Edward Dysko

Edward Dysko

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	13 września 1925 Stara Rudnia
Data i miejsce śmierci	6 stycznia 2009 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1943–1990
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób Edwarda Dysko na Wojskowych Powązkach

Edward Dysko (ur. 13 września 1926 w Starej Rudni, zm. 6 stycznia 2009 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego i działacz kombatancki.

Życiorys

Syn Adama i Malwiny. W lutym 1940 roku został deportowany wraz z członkami rodziny do Kraju Krasnojarskiego.

Służba wojskowa

W maju 1943 wstąpił jako ochotnik do 1 DP im. Tadeusza Kościuszki^[1], w której szeregach walczył w bitwie pod Lenino. Został skierowany do szkoły oficerskiej, a po jej ukończeniu przeszedł z dywizją szlak bojowy. Walczył o wyzwolenie Warszawy, o przełamanie Wału Pomorskiego i w bitwie o Kołobrzeg. Uczestniczył także w operacji berlińskiej, gdzie był dwukrotnie ranny. W 1948 skończył Oficerską Szkołę Piechoty nr 1 w Krakowie ze stopniem podporucznika i stanowiskiem dowódcy plutonu podchorążych. Wykładał taktykę w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 2 w Jeleniej Górze. Od 1957 służył w 6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej. W latach 1961–1963 w stopniu podpułkownika był dowódcą 16 batalionu powietrznodesantowego^[2]. W latach 1956–1959 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. Jako pułkownik dyplomowany studiował w moskiewskiej Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. Był szefem sztabu dywizji, zastępcą dowódcy dywizji ds. liniowych, a od 20 sierpnia 1968 piastował stanowisko dowódcy 6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej w Krakowie, uczestniczącej w Operacji „Dunaj”.

W październiku 1972 został mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński. W styczniu 1973 objął dowództwo 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki w Legionowie. Od 1 kwietnia 1975 do 31 stycznia 1980 był attaché wojskowym przy ambasadzie PRL w Budapeszcie^[1]. Od stycznia 1980 został oddany do dyspozycji dyrektora Departamentu Kadr MON^[1]. W 1990 został pożegnany przez ministra obrony narodowej Piotra Kołodziejczyka i przeszedł w stan spoczynku.

W latach 1974–1990 był członkiem Rady Naczelnej ZBoWiD.

Był prezesem Zarządu Krajowego Stowarzyszenia Kawalerów Orderu Wojennego Krzyża Grunwaldu^[3]. Był również wiceprezesem Komitetu Budowy Pomnika Spadochroniarza Polskiego w Warszawie^[4].

Pochowany został 14 stycznia 2009 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera FII-10-2)^[5].

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1973)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1990)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1965)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1970)
• Krzyż Walecznych (1970)
• Krzyż bitwy pod Lenino (1988)
• Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1945)
• Medal za Warszawę 1939–1945 (1947)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1947)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1968)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1958)
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1975)
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR, 1973)
• Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (ZSRR, 1968)
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR, 1947)
• Medal za Zdobycie Berlina (ZSRR, 1968)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1947)
• Medal 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (ZSRR)
• Medal 60-lecia zakończenia II Wojny Światowej (Izrael) - 2005^[6]

Przypisy

Bibliografia

• Nekrologi w „Gazecie Wyborczej” z 09.01.2009.
• „Kombatant” nr 10 (153) październik 2003.
• Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski, Marek Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989–2002), Wydawnictwo von borowiecky, Warszawa 2002, s. 164 (z fotografią)
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010.