Edward Gorczyca
 kapitan uzbrojenia | |
| Data i miejsce urodzenia | 10 marca 1895 |
|---|---|
| Data śmierci | ? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | Szefostwo Uzbrojenia Okręgu Korpusu VII |
| Stanowiska | inspektor amunicji i pgaz. |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  | |
Edward Józef Leopold Gorczyca (10 marca 1895 w Uhercach Zapłatyńskich, zm. ?) – kapitan uzbrojenia Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się w Uhercach Zapłatyńskich w ówczesnym powiecie samborskim Królestwa Galicji i Lodomerii[1]. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. 21 lutego 1917 roku został przydzielony z 1 pułku piechoty do Komendy Żandarmerii Polowej Wojsk Polskich w Warszawie.
25 września 1919 roku został mianowany z dniem 1 października 1919 roku podporucznikiem w żandarmerii[2]. Był dowódcą 2 plutonu żandarmerii w Warszawie należącego do 1 dywizjonu żandarmerii. 30 stycznia 1920 roku został przeniesiony do Dowództwa Żandarmerii przy Dowództwie Okręgu Generalnego „Kielce” na stanowisko dowódcy plutonu żandarmerii w Miechowie[3]. 12 czerwca 1920 roku został odkomenderowany do Winnicy na Ukrainie[4]. 30 lipca 1920 roku został mianowany warunkowo z dniem 1 maja 1920 roku porucznikiem w żandarmerii[5]. 1 czerwca 1921 roku nadal pełnił służbę w Dywizjonie Żandarmerii Wojskowej Nr 3, a jego oddziałem macierzystym był 25 pułk piechoty w Piotrkowie[6]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 988. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 25 pułk piechoty[7]. W 1923 roku był oficerem 85 pułku Strzelców Wileńskich w Nowej Wilejce[8]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia[9]. W tym samym roku pełnił służbę w Szkole Broni Chemicznej w Warszawie na stanowisku gospodarza szkoły, pozostając oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Uzbrojenia Nr I[10]. Cztery lata później służył w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie, pozostając w kadrze oficerów artylerii[11]. W 1932 roku pełnił służbę w 1 Okręgowym Szefostwie Uzbrojenia w Warszawie[12]. W 1939 roku pełnił służbę w Szefostwie Uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisku inspektora amunicji i pgaz[13].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu XII A Hadamar (nr jeńca 748). 30 maja 1942 roku został przeniesiony do Oflagu II D Gross-Born[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)[14]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[15]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ „Dziennik Rozkazów MSWojsk”. 93, s. 2329, 25 października 1919. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 7 z 30 stycznia 1920 roku, pkt 3.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 53 z 12 czerwca 1920 roku, pkt 145.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 81 z 31 sierpnia 1920 roku, pkt 978.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 96, 634.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 88.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 370, 430.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 745.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1234, 1247, 1395.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 442, 506.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 299, 454.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 355, 522.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia
- Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2018-05-08].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2018-01-05].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy