Edmund Trepka

Edmund Trepka
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1880 Wielka Wieś (powiat łaski)
Data i miejsce śmierci	14 kwietnia 1964 Warszawa
Profesor
Specjalność: technologia farbiarstwa
Alma Mater	Politechnika w Dreźnie
Dziekan
Wydział	Chemiczny PŁ
Okres spraw.	1954–1956
Poprzednik	Witold Janowski
Następca	Bolesław Bochwic
Odznaczenia

Edmund Trepka (ur. 18 grudnia 1880 w Wielkiej Wsi w powiecie łaskim, zm. 14 kwietnia 1964 w Warszawie) – polski specjalista w dziedzinie farbiarstwa, profesor Politechniki Łódzkiej, członek Prezydium Centralnego Związku Przemysłu Polskiego w 1932 roku^[1].

Rodzina

Był synem powstańca styczniowego Bolesław Nekanda-Trepki (1827-1926) i jego żony Zofii z Kurnatowskich. Rodziny Nekanda Trepków i Kurnatowskich były od wieków wyznania ewangelicko-reformowanego (kalwińskiego) i w tym wyznaniu był wychowywany Edmund i jego starszy brat Rodryg (1874-1950).

Jego żoną od 1912 roku była jego kuzynka Olimpia Kurnatowska (1882-1944) zamordowana podczas Powstania Warszawskiego, z którą miał jedną córkę.

Jest pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie (kwatera 4-2-1) w grobie rodzinnym obok ojca, matki i stryjów^[2].

Życiorys

Studiował w Politechnice w Dreźnie, w której w 1900 roku uzyskał dyplom inżyniera chemii. W latach 1901–1903 pracował jako inżynier w Zakładach Bawełnianych Scheiblera w Łodzi, w latach 1908–1909 w fabryce włókienniczej w Austrii, a następnie do 1918 roku w Manufakturze Braci Loentiewów w Piotrogrodzie jako kolorysta. W 1919 roku podjął pracę w Politechnice Warszawskiej na stanowisku profesora nadzwyczajnego, do 1925 roku kierując Katedrą Technologii Wielkiego Przemysłu Organicznego na Wydziale Chemicznym.

W 1921 roku został równocześnie dyrektorem Związku Przemysłu Chemicznego. W latach 1922–1927 był posłem na Sejm, zajmując się w tym okresie organizowaniem przemysłu chemicznego.

W czasie okupacji pracował w Powszechnym Banku Związkowym w Warszawie i wykładał w Państwowej Szkole Chemiczno-Ceramicznej, biorąc również udział w pracach konspiracyjnych. Pracę w Politechnice Łódzkiej rozpoczął w 1945 roku w Katedrze Technologii Włókna i Farbiarstwa jako profesor zwyczajny PŁ. Wykładał na utworzonym w 1947 roku Wydziale Włókienniczym organizując w nim w 1949 roku Zakład Wykańczalnictwa Przędzy i Tkanin. W latach 1954–1956 pełnił funkcję dziekana Wydziału Chemicznego Politechniki Łódzkiej, a w latach 1956–1957 był prorektorem uczelni do spraw nauki.

Był inicjatorem i pierwszym redaktorem naczelnym w latach 1953–1957 „Zeszytów Naukowych Politechniki Łódzkiej”.

Był ekspertem w Polskiej Izbie Handlu Zagranicznego w zakresie farbiarstwa. W 1958 roku przeniósł się do Warszawy obejmując Katedrę Technologii Chemicznej Węgla i Włókna w Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, nie rezygnując jednocześnie z pracy w Politechnice Łódzkiej i współpracując z Zakładem Historii Nauki PAN.

Prowadził badania z dziedziny syntezy i aplikacji barwników. Dorobek naukowy obejmuje ponad 50 publikacji, dotyczących głównie technologii farbiarstwa i historii chemii.

W 2008 roku Rada Stowarzyszenia Polskich Chemików Kolorystów podjęła uchwałę o ustanowieniu Medalu Imienia Profesora Edmunda Trepki, nadawanego za zasługi w rozwoju kolorystyki. Do roku 2013 przyznano go 18 osobom i organizacjom w kraju i 2 za granicą^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 267.
• KrystynaK. Siedlecka KrystynaK. (oprac.), Edmund Trepka (1880-1964), t. 88, Warszawa: Pracownia Historyczna Biblioteki Głównej PW, 1984 .