Edward Kościński

Edward Kościński

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	7 września 1893 Brzozów
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	3 Pułk Strzelców Polskich im. Henryka Dąbrowskiego 84 Pułk Strzelców Poleskich 74 Górnośląski Pułk Piechoty 86 Pułk Piechoty 206 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu kwatermistrz pułku zastępca dowódcy pułku dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa Obrona Lwowa 1939
Odznaczenia

Symboliczne upamiętnienie Edwarda Kościńskiego na grobowcu jego żony Anny

Kamień pamiątkowy przy Dębie Pamięci Edwarda Kościńskiego w Brzozowie

Edward Kościński (ur. 7 września 1893 w Brzozowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 7 września w Brzozowie^[1][a] w rodzinie Józefa (1849–1921, rzeźnik w Brzozowie^[1]) i Antoniny z domu Pilawskiej (1851–1926). Miał brata Wojciecha, profesora gimnazjalnego (1881–1928). W roku szkolnym 1906/1907 był uczniem II klasy w C. K. Gimnazjum w Sanoku^[1]. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Rudniku. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został wcielony do c. i k. armii. Później wstąpił do 5 Dywizji Strzelców Polskich. Został dowódcą II batalionu w 3 pułku strzelców polskich im. Henryka Dąbrowskiego.

Po powrocie do kraju wstąpił do Wojska Polskiego. W szeregach 101 pułku piechoty walczył na wojnie z bolszewikami i dostał się do niewoli. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa oficerów sanitarno-administracyjnych, a jego oddziałem macierzystym była kompania zapasowa sanitarna nr 2^[2]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty i awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W 1923 był przydzielony do 74 Górnośląskiego pułku piechoty w Lublińcu^[3]. W styczniu 1924 został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łuniniec na stanowisko oficera instrukcyjnego^[4][5]. W styczniu 1925 został przydzielony do 74 pp^[6], w którym kontynuował służbę na stanowisku dowódcy kompanii^[7]. 2 grudnia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[8]. W marcu 1931 roku został przesunięty ze stanowiska pełniącego obowiązki obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego na stanowisko dowódcy batalionu^[9][10]. W listopadzie 1933 został przesunięty ze stanowiska dowódcy baonu na stanowisko kwatermistrza pułku^[11]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 43. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[12]. W 1939 roku pełnił służbę w 86 pułku piechoty w Mołodecznie na stanowisku I zastępcy dowódcy pułku^[13].

We wrześniu 1939 objął dowództwo rezerwowego 206 pułku piechoty i na jego czele wziął udział w obronie Lwowa^[14]. Po kapitulacji załogi Lwowa dostał się do sowieckiej niewoli. Został przewieziony do obozu w Starobielsku^[15]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Jego żoną była Anna z Piotrowskich (1905–1935).

Upamiętnienie

Edward Kościński został symbolicznie upamiętniony na grobowcu, w którym została pochowana jego żona Anna, znajdującym się na Cmentarzu Komunalnym w Brzozowie.

Jego nazwisko zostało wymienione wśród upamiętnionych ofiar II wojny światowej, ustanowionej 10 października 1976 w kościele Przemienienia Pańskiego w Brzozowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika^[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[17].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, zostały zasadzone Dęby Pamięci honorujące Edwarda Kościńskiego: przy I Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Kazimierza Wielkiego w Brzozowie i w Kielcach^[18].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (10 grudnia 1931)^[19][20]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)^[21]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Dokumenty obrony Lwowa 1939. Artur Leinwand (oprac.). Warszawa: Instytut Lwowski, 1997. ISBN 83-910659-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 249. [dostęp 2015-06-25].