Edward Gallaudet

Edward Miner Gallaudet
Ilustracja
Edward Gallaudet (między 1870 a 1880)
Data i miejsce urodzenia

5 lutego 1837
Hartford

Data i miejsce śmierci

26 września 1917
Hartford

Zawód, zajęcie

pedagog (pedagogika specjalna)

Miejsce zamieszkania

Stany Zjednoczone

Narodowość

amerykańska

Uczelnia

Uniwersytet Gallaudeta

Rodzice

Sophia Fowler i Thomas H. Gallaudet

podpis

Edward Miner Gallaudet (ur. 5 lutego 1837 w Hartford, Connecticut, zm. 26 września 1917 tamże) – amerykański pedagog (surdopedagogika), syn Thomasa Gallaudeta (twórcy Asylum for the Deaf and Dumb), pionier edukacji głuchoniemych w Stanach Zjednoczonych, współzałożyciel pierwszej amerykańskiej uczelni z programem przygotowanym specjalnie dla osób głuchych i niedosłyszących (National Deaf-Mute College, później Uniwersytet Gallaudeta) oraz wieloletni rektor tej uczelni i propagator kultury głuchych[1].

Życiorys

Dom rodzinny

Asylum for the Deaf and Dumb w Hartford[2] (1817)

Był najmłodszym z ośmiorga dzieci Thomasa Hopkinsa Gallaudeta (pastora w Hartford) i jego żony, Sophii Fowler. Sophia Gallaudet była osobą niesłyszącą. Rodzice Edwarda zamieszkali w roku 1811 w sąsiedztwie rodziny znanego lekarza chirurga, Masona Cogswella, i jego żony, Mary. Dziewięcioletnia córka sąsiadów była izolowana przez inne dzieci z powodu głuchoty, kojarzonej wówczas z niedorozwojem umysłowym. Thomas Gallaudet podjął próby nawiązania kontaktu z dziewczynką i nauczenia jej komunikowania się z otoczeniem za pomocą obrazków i pisanych na piasku liter. Wraz z dr. Cogswellem doprowadził do utworzenia szkoły dla niesłyszących dzieci z okolicy. W czasie 15-miesięcznego pobytu w Europie – finansowanego przez rodziny i przyjaciół[3] – poznał metody nauczania stosowane w Paryżu, w pierwszej publicznej szkole dla niesłyszących dzieci, założonej w roku 1755 przez de L’Épéego (L'Institut National de Jeunes Sourds de Paris[4])[5]. Charles-Michel de L’Épée stosował język język migowy, porównując go do „języka uniwersalnego”, o którym marzyli m.in. Rousseeau[a] i Leibniz, zrozumiałego dla wszystkich – takiego, który „nie byłby środkiem do przekazywana myśli i uczuć, lecz w pewien magiczny sposób sam byłby myślą i uczuciem” (Sacks, 2011)[6].

Thomas Gallaudet wrócił do Hartford w roku 1816. Towarzyszył mu Laurent Clerc[3], głuchoniemy instruktor ze szkoły paryskiej (asystent de L’Épéego), zatrudniony na stanowisko nauczyciela w planowanej lokalnej szkole dla głuchoniemych – pierwszej amerykańskiej szkole tego typu. W kwietniu 1817 roku w Hartford rozpoczął działalność Asylum for the Deaf and Dumb (ośrodek opiekuńczy dla głuchoniemych)[2][7]. Pierwszą uczennicą była Alice, a po roku mury szkoły wypełniali uczniowie w wieku od 10 do 51 lat[3].

W następnych latach Thomas Gallaudet i Laurent Clerc wytrwale rozwijali specyficzne metody edukacji głuchoniemych oraz amerykańską odmianę francuskiego języka migowego (ASL – American Sign Language)[8]. Zyskali wielu entuzjastycznych naśladowców – otwierano liczne podobne szkoły z internatami, w których rozwijała się specyficzna kultura Głuchych[9].

1
3

Edward Gallaudet urodził się po 20 latach od otwarcia Asylum for the Deaf and Dumb (1837). Jako syn Thomasa Gallaudeta i niesłyszącej matki od wczesnego dzieciństwa znał możliwości i psychiczne potrzeby ludzi niesłyszących[11] oraz język migowy (był on jego pierwszym poznanym językiem). Stał się kontynuatorem misji swojego ojca i Laurenta Clerca[9].

Od Kendall School do Gallaudet College

Rezydencja Edwarda Gallaudeta, House One (1867) w kampusie Uniwersytetu Gallaudeta w Waszyngtonie (obiekt umieszczony w National Register of Historic Places)
Kaplica Uniwersytetu Gallaudeta
Columbia Institution for the Deaf ok. 1893

Koncepcje edukacyjne Thomasa Gallaudeta i Laurenta Clerca budziły duże zainteresowanie. Coraz powszechniejsze było przekonanie, że konieczne jest umożliwienie głuchoniemym zdobywania wyższych stopni wykształcenia (czego się domagali), przy czym wskazane jest umożliwienie im korzystania z naturalnego dla niesłyszących języka migowego. Pierwsza szkoła tego typu – Kendall School – powstała w roku 1857 z inicjatywy Amosa Kendalla, znanego adwokata, polityka, wydawcy, filantropa. A. Kendall przekazał na ten cel swój dom z ponad 8 tys. m² gruntu (Kendall Green) w Waszyngtonie. Pierwszym kuratorem został 20-letni Edward Miner Gallaudet (Thomas Gallaudet zmarł w roku 1851), polecany przez Isaaca Lewisa Peeta. Matka młodego i nieżonatego kuratora, wdowa Sophia Fowler, została uznana za matronę szkoły. Edward Gallaudet kierował instytucją przez ok. 50 lat. Przyczynił się w wielkim stopniu do jej szybkiego rozwoju[13][14][15]. W roku 1860 program nauczania obejmował m.in. język angielski, nauki moralne i polityczne, sztukę, historię naturalną, astronomię. Wstępnie sprawdzano znajomość matematyki, angielskiej gramatyki, historii, geografii, fizjologii, filozofii, łaciny[14].

W czerwcu 1864 roku Kongres Stanów Zjednoczonych nadał szkole Kendalla status Columbia Institution for the Education of the Deaf and Dumb and the Blind. Po kilku miesiącach usunięto fragment and the Blind i w następnym roku zainaugurowano działalność National Deaf-Mute College. W czasie inauguracji wystąpił John Carlin, szanowany niesłyszący artysta malarz i poeta, który otrzymał honorowy tytuł Master of Arts[14]. Columbia Institution otwarto dla pięciu uczniów (w ciągu roku ich liczba wzrosła do osiemnastu)[15].

W latach 1866–1877 okazało się konieczne wybudowanie obszernych nowych budynków. W kronikach uczelni zanotowano m.in. wydarzenia z lat[14]:

  • 1867 – półroczna podróż Edwarda Gallaudet do placówek szkolenia niesłyszących we Francji, Anglii, Finlandii, Rosji, opisana w artykule pt. American and European Systems of Deaf Instruction Compared (w następnych latach zakupiono dla uczelni w Waszyngtonie od Charlesa Bakeradla, dyrektora szkoły dla niesłyszących studentów w Anglii, 600 rzadkich książek z XVII i XIX wieku na temat edukacji)
  • 1869 – wręczenie dyplomów, podpisanych przez prezydenta[d] Ulyssesa S. Granta – trzem pierwszym absolwentom [16] (Joseph G. Parkinson, James H. Logan, John B. Hotchkiss[14])
  • 1880 – udział Edwarda Gallaudeta w międzynarodowej konferencji w Mediolanie, na której uchwalono deklarację, że ustna metoda edukacji jest lepsza od manualnej (ręcznej, sign), czemu sprzeciwiała się delegacja amerykańska (E. Gallaudet, niesłyszący J. Denison, Ch. Stoddard, I. Pee)[17]
  • 1880 – założenie National Association of the Deaf (NAD), reprezentującego 21 stanów (założyciele: Edmund Booth, Edwin A. Hodgson oraz Robert P. McGregor z „Gallaudet”, pierwszy przewodniczący NAD)[18]
  • 1881 – zakończenie tworzenia gimnazjum „Ole Jim”, z pierwszym w USA krytym basenem, podobnym do oglądanych przez Edwarda Gallaudeta w krajach skandynawskich i w Rosji
  • 1883 – organizacja pierwszej uczelnianej drużyny piłki nożnej (trener: John B. Hotchkis), która była przez dziesięć lat w czołówce Dystryktu Kolumbii
  • 1883 – kolejna podróż Edwarda Gallaudeta do Anglii w ramach prac Królewskiej Komisji nad międzynarodowymi zasadami edukacji osób niesłyszących (dyskusja nt. metod „ustnych”, „ręcznych” i kombinowanych)[19]
  • 1887 – przyjęcie do szkoły pierwszej kobiety
  • 1889 – udział E. Gallaudeta w International Congress of Deaf-Mutes w Paryżu
  • 1889 – utworzenie stowarzyszenia absolwentów uczelni – Gallaudet University Alumni Association (spotkanie założycielskie 27 czerwca w Waszyngtonie, podczas trzeciego zjazdu National Association of the Deaf)[14]
  • 1892 – uzyskanie licencjatu z filozofii przez pierwszą niesłyszącą kobietę – Alto M. Lowman (1869–1912); powstanie tajnego stowarzyszenia studentek, kierowanego przez May Martin, pierwszą niesłyszącą amerykankę, która osiągnęła stopień magistra (1900), i Agathę Tiegel Hanson
  • 1892 – rozpoczęcie wydawania uczelnianego czasopisma Buff and Blue
  • 1893[20] lub 1894[21] – zmiana nazwy National Deaf-Mute College na Gallaudet College, dla uhonorowania Wielebnego Thomasa Gallaudeta (od roku 1986 nosi nazwę Gallaudet University)[20][21].

Kontrowersje Edward Miner Gallaudet – Alexander Graham Bell

Znak ASL „zakochać się”
1
2
Znaki ASL SignWriting i odpowiednie układy dłoni

Mimo sukcesów National Deaf-Mute College i Gallaudet College oraz ich absolwentów, zgodne z koncepcjami de L’Épéego i Laurenta Clerca metody nauczania i wychowania nie zostały zaakceptowane powszechnie. Rozwój tej uczelni i podobnych szkół dla niesłyszących napotykał na opór ze strony wpływowych środowisk, skłaniających się do opinii Alexandra Bella[22].

Graham Bell (ur. 1847), logopeda i wynalazca (telefon, głośnik, mikrofon) był przekonany, że nauczanie niesłyszących musi polegać na przymuszaniu ich do rezygnacji z korzystania z naturalnego języka migowego – i do nauczenia się języka mówionego. Problemy niedosłyszących (m.in. matki, która żyła samotnie, nie chcąc przyznać się do głuchoty) próbował rozwiązać metodami technicznymi. Preferował nauczanie rozumienia mowy (języka ludzi słyszących) z użyciem wzmacniaczy dźwięku oraz uczenie wzrokowego czytania z ust osoby mówiącej w określonym lokalnym języku. Aby przyspieszyć nabywanie tej umiejętności niesłyszącym dzieciom krępowano ręce. Przeciwdziałano kontaktowaniu się dzieci niesłyszących (w grupach obserwowano spontaniczne tworzenie się własnych języków migowych). Taki system edukacji nie sprzyjał ich umysłowemu i psychicznemu rozwojowi, jednak był dość powszechnie akceptowany – w czasie międzynarodowej konferencji w Mediolanie (1880) uznano, że ustna metoda edukacji jest lepsza od korzystającej z języka migowego – systemu znaków przekazywanych rękami (w tym SignWriting, analogiczny do współczesnego PJM). Sprzeciwiała się temu jedynie delegacja amerykańska[17]. Wbrew mediolańskiej deklaracji Edward Gallaudet zdecydował się utrzymać w swojej uczelni język sign obok innych metod. Uważa się obecnie, że ta decyzja miała fundamentalne znaczenie dla dalszego rozwoju edukacji niesłyszących[17].

Kontrowersje między Bellem i Gallaudetem, które nie zostały dotychczas jednoznacznie rozstrzygnięte, przedstawił m.in. Oliver Sacks w swojej popularnonaukowej książce Seeing Voices: A Journey into the Land of the Deaf (wydanej w języku polskim w roku 2011 pt. Zobaczyć głos. Podróż do świata ciszy). Sacks pisze w przedmowie: Nie zajmuję się zawodowo problemami ludzi niesłyszących i może dzięki temu moje podejście do nich jest w gruncie rzeczy dość obiektywne i pozbawione uprzedzeń; nie jestem zwolennikiem żadnych teorii, które dzięki tej książce mogłyby mi zapewnić lepszą pozycję w środowisku[23]. Po takiej deklaracji opowiada się po stronie Edwarda Gallaudeta – sprzeciwiając się częstemu uznawaniu języka migowego za fragmentaryczny, ubogi, pantomimiczny…, pisze:

Nic bardziej fałszywego. Należy zrozumieć, że język migowy w niczym nie ustępuje mowie, pozwalając na szybkie przekazywanie zarówno treści bardzo konkretnych, jak i poezji – nadaje się do prowadzenia dyskursów filozoficznych oraz mówienia o miłości – co więcej, często przewyższa język mówiony pod względem łatwości, z jaką umożliwia wyrażanie owych treści.

Oliver Sacks, 1989[24]

Publikacje (wybór)

W swoich licznych publikacjach[25] Edward Gallaudet oddawał hołd swoim poprzednikom (m.in. Life of Thomas Hopkins Gallaudet founder of deaf-mute instruction in America (1888)[26] oraz prezentował organizacyjne i metodyczne problemy edukacji osób niesłyszących. Opublikowano m.in. (wybór według Internet Archiwe)[27]:

  • 1858 – An address in behalf of the Columbia Institution for the Instruction of the Deaf and Dumb and the Blind
  • 1864 – Inauguration of the College for the Deaf & Dumb, at Washington, District of Columbia, June 28th
  • 1868 – American and European systems of deaf-mute instruction compared
  • 1875 – Governmental patronage of art
  • 1875 – Vienna International Exhibition, 1873. Report on deaf-mute instruction
  • 1879 – A manual of international law
  • 1882 – President Garfield's connection with the National Deaf-Mute College, Washington, D.C.
  • 1891 – The combined system of educating the deaf, An address delivered upon invitation before the second congress held under the auspices of the British Deaf and Dumb Association, in the mission hall of Glasgow Deaf and Dumb Mission
  • 1892 – Education of deaf children: evidence of Edward Miner Gallaudet and Alexander Graham Bell, presented to the Royal commission of the United Kingdom on the condition of the blind, deaf and dumb
  • 1896 – Is an oral college needed?
  • 1896 – The combined system approved by friends of the orally taught
  • 1897 – Dr. A. L. E. Crouter v. President E. M. Gallaudet : letters from the people, oral and sign language
  • 1898 – The deaf and their possibilities : an address delivered before the National Educational Association, Washington, D.C.
  • 1899 – Must the sign-language go?
  • 1910 – The mental development of the deaf child

Upamiętnienie

ASL Convention, Austin, 2008
Curtis Pride (ur. 1968), od dzieciństwa niesłyszący zapolowy Major League Baseball, nauczyciel na Uniwersytecie Gallaudeta

Trwałą pamięć o dokonaniach Edwarda Gallaudeta gwarantuje rozwój Uniwersytetu Gallaudeta, w którym opracowano modelowe metody nauczania i wychowania głuchoniemych na poziomie podstawowym (realizowany w Kendall Demonstration Elementary School, 1970[28]), średnim – (Model Secondary School for the Deaf, 1969[29]) i wyższym[30] (status uniwersytetu, Education of the Deaf Act, 1986)[20]. W roku 1988 społeczność Uniwersytetu Gallaudeta odniosła kolejne zwycięstwo w walce o równość praw osób posługujących się językiem migowym i mówionym – w wyniku spontanicznego strajku studentów. Protest wybuchł, gdy w czasie wyborów nowego rektora (kandydowała jedna osoba słysząca i dwie niesłyszące) przewodnicząca komisji wyborczej wypowiedziała się: niesłyszący nie potrafią jeszcze funkcjonować w normalnym społeczeństwie. Następnego dnia zorganizowano przemarsz ok. tysiąca studentów z kampusu do lokalu komisji, Białego Domu i Kapitolu (z hasłem Ciągle mamy marzenia. Żądamy pomocy Kongresu), a następnie rozpoczęto w kampusie strajk okupacyjny. Na transparentach pojawił się m.in. napis: Laurent Clerc domaga się głuchego rektora. Nie ma go tutaj, ale jest z nami duchem. Poprzyjcie nas (obserwujący wydarzenia Oliver Sacks usłyszał pytanie jednego z dziennikarzy: Kim, u licha, jest Laurent Clerc?). W wyniku siedmiodniowego strajku niesłyszącym rektorem uczelni (pierwszym po 124 latach jej funkcjonowania) został King Jordan[31], dotychczasowy dziekan School of Arts and Sciences[32].

Pamięć o twórcach Uniwersytetu Gallaudeta utrwalają jego liczni absolwenci, osiągający swoje zróżnicowane cele w różnych dziedzinach życia. Jednym z nich jest Curtis Pride (ur. 1968), od dzieciństwa niesłyszący zapolowy Major League Baseball, który po zakończeniu kariery sportowej został nauczycielem na Uniwersytecie Gallaudeta. Otrzymuje on każdego roku setki listów od niedosłyszących lub głuchoniemych młodych ludzi i ich rodziców. Stara się odpowiadać na każdy z nich oraz organizuje liczne spotkania, na których popularyzuje problem i gromadzi niezbędne fundusze na rzecz dzieci niepełnosprawnych. Wśród wielu nagród i wyróżnień, które otrzymał, znajduje się tytuł „Role Model of the Year”, nadany przez Alexander Graham Bell Association[33].

Życie rodzinne

Edward Miner Gallaudet był dwukrotnie żonaty. W roku 1858 poślubił Jane Fessenden (nauczycielkę gry na pianinie w Columbia Institution dla niewidomych), z którą miał dwie córki (Katherine i Grace) oraz syna (zmarłego w dzieciństwie). Jane Gallaudet zmarła w roku 1866. Dwa lata później Edward Gallaudet ożenił się z Susan Denison. Mieli trzech synów i dwie córki[14][21].

Uwagi

  1. ↑ Jean-Jacques Rousseau, O początkach nierówności między ludźmi i Esej o pochodzeniu języka.
  2. ↑ ASL nie przypomina BSL (języka brytyjskiego). Jest stosowany w Kanadzie i Meksyku. (zob. też polski język migowy, system językowo-migowy).
  3. ↑ Pomnik znajduje się na kampusie Uniwersytetu Gallaudeta w Waszyngtonie (rzeźbiarz: Daniel Chester French, 1889).
  4. ↑ Do czasów współczesnych zwyczaj jest zachowany – dyplomy absolwentów Uniwersytetu Gallaudeta są podpisywane przez kolejnych prezydentów Stanów Zjednoczonych.

Przypisy

  1. ↑ Sacks 2011 ↓, s. 207–210.
  2. ↑ a b John Crowley: Asylum for the Deaf and Dumb. Disability History Museum. [dostęp 2014-09-20]. (ang.).
  3. ↑ a b c Laurent Clerc: Apostle to the Deaf People of the New World. Uniwersytet Gallaudeta > Clerc Center. [dostęp 2016-02-12]. (ang.).
  4. ↑ L'Institut National de Jeunes Sourds de Paris. INJS. [dostęp 2014-09-20]. (fr.).
  5. ↑ Sacks 2011 ↓, s. 45-46.
  6. ↑ Sacks 2011 ↓, s. 38.
  7. ↑ a b Sachs 2011 ↓, s. 45-46.
  8. ↑ Sacks 2011 ↓, s. 47.
  9. ↑ a b Sachs 2011 ↓, s. 204-207.
  10. ↑ Olgierd Koczorowski: Polski Alfabet Palcowy. Oddział Zachodniopomorskiego Polskiego Związku Głuchych. [dostęp 2017-03-21].
  11. ↑ a b Sacks 2011 ↓, s. 46.
  12. ↑ Henry Barnard: Tribute to Gallaudet. Hartford: Brockett & Hutchinson, 1852, s. 65–70.
  13. ↑ Edward Miner Gallaudet. Uniwersytet Gallaudeta. [dostęp 2016-02-12]. (ang.).
  14. ↑ a b c d e f g 150 Years of Visionary Leadership – A Historical Timeline, Uniwersytet Gallaudeta [dostęp 2014-09-20] [zarchiwizowane z adresu 2014-08-10] (ang.).
  15. ↑ a b Wendy Noah: Edward Miner Gallaudet. ASL University, 11 listopada 2001. [dostęp 2014-09-18]. (ang.).
  16. ↑ History of Gallaudet University. Uniwersytet Gallaudeta. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-09)]. (ang.).
  17. ↑ a b c Jamie Berke: Deaf History – Milan 1880 : Event with Powerful Repurcussions. [w:] About.com > About Health > Hearing Loss … > Sign Language Basics > Sign Language Basics [on-line]. deafness.about.com. [dostęp 2014-09-23]. (ang.).
  18. ↑ About Us. [w:] Strona internetowa National Association of the Deaf [on-line]. nad.org. [dostęp 2014-09-23]. (ang.).
  19. ↑ Gallaudet, Edward Miner, Bell, Alexander Graham, Gordon, Joseph Claybaugh; Royal Commission on the Blind, the Deaf and Dumb: Education of deaf children: evidence of Edward Miner Gallaudet and Alexander Graham Bell. 1892.
  20. ↑ a b c Deaf History – History of Gallaudet University. [w:] About Health [on-line]. about.com. [dostęp 2014-09-22]. (ang.).
  21. ↑ a b c Gallaudet, Edward Miner w: Encyclopedia of American Disability History publ. na www.fofweb.com [data dostępu = 2014-09-17]
  22. ↑ Sacks 2011 ↓, s. 208.
  23. ↑ Saks 2011 ↓, s. 13–16.
  24. ↑ Sacks 1998 ↓, s. 17–64, 207–210.
  25. ↑ inauthor:"Edward Miner Gallaudet". [w:] Wyszukiwarka Google books [on-line]. books.google.com. [dostęp 2014-09-23].
  26. ↑ Gallaudet, Edward Miner: Life of Thomas Hopkins Gallaudet founder of deaf-mute instruction in America. H. Holt, New York, 1888. [dostęp 2014-09-23]. (ang.).
  27. ↑ Search Results for: Edward Miner Gallaudet. [w:] Internet Archive [on-line]. archive.org. [dostęp 2014-09-23].
  28. ↑ Kendall Demonstration Elementary School. [w:] Strona internetowa [on-line]. www.gallaudet.edu. [dostęp 2014-09-27]. (ang.).
  29. ↑ Model Secondary School for the Deaf. [w:] Strona internetowa [on-line]. www.gallaudet.edu. [dostęp 2014-09-27]. (ang.).
  30. ↑ Academics & Research. Uniwersytet Gallaudeta. [dostęp 2014-09-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-25)]. (ang.).
  31. ↑ Ken Adelman: Gallaudet University Interview With Former President I. King Jordan. [w:] Work & Family Education [on-line]. Washington Magazine, Inc. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  32. ↑ Sacks 2011 ↓, s. 189–238.
  33. ↑ Curtis Pride. [w:] Keynote Speakers [on-line]. [dostęp 2014-09-22]. (ang.).

Bibliografia

  • Oliver Sacks: Zobaczyć głos. Podróż do świata ciszy (Seeing Voices. A Journey into the World of the Deaf 1989). przeł. A. Małaczyński. Poznań: Zysk i S-ka, 1998. ISBN 978-83-7506-739-2.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

President's House, Gallaudet University.jpg
Autor: AgnosticPreachersKid, Licencja: CC BY-SA 3.0
The President's House (also known as the Edward Miner Gallaudet Residence or House One) located on the campus of Gallaudet University in Washington, D.C. The 20-room Victorian Gothic mansion was designed by Vaux, Withers, & Co. in 1867. The original owner of the home was Edward Miner Gallaudet, founder and first president of the school. It's listed on the National Register of Historic Places and is a contributing property to the Gallaudet College Historic District, a National Historic Landmark.
Thomas and Alice, Gallaudet University.jpg
Autor: AgnosticPreachersKid, Licencja: CC BY-SA 3.0
A sculpture portraying Thomas Hopkins Gallaudet teaching Alice Cogswell the manual letter "A". The memorial is located on the campus of Gallaudet University in Washington, D.C. It was sculpted by Daniel Chester French in 1889 and is a contributing property to the Gallaudet College Historic District.
Columbia Institution for the Deaf circa 1893.jpg
The Columbia Institution for the Deaf, now Gallaudet University, circa 1893. The photograph was probably taken from the roof of the president's house.
Edward Miner Gallaudet - Brady-Handy.jpg
Edward Miner Gallaudet. Library of Congress description: "Gallaudet, Proff. Edward M."
Handshape equiv2.png
A diagram of handshapes and their signwriting equivalents. Handshape pictures are traced from photographs of my own hand. Cwterp
Council-member curtis pride.jpg
Curtis Pride was born in Washington, D.C. on December 17, 1968. By the age of nine months, audiological tests confirmed that he was profoundly deaf from birth. At age two, his parents moved to Silver Spring, Maryland and enrolled Curtis in the Montgomery County Public School System's Auditory Service infant program. He was fully mainstreamed into his neighborhood schools from seventh grade until his graduation from John F. Kennedy High School in Silver Spring in 1986.

In addition to graduating with a 3.6 GPA, Curtis enjoyed an outstanding high school athletic career. He broke virtually all of the single season and career records for soccer, basketball and baseball at Kennedy High School. He was also a first team All-American soccer player and a member of the United States National Team that participated in the Junior World Cup in Beijing, China in 1985. As a result of his play for the U.S. Team, Curtis was selected by Kick Magazine as one of the top fifteen youth soccer players in the world.

Just prior to his high school graduation, Curtis Pride — who had already accepted a full basketball scholarship to the College of William and Mary — was drafted by the New York Mets Baseball Organization. Through a unique arrangement negotiated among the Pride family, the Mets and the College of William and Mary, Curtis signed with the Mets as a part-time professional baseball player while he also attended college as a full-time student athlete. He was a four-year basketball starter at point guard at William and Mary and graduated in 1990 with a degree in finance.

In 1992, Curtis signed with the Montreal Expos as a minor league free agent. In 1993, he received a September promotion to the major leagues after batting a combined .324 with 21 home runs and 50 stolen bases in AA and AAA. Mr. Pride made the most of this opportunity as he finished his initial major league season with a .444 batting average, including a memorable double for his first major league hit that resulted in a five minute standing ovation from a capacity crowd at Montreal's Olympic Stadium.

In the spring of 1996, Curtis Pride was invited to spring training by the Detroit Tigers and won a spot on the major league team. He was with the Tigers the entire year, becoming the first regular full-season deaf player in the modern history of major league baseball. 1996 was, in fact, a breakthrough season for Mr. Pride, as he hit .300 in 267 at bats for the Tigers with 10 home runs and 11 stolen bases. He was also with Detroit for the majority of the 1997 season, and then signed in September 1997 with the Boston Red Sox. On September 19, 1997 Curtis hit a home run at Fenway Park in his first at-bat for Boston, becoming only the seventh player in the long history of the Red Sox organization to accomplish that feat.

In February 1998, Curtis became a member of the Atlanta Braves, one of America's most successful and widely followed major league teams. He hit .252 in 70 games for the Braves in 1998 and played a valuable role in the team’s advancement to the National League Playoffs.

Mr. Pride suffered an injury to his right wrist subsequent to the 1998 season and had surgery on the wrist in March 1999. He fully recovered from that surgery, and his path back to the major leagues was completed in June 2000 when he was signed to a contract by the Boston Red Sox. In 2001 Mr. Pride rejoined the Montreal Expos. Then in the summer of 2003, Curtis Pride was signed by the New York Yankees and joined the Yankees roster in New York on July 4, 2003. Continuing his flair for the dramatic, on July 6, 2003 Mr. Pride hit a home run in his first game for the Yankees that resulted in a sustained standing ovation and “curtain call” from the sold-out crowd at historic Yankee Stadium. This memorable moment resulted in another collection of national media attention on Curtis Pride's amazing story.

In 2004, Curtis became a member of the Los Angeles Angels and played for the Angels in 2004, 2005 and 2006.

On November 3, 2008 Curtis Pride made headlines again when he announced his retirement from professional baseball to become the head baseball coach at Gallaudet University. Located in Washington D.C., Gallaudet is the world's leading university for the education and career development of deaf and hard of hearing students.

In all, Curtis Pride played in 421 games in the major leagues, with a .250 career batting average, 20 home runs and 82 RBI's. His 421 major league games are, by far, the most played by a deaf player since William Hoy ended his major league career over 105 years ago in 1902.

Curtis receives hundreds of letters each year, primarily from young men and women with disabilities or their parents, and tries to make time to personally answer each and every letter. In addition, he makes numerous public appearances on behalf of children with and without disabilities. His incredible story has been featured in publications such as Readers Digest, Sports Illustrated and The Sporting News and newspapers such as the New York Times, Los Angeles Times and Boston Globe. The CBS Television show 48 Hours with Dan Rather did a nationally broadcast feature on Mr. Pride in April 1996, and has subsequently broadcast updates to that story in both 1999 and 2003.

Curtis Pride has also received countless national and local awards for his achievements and his community service. Recent noteworthy honors include being selected by the U.S. Chamber of Commerce as one of the nation's ten outstanding Young Americans. Mr. Pride was also named the 1996-97 "Role-Model-of-the-Year" by the Alexander Graham Bell Association, and was selected by the Baseball Writers Association to receive the Tony Conigliaro Award, presented annually to a major league player who has overcome adversity through the attributes of spirit, courage and determination.
Chapel Hall, Gallaudet University.jpg
Autor: AgnosticPreachersKid, Licencja: CC BY-SA 3.0
Chapel Hall (also known as Main Central Building) located on the campus of Gallaudet University in Washington, D.C. The Victorian Gothic building was designed by Frederick C. Withers (Vaux, Withers, & Co.) in 1870. It's considered one of the finest examples of post-Civil War collegiate architecture and is a National Historic Landmark.
Signature of Edward Miner Gallaudet.png
Signature of Edward Miner Gallaudet from The National Cyclopaedia of American Biography, Volume XVIII, 1922, pages 128–129
ASL convention.jpg
Autor: Patrick Dentler, Licencja: CC BY 2.0
ASL Convention, March 2008, in Austin, Texas (US)