Edward Łakomy
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1933 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 68 Pułk Piechoty |
| Stanowiska | dowódca batalionu piechoty |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
_BAR.svg){kind=small}   | |
Edward Łakomy (ur. 10 października 1894 w Czerlejnie, zm. 14 listopada 1939 w Piaśnicy) – major piechoty Wojska Polskiego, uczestnik walk o granice w latach 1918–1921, wójt gminy Wejherowo-Wieś, ofiara zbrodni w Piaśnicy.
Życiorys
Urodził się 10 października 1894 w wielkopolskiej wsi Czerlejno. Ukończył szkołę średnią. Brał udział w I wojnie światowej[1].
Walczył w powstaniu wielkopolskim. 16 maja 1919 roku na wniosek głównodowodzącego Komisariat Naczelnej Rady Ludowej przyjął go do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim z byłej armii niemieckiej w stopniu sierżanta i mianował podporucznikiem w piechocie[2].
Po jego zakończeniu wstąpił w szeregi odrodzonego Wojska Polskiego i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Służbę pełnił w 68 pułku piechoty we Wrześni[3]. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, „w grupie oficerów byłej armii niemieckiej”[4]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 796. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W latach 1923-1924 pełnił obowiązki dowódcy I batalionu 68 pp[6][7].
3 maja 1926 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 81. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W 1928 roku był dowódcą III batalionu 41 Suwalskiego pułku piechoty w Suwałkach[9]. W 1932 roku był komendantem placu Dęblin[10]. 15 listopada 1932 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[11]. Z dniem 30 kwietnia 1933 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Gdynia. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[13].
W 1935 roku objął funkcję wójta gminy Wejherowo-Wieś, którą piastował do września 1939 roku[1]. Był aktywnym działaczem Polskiego Związku Zachodniego oraz innych organizacji społecznych i kombatanckich[14]. Delegat Związku Weteranów Powstań Narodowych R.P. 14/19 w 1934 roku[15]. Pełnił także funkcję wiceprezesa Ochotniczej Straży Pożarnej w Wejherowie.
Po rozpoczęciu niemieckiej inwazji na Polskę wraz z innymi przedstawicielami władz samorządowych Wejherowa (m.in. starostą Antonim Potockim i burmistrzem Teodorem Bolduanem) udał się do Gdyni, aby złożyć dokumenty służbowe w tamtejszym Komisariacie Rządu (8 września 1939). Po zajęciu miasta przez oddziały niemieckie (14 września) został aresztowany[1]. Po pewnym czasie przewieziono go do więzienia w Wejherowie, a następnie zamordowano w masowej egzekucji w lesie piaśnickim (14 listopada 1939)[14]. Podczas prac ekshumacyjnych prowadzonych na miejscu kaźni w październiku 1946 roku udało się odnaleźć i zidentyfikować zwłoki majora. Nosiły one ślady brutalnych tortur. Strażnik Schramm z wejherowskiego więzienia twierdził, że podczas egzekucji Łakomy nie mogąc znieść widoku mordowanych dzieci rzucił się na przywódcę wejherowskiego Selbstschutzu – Hansa Söhna – i złamał mu rękę w czasie szamotaniny (świadkowie wspominali, że w tym okresie Söhn rzeczywiście nosił przez jakiś czas rękę na temblaku). W odwecie miał zostać skatowany i zastrzelony[16][17].
Odnalezione ciało Łakomego zostało pochowane przez rodzinę na cmentarzu parafialnym w Wejherowie[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
- ↑ a b c d Regina Osowicka: Bedeker Wejherowski. Gdańsk: Oficyna Czec, 2002, s. 201–202. ISBN 83-87408-51-4.
- ↑ Tygodnik Urzędowy Naczelnej Rady Ludowej Nr 15 z 2 czerwca 1919 roku.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 193, 745.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, poz. 789.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 51.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 320, 411.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 284, 355.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 126.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 57, 179.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 29, 508.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 15 listopada 1932 roku, s. 397.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 20 maja 1933 roku, s. 122.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 327, 1011.
- ↑ a b Elżbieta Grot. Ludobójstwo w Piaśnicy z uwzględnieniem losów mieszkańców powiatu wejherowskiego. „Ruch na Redzie. Kwartalnik spraw społecznych powiatu wejherowskiego”, s. 16, wrzesień-październik 2010.
- ↑ Rocznik Związku Weteranów Powstań Narodowych R. P. 1914/19 w Poznaniu Cz.2: Sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Weteranów Powstań Narodowych R. P. 1914/19 za rok 1935, s. 167.
- ↑ Barbara Bojarska: Piaśnica – miejsce martyrologii i pamięci. Z badań nad zbrodniami hitlerowskimi na Pomorzu. Wejherowo: Wydawnictwo BiT, 2009, s. 47. ISBN 978-83-927383-8-1.
- ↑ Władysław K. Sasinowski: Piaśnica 1939-1944. Wejherowo: Komitet budowy pomnika ofiarom Piaśnicy, 1956, s. 27.
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
- Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Wielkopolskich wz. 1919
Standarte seiner Majestät des Deutschen Kaisers
„Die Standarte, 4 m im Quadrat, besteht aus goldgelber Seide und zeigt das eiserne Kreuz, belegt mit dem kleineren Wappen Sr. Majestät. In den Winkeln des Kreuzes erscheinen je eine Kaiserkrone und drei rotbewehrte, schwarze Adler. Auf dem Kreuz steht "GO TT MIT UNS 18 70". Sobald Se. Majestät sich an Bord eines Schiffes begibt, wird die Kaiserstandarte am Topp des Grossmastes gehisst und alle anderen Kommando- und Unterscheidungszeichen gestrichen“.(Ströhl: Deutsche Wappenrolle, S. 80)
.png){kind=link}