Edward Lewandowski (oficer)

Edward Lewandowski

kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia	21 lutego 1893 Warszawa
Data i miejsce śmierci	1940 Kalinin
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego, Wojsko Polskie na Wschodzie (1914–1920), Wojsko Polskie
Jednostki	289 zapasowy pułk piechoty 3 Dywizja Strzelców Polskich 1 Dywizja Litewsko-Białoruska Dowództwo 20 Dywizji Piechoty Dowództwo KOP
Stanowiska	oficer sztabu dywizji kierownik referatu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Edward Lewandowski^[a] (ur. 21 lutego 1893 w Warszawie, zm. 1940 w Kalininie) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Adama i Walerii z Malinowskich. Ukończył sześć klas gimnazjum, uczestniczył w strajku szkolnym w 1905. Należał do drużyny skautingowej im. Romualda Traugutta.

W okresie I wojny światowej służył w Armii Imperium Rosyjskiego, w 1917 był w 289 zapasowym pułku piechoty. W 1917 był członkiem Związku Wojskowych Polaków, był organizatorem dwóch polskich kompanii. Był w szeregach 3 Dywizji Strzelców Polskich i I Korpusu Polskiego w Rosji w ramach Wojska Polskiego na Wschodzie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, od 7 listopada 1918 roku w Wojsku Polskim w sztabie Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Podczas wojny polsko-ukraińskiej w marcu 1919 uczestnik obrony Lwowa w grupie gen. Iwaszkiewicza. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej na frontach wołyńskim, podolskim i południowym. Latem 1921 pełnił służbę w Dowództwie 6 Armii. Od 1 czerwca 1921 jego oddziałem macierzystym był 13 pułk piechoty^[2].

W latach 1923–1924 był oficerem sztabu pułkownika Bronisława Bohaterewicza, dowódcy piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Słonimiu, pozostając oficerem nadetatowym 13 pułku piechoty w Pułtusku. 31 marca 1924 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 66. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3][4] (w marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 21. lokatę w korpusie oficerów administracji, grupa administracji^[5]). W 1928 pełnił służbę w Dowództwie 18 Dywizji Piechoty w Łomży, pozostając oficerem nadetatowym 14 pułku piechoty we Włocławku^[6]. W latach 1928–1931 dowodził kompanią batalionu manewrowego i Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy. 28 września 1933 otrzymał przeniesienie z 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem do Korpusu Ochrony Pogranicza^[7]. Do września 1939 pełnił służbę w Dowództwie KOP w Warszawie na stanowisku kierownika Referatu Statystyki i Studiów^[8].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje. Od 2 września 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Figuruje na liście wywózkowej 051/2 z 27 kwietnia 1940, poz. 35.

W dniu 5 października 2007 Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora^[9]. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6823
• Krzyż Walecznych^[10]
• Medal Niepodległości (20 lipca 1932)^[11][10]
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[12][10]
• Amarantowa wstążka
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Miednoje Tom I. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. s. 498. [dostęp 2014-04-27].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.