Edward Rużyłło

Edward Rużyłło

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	13 października 1909 Kościaszyn
Data i miejsce śmierci	16 lutego 2009 Warszawa
Profesor nauk medycznych
Alma Mater	Wydział Lekarski UW (dziś Warszawski Uniwersytet Medyczny)
Doktorat	1951 – nauki medyczne Wydział Lekarski UW (dziś Warszawski Uniwersytet Medyczny)
Profesura	1963
	Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego
Okres zatrudn.	1958–1980
Dyrektor
Uczelnia	Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego
Okres spraw.	1962–1974
Poprzednik	Stefan Łukasik
Następca	Bohdan Lewartowski
Odznaczenia

Grób Edwarda Rużyłło na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Edward Emil Rużyłło (ur. 13 października 1909 w Kościaszynie, zm. 16 lutego 2009 w Warszawie) – polski lekarz internista i gastrolog, nauczyciel akademicki, profesor nauk medycznych, współtwórca systemu kształcenia podyplomowego lekarzy w Polsce.

Życiorys

W 1929 został przyjęty do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie. Naukę w szkole podchorążych łączył ze studiami na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W okresie studiów brał czynny udział w tworzeniu i działalności Koła Medyków, skupiającej się przede wszystkim na akcji samopomocowej. 25 maja 1935 Prezydent RP mianował go na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1935 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, a minister spraw wojskowych wcielił do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego na staż szpitalny^[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 6. lokatą w korpusie oficerów zdrowia, grupa lekarzy^[2][3]. W marcu 1939 był słuchaczem Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie^[4].

W kampanii wrześniowej 1939 walczył, jako dowódca plutonu 13 kompanii sanitarnej 24 Dywizji Piechoty. Następnie z Węgier przedostał się do Francji i w końcu do Szkocji, gdzie dołączył do Polskich Siłach Zbrojnych i pracował m.in. w Polskim Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Edynburgu. Służył w 1 Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej oraz w 1 Dywizji Pancernej^[5][6].

Po wojnie wrócił do Polski. W 1946 podjął pracę w I Klinice, a następnie II Klinice Chorób Wewnętrznych w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. W 1951 uzyskał stopień doktora nauk medycznych i w 1954 stopień docenta. W 1963 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego^[7], a w 1980 tytuł profesora zwyczajnego. W 2000 otrzymał tytuł doktora honoris causa Albert Schweitzer World Academy of Medicine^[8].

Od 1958 do emerytury w 1980, związany ze Studium Doskonalenia Lekarzy Akademii Medycznej w Warszawie, które w 1971 zostało przekształcone w Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego^[9]. W okresie od 1962 do 1974 pełnił funkcję dyrektora tej placówki, kładąc wielkie zasługi na polu tworzenia nowoczesnego systemu kształcenia podyplomowego lekarzy w Polsce^[10][11][12]. W latach 1958–1970 kierownik II Kliniki Chorób Wewnętrznych, następnie w latach 1970–1980 kierownik Kliniki Gastroenterologii i Przemiany Materii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego^[8].

W latach 1955–1963 pełnił funkcję konsultanta krajowego w zakresie chorób wewnętrznych. Ekspert Światowej Organizacji Zdrowia w zakresie szkolenia podyplomowego lekarzy. W okresie od 1980 do 1983 był doradcą Ministra Zdrowia Kuwejtu odpowiedzialnym za zorganizowanie systemu kształcenia podyplomowego lekarzy w tym kraju^[8].

Członek wielu polskich towarzystw naukowych, w tym m.in. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego, Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, Towarzystwa Internistów Polskich, a także członek honorowy Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Ponadto członek m.in. Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Senatu Akademii Medycznej w Warszawie. Członek wielu zagranicznych i międzynarodowych towarzystw naukowych^[8].

Autor lub współautor ponad 230 prac oryginalnych. Autor podręcznika pt Choroby naczyń obwodowych. Promotor 24 prac doktorskich^[8].

Pochowany w Warszawie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A19-2-11/12)^[13].

Był żonaty z Aliną Zawadzką (1912–1999), lekarką, z którą miał dwóch synów: Witolda (ur. 1939) i Jerzego (ur. 1947).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski z Gwiazdą (1999)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1990)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
• Złoty Krzyż Zasługi (1955)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1952)
• Brązowy Krzyż Zasługi (1938)
• Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (1991)
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1969)
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1957)
• Medal Za udział w wojnie obronnej 1939 (1983)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1977)
• Medal Obrony 1939-1945 (1980)
• Medal Wojny 1939-1945 (1980)
• Gwiazda Francji i Niemiec (1980)
• Zasłużony Nauczyciel PRL (1978)
• Zasłużony Lekarz PRL (1986)
• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1978)
• Odznaka „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1960)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

Linki zewnętrzne

• Wspomnienie o profesorze Edwardzie Rużylle (1909-2009), www.oil.org.pl [dostęp 2016-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-14] .
• Prof. zw. dr hab. Edward Rużyłło, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2016-02-18] .