Edward Damczyk

Edward Damczyk (ur. 9 listopada 1910 w Kępnie, zm. 4 lipca 1984 we Wrocławiu) – polski sportowiec, nauczyciel wychowania fizycznego, członek ruchu oporu w czasie II wojny światowej, pionier Wrocławia.

Życiorys

Urodził się i wychowywał w Kępnie. W młodości wyczynowo uprawiał sport: lekkoatletykę i pływanie. Był mistrzem Polski w sztafecie 4 × 100 m. W roku 1935 ukończył studia na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1935-36 był słuchaczem słuchacz Szkoły Podchorążych 57 Pułku Piechoty, w roku 1938 przeszedł do rezerwy w stopniu podporucznika. Mieszkał w Poznaniu i pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego. We wrześniu 1939 brał udział w kampanii obronnej, uniknął niewoli po jej zakończeniu. Następnie wraz z bratem ukrywał się w okolicach rodzinnego Kępna, aby uniknąć niewoli. W roku 1940 wyjechał do Wrocławia, gdzie podjął pracę jako pomocnik kierowcy browaru Kipkego. Zajmował się rozwożeniem po mieście piwa. W roku 1941 wraz z innymi Polakami mieszkającymi wówczas we Wrocławiu współtworzył miejscową komórkę ruchu Oporu „Olimp”. Punktem kontaktowym tej grupy było wynajmowane przez niego mieszkanie na czwartym piętrze w kamienicy przy dzisiejszej ulicy Zelwerowicza. Aresztowany przez Gestapo 5 czerwca 1942 po kilkumiesięcznym śledztwie trafił do obozu koncentracyjnego Mauthausen, gdzie przebywał do chwili jego wyzwolenia w dniu 5 maja 1945. Latem tego samego roku, zgodnie ze swoim postanowieniem, powrócił do Wrocławia i osiadł tam na stałe. Tego samego roku jako jeden z pionierów Wrocławia podjął pracę w zawodzie nauczyciela wychowania fizycznego w I Liceum Ogólnokształcącym, w którym pracował następnie aż do przejścia na emeryturę w roku 1975. W pierwszych latach powojennych był także organizatorem życia sportowego we Wrocławiu. Wiosną 1946 powołał do życia Międzyszkolny Klub Sportowy „Juvenia”, był także sekretarzem Miejskiej Rady Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. Pracował jako trener koszykówki i siatkówki, jego podopiecznymi byli m.in.: Adam Piechura, Jerzy Świątek i Zygmunt Zwierzański.

Literatura