Edward Gött-Getyński

Edward Karol Gött-Getyński

Edward Karol Gött-Getyński
major artylerii
Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1898 Brody, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	25 stycznia 1943 Oświęcim, III Rzesza
Przebieg służby
Lata służby	1918–1943
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Wołyńska SPRA
Stanowiska	dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Edward Gött-Getyński

Edward Karol Gött-Getyński ps. „Sosnowiecki” (ur. 4 stycznia 1898 w Brodach, zm. 25 stycznia 1943 w Auschwitz-Birkenau) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Brał udział w obronie Lwowa 1918–1919 (ranny dwukrotnie) oraz w czasie wojny polsko-rosyjskiej (ranny dwukrotnie). W 1928 r. pełnił służbę w 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie, a cztery lata później w 23 Dywizji Piechoty w Katowicach. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[1]. W marcu 1939 pełnił służbę w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim na stanowisku dowódcy III dywizjonu^[2]. Bezpośrednio przed wybuchem wojny został przydzielony do sztabu Armii „Pomorze”.

W czasie okupacji niemieckiej był założycielem i dowódcą Dywizji Podhalańskiej w Konspiracji, a od jesieni 1941 był referentem działu wojskowego Placówki Naczelnej Konfederacji Tatrzańskiej. Aresztowany przez Gestapo 2 lutego 1942 w swoim majątku Chrobacze, wywieziony do katowni Palace, następnie do Tarnowa i wreszcie do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau (numer obozowy 29693). Wyselekcjonowany wraz z grupą wyższych oficerów i inteligencji za działalność obozową skierowaną przeciwko SS, a także oskarżony o przygotowywanie ucieczek z obozu, był katowany w bunkrze, a następnie rozstrzelany 25 stycznia 1943.

Był żonaty z Heleną z Poratyńskich, miał syna Tomasza (podpułkownika rezerwy Wojska Polskiego). Mieszkał w swoim majątku Chrobacze, koło Jordanowa, gdzie znajduje się dworek z XVIII wieku.

Awanse

• porucznik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r.
• kapitan – 1 grudnia 1924 r. ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 r. i 9 lokatą w korpusie oficerów zawodowych artylerii

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[3]
• Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[4][5]
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Honorowa „Orlęta”
• Krzyż Obrony Lwowa z Mieczami
• Odznaka Odcinka Bema

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Zeszyty Oświęcimskie I i IV.
• Sylwester Leczykiewicz Konfederacja Tatrzańska.
• Włodzimierz Wnuk Walka Podziemna na Szczytach.