Edmund Forster

Edmund Forster (ur. 3 września 1878 w Monachium, zm. 11 września 1933 w Greifswaldzie) – niemiecki lekarz psychiatra i neurolog. Podczas I wojny światowej służył jako lekarz wojskowy w lazarecie w Pasewalku, gdzie jego pacjentem był Adolf Hitler, który w październiku 1918 roku był tam hospitalizowany z powodu zatrucia gazem bojowym.

Forster był synem profesora uniwersyteckiego. Studiował medycynę na kilku uczelniach, tytuł doktora otrzymał na Uniwersytecie w Strasburgu. Od 1909 roku był docentem w berlińskiej klinice Charité. Po wybuchu I wojny służył jako lekarz okrętowy, od 1916 roku w Belgii, potem w Pasewalku.

Forster wobec Hitlera zastosował hipnozę[1]. Podczas leczenia zapisał w jego aktach m.in. że jest on "psychopatą z objawami histerii" ("Psychopath mit hysterischen Symptomen"). Prawdopodobnie Hitler chciał zdobyć swoją dokumentację medyczną, i dlatego Forster 30 kwietnia 1925 roku otrzymał katedrę na Uniwersytecie w Greifswaldzie i został dyrektorem tamtejszej kliniki. Jednak od 1933 roku zaczęły się prześladowania. Przypuszczalnie pod naciskiem gestapo popełnił samobójstwo[2].

Prace

  • Hysterische Reaktion und Simulation. Monatsschrift für Psychiatrie und Neurologie, Bd. LXII, ss. 298-324; 370-381 (1917)

Przypisy

  1. ↑ Horstmann B (2004) Hitler in Pasewalk. Die Hypnose und ihre Folgen. Düsseldorf: Droste. Cytat za: Koepf, Soyka
  2. ↑ Armbruster J. Edmund Robert Forster (1878–1933). Lebensweg und Werk eines deutschen Neuropsychiaters. Husum: Matthiesen Verlag (2005) Cytat za: Koepf, Soyka

Bibliografia

  • Jan Armbruster: Edmund Robert Forster: Lebensweg und Werk eines deutschen Neuropsychiaters. Matthiesen, 2005, ISBN 3-7868-4102-0
  • Gerhard Koepf, Michael Soyka, Hitler’s missing psychiatric file, „European Archives of Psychiatry and Clinical Neuroscience”, 257 (4), 2007, s. 245–245, DOI: 10.1007/s00406-006-0648-4, ISSN 0940-1334 (ang.).