Edmund Czarkowski

Edmund Czarkowski

podporucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	1912 Chotyłów
Data i miejsce śmierci	13 października 1943 Lenino
Przebieg służby
Lata służby	1930-1943
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa bitwa pod Lenino
Odznaczenia

Edmund Czarkowski (ur. 1912 w Chotyłowie, zm. 13 października 1943 pod Lenino) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Edmund Czarkowski urodził się w 1912 w Chotyłowie, w powiecie bialskim, w rodzinie Kazimierza. W 1933 ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939. W latach 1941-1942 przez dziesięć miesięcy pełnił służbę w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR. Następnie mieszkał wraz z rodziną i por. Kraśkiewiczem w Moskwie.

W maju 1943 przybył z pierwszą grupą oficerów do obozu w Sielcach nad Oką, gdzie organizowała się 1 Polska Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Dowódca dywizji, pułkownik dyplomowany Zygmunt Berling wyznaczył go na stanowisko dowódcy plutonu żandarmerii, który oficjalnie był nazywany plutonem administracyjnym.

12 października 1943, w czasie bitwy pod Lenino sztandar 1 DP znajdował się w samochodzie dowódcy dywizji. W trakcie ostrzału artyleryjskiego starszy sierżant Sylwester Caputa, który był odpowiedzialny za bezpieczeństwo samochodu, z trudem wyprowadził sztandar z zagrożonego miejsca. Natomiast w ochronie sztandaru został ciężko ranny podporucznik Czarkowski. Po zakończeniu bitwy Wanda Wasilewska pisała o tym fakcie w tygodniku „Wolna Polska”: bądźcie dumni z porucznika Czarkowskiego …, który ciężko ranny, gdy w szpitalu na chwilę odzyskał przytomność, zapytał – gdzie sztandar i co z dowódcą generałem Berlingiem. A kiedy się dowiedział, że sztandar cały, że dowódca żywy i zdrowy, powiedział: wobec tego mogę umrzeć spokojnie^[1]. 13 października 1943 porucznik Czarkowski zmarł z odniesionych ran w obecności żony, sanitariuszki batalionu sanitarnego 1 DP^[2].

11 listopada 1943 generał brygady Zygmunt Berling odznaczył pośmiertnie porucznika Czarkowskiego Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Józef Margules, Edmund Czarkowski w: Ludzie czynu. Krótkie życiorysy bohaterów Wojny Wyzwoleńczej Narodu Polskiego w latach 1939-1945, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1-2 (34), Warszawa 1965.
• Historyczny rodowód polskiego ceremoniału wojskowego, oprac. zbiorowe pod red. nauk. Leonarda Ratajczyka, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1981, ISBN 83-11-06506-3.
• Ludzie Pierwszej Armii, Wyd. GZPW Wojska Polskiego, 1946.
• Włodzimierz Sokorski, Tamte lata, Książka i Wiedza, 1979.
• Alojzy Sroga, Początek drogi, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1972, s. 28-29.
• Wojsko Ludowe, tom 22, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1971, s. 62.