Edward Potworowski

Edward Bronisław Potworowski (ur. 31 sierpnia 1885 w Goli k. Gostynia, zginął 21 października 1939 w Gostyniu) – ziemianin, działacz społeczny.

Życiorys

Syn Gustawa i Franciszki z domu Kurnatowskiej. W 1907 roku w Międzyrzeczu uzyskał maturę, a następnie w Monachium i Lipsku studiował ekonomię w latach 1908–1910. W Goli gospodarował od roku 1913 we własnym majątku ziemskim, w którym prowadził nowoczesną gospodarkę rolną. W Gostyniu działał jako powiatowy komendant Straży Ludowej podczas powstania wielkopolskiego 1918/19 i następnie w sztabie „Grupy Leszno” był kwatermistrzem zajmującym się dowozem broni z Poznania i aprowizacją oddziałów powstańczych. W roku 1923 przez papieża Piusa XI został mianowany tajnym szambelanem[1].

W Starym Gostyniu był długoletnim prezesem Kółka Rolniczego, a prezesem Powiatowego Towarzystwa Kółek Rolniczych powiatu gostyńskiego od 1927 roku aż do śmierci. Przewodniczący Rady Nadzorczej Towarzystwa Ubezpieczeń „Vesta” w latach 1922–1939, a znający się na ubezpieczeniach rzeczowych, szczególnie w rolnictwie. Organizacje katolickie były głównym polem jego pracy społecznej i w których działał: od 1920 w Ligi, a później Akcji Katolickiej oraz był ogólnopolskim prezesem Katolickiego Związku Młodzieży Męskiej w latach 1934–1939. Członek kuratorium Fundacji Potulice, majątku zapisanego przez Anielę Potulicką w 1928 roku na rzecz Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Towarzystwa Chrystusowego dla Wychodźców[1].

Edward Potworowski znalazł się w grupie zakładników na jesieni 1939 roku, którzy 21 października 1939 roku na rynku w Gostyniu zostali rozstrzelani przez Niemców. Pochowany w Gostyniu w zbiorowej mogile ofiar wojny[1].

Z poślubioną w 1911 roku Teklą Morawską miał pięcioro dzieci: Gustawa (1912-1970), Franciszka (ur. 1914), Andrzeja (1916-1922), Teresę (ur. 1920) i Edwarda (ur. 1923)[1].

Tablica upamiętniająca ofiary egzekucji z 1939 została ustanowiona na ścianie ratusza w Gostyniu[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 587.
  2. ↑ Roman Pawlak: Polska – Zabytkowe ratusze. Warszawa: Sport i Turystyka MUZA SA, 2003, s. 282-283. ISBN 83-7200-991-0.

Bibliografia