Edmund Marynowski

Edmund Marynowski

Sejm, Senat

kpt. Edmund Marynowski
kapitan
Data i miejsce urodzenia	14 stycznia 1913 Warszawa
Data i miejsce śmierci	9 czerwca 2014 Sun City West
Przebieg służby
Lata służby	1933–1934, 1939–1946
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego Armée de l’air RAF
Jednostki	Polska Szkoła Pilotażu w Hucknall, 24 M.U. Tern Hill, Baza Lotnicza Łużyce, Batalion Zaremba-Piorun
Stanowiska	oficer nadzoru technicznego, zastępca dowódcy kompanii lotniczej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, powstanie warszawskie
Odznaczenia

Edmund Marynowski ps.: Sejm, Senat (ur. 14 stycznia 1913 w Warszawie, zm. 9 czerwca 2014 w Sun City West w stanie Arizona w USA^[1]) – oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, kapitan lotnictwa, cichociemny, uczestnik powstania warszawskiego.

Życiorys

W 1933 roku zdał maturę ukończywszy Państwową Szkołę Techniczną z Wydziałem Lotniczym i Samochodowym w Warszawie. Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, a następnie w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie, którą ukończył 31 sierpnia 1934 roku. Odkomenderowany do 3 pułku lotniczego z przeniesieniem do rezerwy. Pracował w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa na stanowisku referenta prób silników^[2].

We wrześniu 1939 roku został zmobilizowany do swojego Instytutu. Po ewakuacji Instytutu przekroczył granicę polsko-rumuńską 17 września 1939 roku. Był internowany w Rumunii. W styczniu 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie został skierowany do Polskich Sił Powietrznych. W czerwcu 1940 roku dostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do obsady Polskiej Szkoły Pilotów. Pełnił funkcję adiutanta komendanta Bazy w Blackpool, ćwiczył w Polskiej Szkole Pilotażu w Hucknall, a od 5 listopada 1942 był oficerem prób silników amerykańskich po ich naprawie w 24 Maintenance Unit w Tern Hill^[2].

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w zakresie lotnictwa został zaprzysiężony 15 grudnia 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Skok do Polski wykonał w nocy z 27 na 28 kwietnia 1944 roku w grupie: Jan Biały, Jerzy Iszkowski i Bronisław Lewkowicz. Dostał przydział do Bazy Lotniczej „Łużyce” Obszaru Warszawskiego AK na stanowisko oficera nadzoru technicznego, później dodatkowo był oficerem ds. zleceń dowódcy bazy płka Jana Białego. Od kwietnia 1944 był dowódcą IV kompanii „Jur”^[3].

W czasie powstania warszawskiego walczył w batalionie „Zaremba-Piorun”, a następnie był zastępcą dowódcy 2 kompanii lotniczej „Jura” tego batalionu. Po kapitulacji powstania został wywieziony do stalagu 344 Lamsdorf, a następnie do oflagu VII-A Murnau w Bawarii. Obóz został wyzwolony 29 kwietnia 1945 roku^[2].

Marynowski udał się do Wielkiej Brytanii, gdzie dotarł 25 czerwca 1945 roku. Dostał przydział do PSP, a od 11 listopada 1946 roku do PKPR.

Po 1948 roku wyemigrował z rodziną do Kanady, a następnie do USA. Obywatelstwo Stanów Zjednoczonych dostał w roku 1960. Mieszkał w Casper Wyoming, a od roku 2008 w Sun City West w Arizonie^[1].

Awanse

• kapral podchorąży – 31 sierpnia 1934.
• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 74. lokatą w korpusie oficerów rezerwy aeronautyki, grupa liniowa^[4].
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 marca 1941.
• kapitan techn. lotn. – 28 kwietnia 1944, w chwili skoku do Polski.

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami – 29 września 1944 roku
• Medal Wojska
• Medal Lotniczy – trzykrotnie
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Air Crew Europe Star (Wielka Brytania).

Życie rodzinne

Był synem Franciszka i Bronisławy z domu Gustowskiej. Ożenił się ze Stanisławą Latkowską, z którą miał syna Andrzeja Franciszka (ur. 1938).

Upamiętnienie

27 kwietnia 2022, podczas uroczystej sesji, Rada Miasta Ząbki nadała rondu przy ul. Orlej w Ząbkach imię kapitana Cichociemnego Edmunda Marynowskiego^[5]

Przypisy

Bibliografia

• Halszka Szołdrska: Lotnictwo Armii Krajowej. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1998, s. 224–254. ISBN 83-232-0877-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 137–139. ISBN 978-83-933857-0-6.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 364. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 211.