz jako replika kukły używanej podczas trasy „The Beast on the Road”^[12].

Daty trasy

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Europa
28 maja 2005	Praga	Czechy	T-Mobile Arena
29 maja 2005[a]	Chorzów	Polska	Stadion Śląski
31 maja 2005	Graz	Austria	Stadthalle
4 czerwca 2005[b]	Nürburgring	Niemcy	Rock am Ring
5 czerwca 2005[c]	Norymberga		Rock im Park
7 czerwca 2005	Reykjavík	Islandia	Egilshöll
11 czerwca 2005[d]	Bolonia	Włochy	Arena Parc Nord
12 czerwca 2005[e]	Zurych	Szwajcaria	Bucholtz Stadion
16 czerwca 2005	Lizbona	Portugalia	Pavilhão Atlântico
18 czerwca 2005[f]	Murcja	Hiszpania	Lorca Parc
21 czerwca 2005	Ateny	Grecja	Terra Vibe Park
25 czerwca 2005	Paryż	Francja	Parc des Princes
26 czerwca 2005[g]	Dessel	Belgia	Kastelsedijk
28 czerwca 2005	Oslo	Norwegia	Oslo Spektrum
29 czerwca 2005
2 lipca 2005[h]	Lipsk	Niemcy	Flugplatz Löbnitz-Roitzschjora
3 lipca 2005[i]	Weert	Holandia	Evenemententerrein
6 lipca 2005	Helsinki	Finlandia	Hartwall Arena
7 lipca 2005
9 lipca 2005	Göteborg	Szwecja	Ullevi Stadium
Ameryka Północna Ozzfest 2005
15 lipca 2005[j]	Mansfield, Massachusetts	Stany Zjednoczone	Tweeter Center
16 lipca 2005	Québec, Québec	Kanada	Colisée Pepsi
17 lipca 2005[j]	Hartford, Connecticut	Stany Zjednoczone	Dodge Music Center
19 lipca 2005[j]	Camden, New Jersey		Tweeter Center
21 lipca 2005[j]	Corfu, Nowy Jork		Darien Lake Center
23 lipca 2005[j]	Burgettstown, Pensylwania		Post-Gazette Pavilion
24 lipca 2005[j]	Bristow, Wirginia		Nissan Pavilion
26 lipca 2005[j]	Holmdel, New Jersey		PNC Bank Arts Center
27 lipca 2005[j]
30 lipca 2005[j]	Tinley Park, Illinois		Tweeter Center Chicago
31 lipca 2005[j]	Noblesville, Indiana		Verizon Wireless Music Center
2 sierpnia 2005[j]	Columbus, Ohio		Germain Amphitheatre
3 sierpnia 2005	Toronto, Ontario	Kanada	Molson Amphitheatre
4 sierpnia 2005[j]	Clarkston, Michigan	Stany Zjednoczone	DTE Energy Music Theatre
6 sierpnia 2005[j]	East Troy, Wisconsin		Alpine Valley Music Theatre
7 sierpnia 2005[j]	Somerset, Wisconsin		Float-Rite Amphitheater
9 sierpnia 2005	Greenwood Village, Colorado		Coors Amphitheater
11 sierpnia 2005[j]	Auburn, Waszyngton		White River Amphitheatre
13 sierpnia 2005[j]	Mountain View, Kalifornia		Shoreline Amphitheatre
14 sierpnia 2005[j]	Marysville, Kalifornia		Sleep Train Amphitheater
15 sierpnia 2005[j]
16 sierpnia 2005[j]	West Valley City, Utah		USANA Amphitheatre
18 sierpnia 2005[j]	Phoenix, Arizona		Cricket Wireless Pavilion
20 sierpnia 2005[j]	San Bernardino, Kalifornia		Hyundai Pavilion
Wielka Brytania oraz Irlandia
26 sierpnia 2005[k]	Leeds	Anglia	Leeds Festival
28 sierpnia 2005[l]	Reading		Reading Festival
30 sierpnia 2005	Dublin	Irlandia	RDS
2 września 2005[m]	Londyn	Anglia	Hammersmith Apollo

Uwagi

• Tournee było pierwszym w historii zespołu, w trakcie którego dominowały koncerty w formacie stadionowym^[10].
• Przedsprzedaż biletów na 20 koncertów europejskich wyniosła 450 tys.^[10].
• 4 koncerty w Anglii i Irlandii zgromadziły łącznie 180 tys. fanów^[10].
• Koncert w Hammersmith Odeon był kolejnym z cyklu „Clive Aid”^[10].
• Zespół po raz pierwszy wystąpił na ogromnym stadionie Ullevi przed 60 tys. fanów. Koncerty w arenach sportowych Norwegii i Finlandii sprzedawano w ciągu kilkunastu minut^[10].
• Szwedzki koncert był w całości transmitowany na żywo przez radio i telewizję dla 60 mln słuchaczy^[2].
• 3 koncerty w Niemczech zgromadziły 185 tys. fanów^[10].
• 2 koncerty w Hartwall Arena w Helsinkach zgromadziły łącznie 31 tys. widzów. Był to niekwestionowany rekord frekwencji^[10].
• 2 koncerty w Oslo zobaczyło 21 tys. widzów^[10].
• Koncert w Islandii zgromadził 17 tys. widzów^[10].
• Zespół dał pierwszy w historii stadionowy koncert w Polsce, na Stadionie Śląskim w Chorzowie przed kilkudziesięcioma tysiącami widzów^[10].
• Podczas występu na włoskim festiwalu "Gods of Metal" było obecnych 50 tys. widzów^[10].
• W Irlandii Iron Maiden zagrali dla około 40 tys. widzów, był to rekord w historii koncertów grupy w tym kraju^[10].
• W Paryżu na stadionie Parc des Princes odliczyło się niemal 60 tys. widzów. To rekordowa liczba widzów, przed jaką w tym mieście zagrali muzycy^[10][13].
• Podczas show na "Graspop Metal Meeting" obecnych było blisko 50 tys. widzów. W ówczesnym czasie było to rekordowe audytorium na belgijskim festiwalu^[10].
• Zespół wraz z Black Sabbath był co-headlinerem największego amerykańskiego festiwalu muzycznego "Ozzfest"^[10].
• Średnia frekwencja podczas 24 koncertów w USA i Kanadzie wynosiła 29 tys. widzów, była największą na koncertach amerykańskich w historii grupy^[10].
• Adrian Smith został uderzony ciężkim przedmiotem podczas pierwszego koncertu na trasie amerykańskiej^[10].
• Bruce Dickinson wielokrotnie krytykował zwyczaje panujące podczas amerykańskiego festiwalu "Ozzfest" oraz tzw. "Reality TV"^[10].
• Podczas koncertu w San Bernardino specjalnie wynajęte osoby zakłócały występ Iron Maiden, doszło do kilkukrotnego odłączenia zasilania sceny, wtargnięcia na estradę z amerykańską flagą, obrzucenia muzyków wiktuałami oraz przepychanek słownych. Muzycy nie poddali się i kontynuowali koncert, co spotkało się z aplauzem 50 tys. widzów^[10].
• W całej karierze muzyków nie potraktowano tak haniebnie, jak podczas ówczesnej odsłony amerykańskiego festiwalu^[10].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Official website
• Eddie Rips Up the World Tour Dates. ironmaiden.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-21)].