Edward Romuald Bogusławski

Grób Edwarda Romualda Bogusławskiego na cmentarzu Powązkowskim

Edward Romuald Bogusławski (ur. 7 lutego 1848 w Warszawie, zm. 19 marca 1917 tamże) – historyk słowiańszczyzny, publicysta.

Był synem pisarza Edwarda Wojciecha i Rozalii z Karasińskich. Po ukończeniu gimnazjum w Suwałkach (1865) rozpoczął studia na wydziale filologiczno-historycznym Szkoły Głównej (1865-1869). Od 1870 pracował jako nauczyciel prywatny w Warszawie. Od 1908 był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Był słowianofilem; uważał, że głównym wrogiem Polski i Słowiańszczyzny są Niemcy. Był lojalistą, dążył do ugody z Rosją. W swoich pracach udowadniał autochtonizm Słowian, uważał, że Słowianie zamieszkiwali tereny między Renem, Wisłą i Dźwiną.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 28-1-15/16)^[1].

Autor:

• Dowody autochtonizmu Słowian na przestrzeni zajmowanej przez nich w wiekach średnich, 1912;
• Historia Polski, 1889
• Historia Słowian, t. 1-2, 1888-1889;
• Historia słowiańska przedr. sądem w Berlinie, 1889;
• Lito-windyjskie i Windyjskie nazwy gór, rzek, jezior i osad w Europie, 1889;
• Metoda i środki poznania czasów przedhistorycznych przeszłości Słowian, 1901;
• Początki Chorwacji Illiryjskiej, 1893;
• Problemat słowiański, 1889.

Przypisy

Bibliografia

• Zofja Wilczyńska: Bogusławski Edward Romuald. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 207. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0

Linki zewnętrzne

• OPAC Biblioteki Narodowej
• Prace Edwarda Bogusławskiego w serwisie Polona.pl