Edward Lorenz (sędzia)

Edward Lorenz
Ilustracja
Edward Lorenz (przed 1918)
Data urodzenia

ok. 1869

Data i miejsce śmierci

26 listopada 1930
Warszawa

Zawód, zajęcie

sędzia

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Gwiazda Przemyśla

Edward Gwido(n) Lorenz, także jako Lorentz (ur. 12 września 1874 w Przemyślu, zm. 26 listopada 1930 w Warszawie) – polski prawnik, sędzia, fotografik, działacz społeczny.

Życiorys

Urodził się 12 września 1874 w Przemyślu. W 1892 zdał egzamin dojrzałości w C. K. IV Gimnazjum we Lwowie[1]. Ukończył studia prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Wstąpił do służby w sądownictwie Austro-Węgier w ramach zaboru austriackiego i autonomii galicyjskiej. Pracował jako sędzia powiatowy w Dolinie. Później był substytutem prokuratorii od 1907, prokuratorem, a następnie sędzią i od 1912 radcą w sądzie obwodowym w Przemyślu.

Po wybuchu I wojny światowej wyjechał z Przemyśla, po czym był sędzią w oddziale karnym przemyskiego sądu w Budziejowicach do jesieni 1915. Od końca 1915 pracował jako sędzia sądownictwa austriackiego w Radomiu, potem przez 1,5 roku w sądzie apelacyjnym w Lublinie, powołany w gronie sędziów galicyjskich do składu sądu apelacyjnego w Lublinie[2]. Od 1917 do końca 1918 sprawował stanowisko królewsko-polskiego podprokuratora przy Sądzie Apelacyjnym w Warszawie[3][4]. U kresu wojny, po odejściu ze służby okupacyjnej, powrócił do Przemyśla pod koniec 1918. Tam został wybrany na członka Rady Narodowej i Rady Miejskiej w Przemyślu. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do służby II Rzeczypospolitej. Pełnił funkcję przewodniczącego Okręgowej Komisji Wyborczej w Przemyślu podczas wyborów parlamentarnych w 1919. Działał w Kole Związku Ludowo-Narodowego w Przemyślu. Publikował w przemyskich czasopismach „Echo Przemyskie” (korespondencyjnie podczas wojny, używając pseudonimu „Ziemowit”) oraz „Ziemia Przemyska” (po 1918). Podczas wyborów parlamentarnych w 1922 pracował w służbie prokuratorskiej Ministerstwa Sprawiedliwości. 7 grudnia 1922 ze stanowiska sędziego Sądu Okręgowego w Przemyślu został mianowany przez Naczelnika Państwa sędzią Sądu Najwyższego z dniem 1 stycznia 1923[5][6].

Działał społecznie. W Dolinie działał w Towarzystwie Szkoły Ludowej, Kole Dramatycznym oraz gniazda Polskim Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”, którego został prezesem honorowego. W Przemyślu był członkiem od 1910, prezesem i honorowym członkiem Polskiego Towarzystwa Dramatycznego im. Aleksandra Fredry i Towarzystwa Muzycznego w Przemyślu. Pełnił funkcję prezesa Klubu Urzędników Państwowych w Warszawie. Hobbystycznie zajmował się fotografią. Był prezesem Polskiego Towarzystwa Miłośników Fotografii w Warszawie. Ponadto rozwijał zainteresowania muzyczne tworząc opracowania w tej dziedzinie.

W 1929 przeszedł na emeryturę. Zmarł 26 listopada 1930 w Warszawie. Był żonaty[7].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. Ósmacy i abiturienci. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 92.
  2. ↑ Sędziowie galicyjscy w Królestwie Polskim. „Nowości Illustrowane”. Nr 6, s. 7, 9 lutego 1918. 
  3. ↑ Ruch służbowy. „Gazeta Sądowa Warszawska”, s. 394, nr 39 z 29 września 1917. 
  4. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 412, nr 13 z 31 grudnia 1918. 
  5. ↑ Kronika polityczna. „Kurier Warszawski”. Nr 345, s. 2, 16 grudnia 1922. 
  6. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 1, s. 30, 1 stycznia 1923. 
  7. ↑ Nadesłane. Podziękowanie. „Ziemia Przemyska”, s. 3, nr 67 z 13 grudnia 1930. 
  8. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 18.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

POL Brązowy Medal za Zasługi dla Obronności Kraju BAR.svg
Baretka: Brązowy Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".
Edward Lorenz (-1917).jpg
Edward Lorenz (-1917)