Edward Stawiarz

Edward Stawiarz

Data i miejsce urodzenia	16 czerwca 1940 Zakrzów
Wzrost	171 cm
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski złoto Poznań 1966 bieg na 10 000 m złoto Zielona Góra 1968 bieg na 10 000 m złoto Kraków 1969 bieg na 10 000 m złoto Dębno 1971 bieg maratoński złoto Radom 1972 bieg maratoński złoto Dębno 1973 bieg maratoński srebro Szczecin 1965 bieg na 5000 m srebro Otwock 1967 bieg przełajowy srebro Warszawa 1970 bieg na 10 000 m brąz Puławy 1963 bieg przełajowy brąz Warszawa 1964 bieg na 5000 m brąz Zielona Góra 1964 bieg przełajowy brąz Sopot 1965 bieg przełajowy brąz Otwock 1966 bieg przełajowy brąz Nowa Huta 1972 bieg przełajowy brąz Dębno 1974 bieg maratoński
Odznaczenia

Edward Jan Stawiarz (ur. 16 czerwca 1940 w Zakrzowie^[1]) – polski lekkoatleta, dwukrotny olimpijczyk. Były prezes WKS Wawelu Kraków.

Startował w biegach długodystansowych i biegu maratońskim. Na mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie zajął 12. miejsce w finale biegu na 5000 metrów^[2]. Był czwarty na tym dystansie w finale Pucharu Europy w 1967 w Kijowie. Uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku, gdzie odpadł w eliminacjach biegów na 5000 metrów i 10 000 metrów^[1]. Na mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach wystąpił w biegu maratońskim, ale go nie ukończył^[3]. Zajął 40. miejsce w maratonie na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium^[1].

Był mistrzem Polski w biegu na 10 000 metrów w 1966, 1968 i 1969, a także w biegu maratońskim w 1971, 1972 i 1973. Zdobył srebrne medale w biegu na 5000 metrów w 1965, w biegu na 10 000 metrów w 1970 oraz w biegu przełajowym (6 km) w 1967, a także brązowe medale na 5000 m w 1964, w maratonie w 1974 oraz w biegu przełajowym w 1963 (6 km), 1964 (6 km), 1965 (5 km), 1966 (6 km) i 1972 (12 km)^[4].

W latach 1962-1970 wystąpił w dwudziestu meczach reprezentacji Polski (20 startów), odnosząc 6 zwycięstw indywidualnych^[5].

Był rekordzistą Polski w klubowej sztafecie 3 × 1000 metrów (7:19,8, 8 maja 1966, Kraków)^[6].

Rekordy życiowe Stawiarza^[7][6]:

Był zawodnikiem LZS Olszanica (1958-1960) i Wawelu Kraków (1960-1975). Po zakończeniu kariery został trenerem i działaczem sportowym. Był członkiem zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Jest odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999) oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi^[6].

Przypisy

Bibliografia

• Bogdan Tuszyński: Polscy olimpijczycy XX wieku. T. 2: N-Ż. Wrocław: Wydawnictwo Europa, 2004, s. 221. ISBN 83-7407-050-1.
• Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński: Od Chamonix do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010. Warszawa: Fundacja Dobrej Książki, 2010, s. 481. ISBN 978-83-86320-01-1.
• Henryk Kurzyński: Biografie członków Wunderteamu. W: Andrzej Karczmarski: Wunderteam. Lekkoatletyczna drużyna marzeń. Pruszków: Star Press, 2004, s. 143. ISBN 83-920565-0-7.
• Encyklopedia (statystyczna) polskiej lekkiej atletyki: 1919-1994. Warszawa: PZLA, 1994. ISBN 83-902509-0-X.
• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
• Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.