Edward Mannock

Edward Mannock

Mick

61 zwycięstw
kapitan
Data i miejsce urodzenia	24 maja 1887 Aldershot, Wielka Brytania
Data i miejsce śmierci	26 lipca 1918 Lestrem, Francja
Przebieg służby
Lata służby	1911–1918
Siły zbrojne	British Army RFC, RAF
Jednostki	No. 40 Squadron RAF No. 74 Squadron RAF, No. 85 Squadron RAF
Stanowiska	dowódca No. 85 Squadron RAF
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Edward Corringham „Mick” Mannock (ur. 24 maja 1887 w Aldershot, zm. 26 lipca 1918 Lestrem Francja), brytyjski pilot myśliwski, jeden z czołowych brytyjskich asów okresu I wojny światowej.

Życiorys

Edward Mannock był synem zawodowego podoficera kawalerii, jednakże trudna sytuacja finansowa rodziny spowodowała, że musiał pracować już od 12 roku życia. Na początku 1914 roku znalazł się w Turcji, gdzie zastał go wybuch I wojny światowej, wkrótce został internowany. W maju 1915 roku udało mu się powrócić do Anglii, gdzie został zmobilizowany. Służbę w armii brytyjskiej rozpoczął w pułku saperów w stopniu szeregowca.

Skierowany na kurs pilotażu w listopadzie 1916 roku otrzymał upragniony dyplom pilota po czym został skierowany do 10 Dywizjonu Szkolnego bazującego we Francji. Jeden z jego lotów szkolnych o mało nie zakończył się tragedią, gdy podczas wychodzenia z lotu nurkowego oderwało się dolne skrzydło w jego myśliwcu Nieuport 17. Mimo ciężkiej sytuacji udało się Mannockowi doprowadzić samolot do lotniska i wylądować. 1 kwietnia 1917 roku otrzymał przydział do 40 Dywizjonu latającego na myśliwcach Nieuport Scout. Pierwszy lot bojowy wykonał 7 maja 1917 i osiągnął swoje pierwsze zwycięstwo powietrzne zestrzeliwując niemiecki balon obserwacyjny. Tego samego dnia śmierć poniósł inny as myśliwski, Albert Ball. 7 czerwca 1917 jego łupem padł pierwszy samolot niemiecki. W uznaniu pierwszych sukcesów w powietrzu w lipcu 1917 awansował na kapitana. Miał wówczas na koncie zestrzelenie 5 wrogich maszyn.

W grudniu 1917 przesiadł się na nowy samolot myśliwski S.E.5. Przez pierwsze trzy miesiące 1918 roku wsławił się zestrzeleniem 36 niemieckich maszyn, za co awansowano go do stopnia majora i w marcu 1918 powierzono dowodzenie 74 Dywizjonu. W lipcu 1918 przejął dowództwo 85 Dywizjonu, gdzie sprawdził się jako doskonały dowódca, pomagając młodym pilotom zdobywać doświadczenie w walce powietrznej. Edward Mannock zginął 26 lipca 1918 roku, kiedy to jego samolot przez nikogo nie atakowany spadł pionowym nurkowaniem między okopami. W 1919 otrzymał pośmiertnie najwyższe brytyjskie odznaczenie Krzyż Wiktorii.

Uzyskał 61 zestrzeleń powietrznych, a według innych źródeł 73. Najprawdopodobniej było ich jeszcze więcej, ponieważ Mannock nie chciał przypisywać sobie zwycięstw wątpliwych. Był skromny, może aż nazbyt lojalny, wskutek czego z listy własnych zwycięstw często wykluczał nawet bezsporne strzały. Na front przybył w wieku 30 lat jak na myśliwca był stary, a do tego prawie nie widział na prawe oko.

Odznaczenia

• Krzyż Wiktorii
• Distinguished Service Order – trzykrotnie
• Military Cross – dwukrotnie

Bibliografia

• Christopher F. Shores, Russell Guest: Above the trenches: a complete record of the fighter aces and units of the British Empire Air forces 1915-1920. London: Grub Street, 1990, s. 255-257. ISBN 0-948817-19-4.
• The Aerodrome: Edwarda Mannock (lista zwycięstw) (ang.). [dostęp 2011-02-11].