Edward Jędrzejowski

Edward Karol Jędrzejowski

Baryka, Jar

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	23 września 1912 Kęty
Data i miejsce śmierci	13 maja 1964 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Związek Walki Zbrojnej Gwardia Ludowa Armia Ludowa ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	75 Pułk Piechoty III Obwód AL Komenda Główna MO 1 Warszawska Dywizja Piechoty
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób pułkownika Jędrzejowskiego, Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie

Edward Karol Jędrzejowski ps. „Baryka”, „Jar” (ur. 23 września 1912 w Kętach, zm. 13 maja 1964 w Warszawie) - pułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

W latach 1923–1931 uczył się w gimnazjum w Cieszynie, a w latach 1931–1934 w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. 4 sierpnia 1934 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1934 roku i 86. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 75 pułku piechoty w Chorzowie na stanowisko dowódcy plutonu^[1]. W 1939 roku rozpoczął studia prawnicze na UJ. W 1938 roku został awansowany na porucznika. W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził 2 kompanią ckm II batalionu 75 pp.

Po klęsce Polski w wojnie obronnej wstąpił w Krakowie do ZWZ. Od lipca 1941 działał w Warszawie. W 1943 przeszedł do GL. Współpracował z Wydziałem Informacji Sztabu Głównego GL. Współautor instrukcji szkoleniowych opracowanych w Sztabie Głównym GL. W końcu czerwca 1944 skierowany na Lubelszczyznę i mianowany oficerem wyszkolenia w sztabie dowódcy III Obwodu AL Grzegorza Korczyńskiego. Komendant Polowej Oficerskiej Szkoły AL. Uczestnik bitwy w Lasach Parczewskich 18–21 lipca 1944, dowódca straży przedniej w czasie próby przebicia się z okrążenia. Przez kilka dni był dowódcą garnizonu w Lubartowie.

27 lipca 1944 obok Korczyńskiego wkroczył do Lublina na czele oddziałów AL i zatknął polską flagę na Bramie Krakowskiej. Później służył w MO jako podpułkownik i szef wydziału Komendy Głównej MO. W czerwcu 1947 skończył studia prawnicze na UW.

W grudniu 1947 przeniesiony z MO do WP, w 1950 skończył Akademię Sztabu Generalnego WP. Mianowany pułkownikiem. Później wykładał w Oficerskiej Szkole Piechoty. Był dowódcą pułku, zastępcą dowódcy 1 DP im. Tadeusza Kościuszki ds. liniowych i zastępcą szefa Departamentu Kadr MON.

Napisał wspomnienia pt. „Ze wspomnień komendanta Polowej Oficerskiej Szkoły Armii Ludowej” (Wojskowy Przegląd Historyczny, nr spec. 22, 1962).

Był odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy oraz Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim (1946)^[2] Orderu Odrodzenia Polski.

Przypisy

Bibliografia

• Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 2, Warszawa 1987.