Edmund Czaplicki
| Data i miejsce urodzenia | 28 października 1904 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 | ||||||
| Dorobek medalowy | |||||||
| |||||||
| Odznaczenia | |||||||
 | |||||||
Edmund Czaplicki (ur. 28 października 1904 w Warszawie, zm. 1940 w Charkowie) – polski hokeista na lodzie, wioślarz, olimpijczyk z Sankt Moritz 1928.
Życiorys
Młodość i służba wojskowa
Urodził się 28 października 1904 w Warszawie jako syn Aleksandra i Karoliny z Boczkowskich. Jego ojciec był kolejarzem. W 1915 r. wyjechał z rodzicami do Rosji. Uczęszczał do Gimnazjum w Połtawie[1]. Latem 1918 powrócił do Warszawy i kontynuował naukę. W 1923 zdał maturę w Gimnazjum Męskim Kazimierza Kulwiecia w Warszawie rozpoczął studia na wydziale elektroniki Politechniki Warszawskiej[2]. Z powodu trudnej sytuacji materialnej przerwał je. Podczas wojny polsko-bolszewickiej był kurierem Oddziału III Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1930 odbywał służbę wojskową w szkole podoficerów rezerwy saperów w Modlinie. W tym samym roku wrócił na studia. Został podporucznikiem rezerwy[2].
Kariera sportowa
Hokej na lodzie
Wszechstronny sportowiec. W zimie uprawiał hokej na lodzie, a latem wioślarstwo reprezentując AZS Warszawa. Występował w drużynie hokeja na lodzie klubu AZS Warszawa na pozycji bramkarza[2]. W latach 1927–1930 zdobywał c czterokrotnie tytuł mistrza Polski. W latach 1926–1927 brał udział w mistrzostwach Europy w hokeju na lodzie (Polska zajęła 4. miejsce). W 1928 został akademickim mistrzem świata w hokeju na lodzie. W tym samym roku uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w Sankt Moritz na których Polska po remisie ze Szwecją 2:2 i przegranej z Czechosłowacją 2:3 zakończyła udział na fazie grupowej[2]. W reprezentacji Polski rozegrał 15 spotkań. W latach 1927–1928 był sekretarzem, a w latach 1933–1934 działaczem Polskiego Związku Hokeja na Lodzie.
Wioślarstwo
Karierę wioślarską rozpoczął w połowie lat dwudziestych. Był sternikiem czwórki i ósemki. W 1927 zdobył mistrzostwo Polski w ósemce. W tym samym roku 1927 zdobył brązowy medal Mistrzostw Europy w wioślarstwie w ósemce ze sternikiem. Nie wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie. Był instruktorem sekcji wioślarskiej AZS Warszawa[2].
Dalsze losy
Podczas II wojny światowej został wzięty do niewoli i osadzony w obozie w Starobielsku. Został rozstrzelany przez NKWD w Charkowie[3].
Ordery i odznaczenia
- Brązowy Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[4]
Przypisy
- ↑ Wryk 2015 ↓, s. 180.
- ↑ a b c d e Wryk 2015 ↓, s. 181.
- ↑ Wryk 2015 ↓, s. 182.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 106 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.
Bibliografia
- (pol.) Sylwetka zawodnika na portalu PKOL
- (ang.) Wyniki olimpijskie zawodnika na portalu Sports-Reference.com
- Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 180–182. ISBN 978-83-64864-22-3.
| Bramkarze | |
|---|---|
| Obrońcy | |
| Napastnicy | |
| Trener |
|
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Ice hockey
Baretka: Brązowy "Krzyż Zasługi".
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).