Edward Lewandowski (oficer)

Edward Lewandowski
Ilustracja
kapitan administracji kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia

21 lutego 1893
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1940
Kalinin

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego,
Wojsko Polskie na Wschodzie (1914–1920),
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

289 zapasowy pułk piechoty
3 Dywizja Strzelców Polskich
1 Dywizja Litewsko-Białoruska
Dowództwo 20 Dywizji Piechoty
Dowództwo KOP

Stanowiska

oficer sztabu dywizji
kierownik referatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920-1941) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Wstążeczka amarantowa Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Edward Lewandowski[a] (ur. 21 lutego 1893 w Warszawie, zm. 1940 w Kalininie) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Adama i Walerii z Malinowskich. Ukończył sześć klas gimnazjum, uczestniczył w strajku szkolnym w 1905. Należał do drużyny skautingowej im. Romualda Traugutta.

W okresie I wojny światowej służył w Armii Imperium Rosyjskiego, w 1917 był w 289 zapasowym pułku piechoty. W 1917 był członkiem Związku Wojskowych Polaków, był organizatorem dwóch polskich kompanii. Był w szeregach 3 Dywizji Strzelców Polskich i I Korpusu Polskiego w Rosji w ramach Wojska Polskiego na Wschodzie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, od 7 listopada 1918 roku w Wojsku Polskim w sztabie Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Podczas wojny polsko-ukraińskiej w marcu 1919 uczestnik obrony Lwowa w grupie gen. Iwaszkiewicza. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej na frontach wołyńskim, podolskim i południowym. Latem 1921 pełnił służbę w Dowództwie 6 Armii. Od 1 czerwca 1921 jego oddziałem macierzystym był 13 pułk piechoty[2].

W latach 1923–1924 był oficerem sztabu pułkownika Bronisława Bohaterewicza, dowódcy piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Słonimiu, pozostając oficerem nadetatowym 13 pułku piechoty w Pułtusku. 31 marca 1924 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 66. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3][4] (w marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 21. lokatę w korpusie oficerów administracji, grupa administracji[5]). W 1928 pełnił służbę w Dowództwie 18 Dywizji Piechoty w Łomży, pozostając oficerem nadetatowym 14 pułku piechoty we Włocławku[6]. W latach 1928–1931 dowodził kompanią batalionu manewrowego i Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy. 28 września 1933 otrzymał przeniesienie z 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem do Korpusu Ochrony Pogranicza[7]. Do września 1939 pełnił służbę w Dowództwie KOP w Warszawie na stanowisku kierownika Referatu Statystyki i Studiów[8].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje. Od 2 września 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Figuruje na liście wywózkowej 051/2 z 27 kwietnia 1940, poz. 35.

W dniu 5 października 2007 Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora[9]. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Edward II Lewandowski”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie płk. Edwarda I Lewandowskiego[1].

Przypisy

  1. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 293, 919.
  2. Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 59, 736.
  3. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 111, 161, 422.
  4. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 74, 153, 366.
  5. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 283.
  6. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 133, 202.
  7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 209.
  8. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 919.
  9. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  10. a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 293.
  11. M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  12. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie