Edward Piotrowski

Edward Marian Piotrowski

Mema, Perełka, Orlik, Edward, Witold, Filip

Edward Piotrowski (ze zbiorów NAC)
major
Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1899 Nowosiółki (powiat złoczowski)
Data i miejsce śmierci	7 marca 1971 Wieliczka
Przebieg służby
Lata służby	1916–1944
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 Pułk Piechoty (LP), 2 Lwowski Batalion Strzelców, 19 Pułk Piechoty Odsieczy Lwowa, 53 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych, sztab 4 Armii (II RP), Pułk KOP „Równe”, Biuro Szyfrów i Radiowywiadu Oddziału II sztabu Naczelnego Dowództwa WP, Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich, 7 Brygada Kadrowa Strzelców, Inspektorat Piotrków Trybunalski AK
Stanowiska	dowódca sekcji, dowódca plutonu, dowódca plutonu cekaemów, dowódca plutonu strzeleckiego, dowódca kompanii, dowódca kompanii odwodowej, dowódca kompanii granicznej, oficer szyfrowy, oficer personalny, komendant obwodu AK
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, Bitwa o Lwów (1918–1919), wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa, kampania wrześniowa, bitwa o Narwik
Późniejsza praca	inspektor, technik, pracownik tartaku
Odznaczenia

Edward Marian Piotrowski pseud.: „Mema”, „Perełka”, „Orlik”, „Edward”, „Witold”, „Filip” (ur. 31 stycznia 1899 w Nowosiółkach (powiat złoczowski), zm. 7 marca 1971 w Wieliczce) – żołnierz Legionów, oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, major piechoty służby stałej, cichociemny.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Władysława, leśniczego, i Heleny ze Strusińskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej i 7 klas szkoły realnej zdał maturę we Lwowie. 7 lutego 1916 roku wstąpił do 2 pułku piechoty II Brygady Legionów Polskich. Uczestniczył w kursach szkoły oficerskiej przy tym pułku. 18 lutego 1918 roku dostał się do niewoli austriackiej. Został wcielony do wojska austriackiego i wysłany na front włoski i serbski, gdzie był dowódcą sekcji, a następnie plutonu.

5 listopada 1918 roku zaciągnął się do 2 Lwowskiego Batalionu Strzelców. Brał udział w obronie Lwowa do 13 grudnia 1918 roku. Następnie walczył w 19 pułku piechoty Odsieczy Lwowa jako dowódca plutonu cekaemów (do maja 1920 roku). Do 1 sierpnia 1920 roku pracował w Polskiej Ekspozyturze II Oddziału przy Ukraińskiej Republice Ludowej, a następnie ponownie walczył z bolszewikami w 53 pułku piechoty Strzelców Kresowych jako dowódca plutonu i oficer łącznikowy. Od sierpnia do października 1920 roku pracował jako referent w sztabie 4 Armii. Wrócił do 53 pp na stanowisko dowódcy plutonu strzeleckiego, następnie – kompanii (do września 1934 roku), w międzyczasie odbywając kursy szyfrów i radiowywiadu w Oddziale II Sztabu Głównego.

W czerwcu 1936 roku został przeniesiony do Batalionu KOP „Żytyń” Pułku KOP „Równe” na stanowisko dowódcy kompanii odwodowej. W marcu 1939 pełnił służbę w Batalionie KOP „Skałat” na stanowisku 3. kompanii granicznej^[1].

We wrześniu 1939 roku pracował od 3 września w Biurze Szyfrów i Radiowywiadu Oddziału II jako specjalista ds. szyfrów niemieckich. 10 września został ewakuowany z Warszawy do Brześcia, a 12 września – do Włodzimierza Wołyńskiego. Następnie, od 16 do 18 września pracował w Oddziale III Operacyjnym Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Na rozkaz dowództwa 18 września przekroczył z szyframi granicę polsko-rumuńską. Był internowany w Rumunii. W grudniu dotarł do Francji, gdzie został skierowany do sztabu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich jako oficer personalny i szyfrowy. Brał udział w bitwie o Narwik. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie przydzielono go na stanowisko zastępcy dowódcy 2 kompanii 21 batalionu kadrowego strzelców 7 Brygady Kadrowej Strzelców. 12 lipca został przeniesiony do Biura Szyfrów Sztabu Naczelnego Wodza.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 13 kwietnia 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przetransportowany do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 12 na 13 kwietnia 1944 roku w ramach operacji „Weller 3” dowodzonej przez kpt. naw. Stanisława Daniela (zrzut na placówkę „Wieszak” położoną 14 km na południowy wschód od stacji kolejowej Mińsk Mazowiecki, w rejonie wsi Siodło). Po aklimatyzacji w Warszawie dostał w czerwcu 1944 roku przydział do Inspektoratu Piotrków Trybunalski AK. Od lipca albo sierpnia do 23 listopada 1944 roku był komendantem Obwodu Piotrków Trybunalski AK. Następnie pozostawał w dyspozycji komendanta Podokręgu Piotrków, będąc przewidzianym – w ramach Odtwarzania Sił Zbrojnych – na dowódcę 22 pułku piechoty AK.

Ujawnił się 15 października 1945 roku i w listopadzie został zweryfikowany na majora. Pracował w Centralnej Komisji Likwidacyjnej AK. 16 stycznia 1946 roku został aresztowany przez UB w Łodzi i zwolniony z pracy. Był rozpracowywany przez UB.

Później pracował w Przedsiębiorstwie Handlu Zagranicznego „Metalexport”, Spółdzielni Pracy „Deratyzacja”, Rejonie Przemysłu Leśnego, Przedsiębiorstwie Robót Kolejowych nr 9, w tartaku drzewnym w Wieliczce, gdzie mieszkał od 1954 roku. Po ataku serca w 1964 przeszedł na rentę inwalidzką. 26 września 1968 premier Józef Cyrankiewicz przyznał mu rentę specjalną.

Edward Piotrowski był dwukrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Maria z domu Zapolska. W 1944 ożenił się z Marią Buzałą (ur. 1923), z którą miał syna Andrzeja (1948–2001).

Awanse

• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1921 roku
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 września 1922 roku
• kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku^[2]
• major – ze starszeństwem z dniem 1 września 1943 roku.

Ordery i odznaczenia

• Order Krzyża Grunwaldu III klasy – 2 sierpnia 1946 roku
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości^[2]
• Krzyż Walecznych – 10 listopada 1944 roku
• Srebrny Krzyż Zasługi^[2]
• Krzyż Wojenny (Norwegia) I klasy
• Krzyż Wojenny (Francja).

Przypisy

Bibliografia

• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 163–165. ISBN 978-83-933857-0-6.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 386. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 196.

Linki zewnętrzne

• Biogram na stronie elitadywersji.org