Edward Barszcz

Edward Barszcz

Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1928 Małomierzyce
Data i miejsce śmierci	25 maja 1981 Warszawa
Minister budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych
Okres	od 23 czerwca 1980 do 21 listopada 1980
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Adam Glazur
Następca	Jerzy Brzostek
Prezydent Krakowa
Okres	od 27 kwietnia 1978 do 20 czerwca 1980
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Jerzy Pękala
Następca	Józef Gajewicz
Odznaczenia

Edward Barszcz (ur. 3 kwietnia 1928 w Małomierzycach, zm. 25 maja 1981 w Warszawie) – polski inżynier budowlany i polityk. Prezydent Krakowa w latach 1978–1980, w 1980 minister budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych.

Życiorys

Syn Józefa i Teofily. Ukończył studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej. Przez 27 lat pracował na różnych odpowiedzialnych stanowiskach przy budowie kombinatu hutniczego. Jako dyrektor naczelny Zjednoczenia Budownictwa Przemysłowego „Budostal” w Krakowie kierował pracami przy budowie Huty Katowice, unowocześnianiu Huty im. M.Nowotki w Ostrowcu Świętokrzyskim i Huty Zawiercie oraz nadzorował budowy zagraniczne w Libii, Iraku, krajach afrykańskich i Japonii. Autor i współautor wniosków racjonalizatorskich w dziedzinie wykonywania fundamentów pod duże obiekty przemysłowe. Wykładowca na Politechnice Krakowskiej (Organizacja i zarządzanie budową) na Wydziale Budownictwa Lądowego.

W latach 1945–1948 należał do Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”, w 1945 wstąpił również do Stronnictwa Ludowego, a następnie do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Od 1948 do 1955 członek Związku Młodzieży Polskiej i Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej. Od 1953 członek Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, a od 1955 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W okresie od 27 kwietnia 1978 do 20 czerwca 1980 był prezydentem Krakowa i jednocześnie wojewodą krakowskim.

Za czasów jego rządów w Krakowie:

• rozbudowano układ komunikacyjny miasta, ulice Kapelanka, Brożka oraz wiadukt nad torami kolejowymi ulicy Warszawskiej i alei 29 Listopada.
• 4 stycznia 1979 dla ruchu samochodowego zamknięto Rynek Główny.
• 23 września 1978 Kraków wraz z kopalnią soli w Wieliczce został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
• 12 grudnia 1978 utworzono Społeczny Komitet Odnowy Zabytków Krakowa.

Od 23 czerwca 1980 do 21 listopada 1980 był ministrem budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych w rządach Edwarda Babiucha i Józefa Pińkowskiego.

W 1981 został wykluczony z partii za nadużycia finansowe. Kilka tygodni później popełnił samobójstwo.

W 1955 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi^[1].

Pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

Bibliografia

• Leksykon Historii Polski, 1995
• Katalog IPN
• T. Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991

Przypisy