Edward Wejner

Edward Wejner

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1931 Rychłowice
Data i miejsce śmierci	30 października 2020 Gdańsk
Przebieg służby
Lata służby	1949–1992
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	Nadwiślańskie Jednostki Wojskowe
Stanowiska	dowódca Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych
Odznaczenia

Edward Wejner (ur. 1 stycznia 1931 w Rychłowicach, zm. 30 października 2020^[1]) – generał brygady Wojska Polskiego, doktor nauk wojskowych.

Życiorys

Edward Wejner urodził się 1 stycznia 1931 roku Rychłowicach, w powiecie wieluńskim. Jego ojciec był ślusarzem w fabryce maszyn rolniczych, a matka pracowała w gospodarstwie swoich rodziców. W 1935 przybył wraz z rodzicami do Gdyni^[2].

W okresie od 2 września 1949 roku do 2 września 1951 roku był podchorążym Oficerskiej Szkoły Piechoty Nr 3 w Elblągu. W 1951 był dowódcą plutonu piechoty w 43 pułku piechoty w Stargardzie Szczecińskim. Następnie dowodził kompanią obrony przeciwchemicznej w samodzielnym batalionie obrony przeciwchemicznej w Grupie. W 1952 pełnił obowiązki dowódcy baterii 122 mm haubic w 76 Warszawskim manewrowym pułku artylerii w Toruniu. Od września 1953 roku do 1955 roku był wykładowcą taktyki wojsk chemicznych w Oficerskiej Szkole Obrony Przeciwchemicznej w Rembertowie (od października 1954 roku w Krakowie). W latach 1955–1958 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. W latach 1969–1975 dowodził 35 pułkiem desantowym w Gdańsku-Wrzeszczu.

15 grudnia 1970 na podstawie decyzji Władysława Gomułki „w sprawie użycia broni przez siły porządkowe i wojsko w sytuacji bezpośredniego atakowania milicjantów i żołnierzy, podpalania lub niszczenia obiektów, stwarzania zagrożenia dla życia ludzkiego” dowodził w Gdańsku kolumną 7 czołgów PT-76 i 33 transporterów opancerzonych OT-62 TOPAS^[3].

W 1975 objął funkcję dowódcy 2 Podlaskiej Brygady Zmotoryzowanej Wojsk Obrony Wewnętrznej w Białymstoku. Od 1976 do 1978 kierował 14 Mazurską Brygadą Zmotoryzowaną Wojsk Obrony Wewnętrznej w Olsztynie. W 1978 był organizatorem X zmiany Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej w Doraźnych Siłach Zbrojnych Organizacji Narodów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie. Następnie był szefem sztabu X i dowódcą XI zmiany Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej w Doraźnych Siłach Zbrojnych ONZ w Egipcie i Syrii.

W 1979 wrócił do kraju i stanął ponownie na czele 14 Mazurskiej Brygady Zmotoryzowanej Wojsk Obrony Wewnętrznej w Olsztynie. W 1984 roku obronił pracę na temat działań zaczepnych związków taktycznych wojsk lądowych i otrzymał tytuł doktora nauk wojskowych. W sierpniu 1985 objął funkcję dowódcy Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (oddelegowany z MON do MSW). Funkcję tę pełnił do 4 maja 1992. 31 grudnia tego samego roku zakończył służbę wojskową.

W wyborach do sejmu w 2007 kandydował bez powodzenia jako kandydat bezpartyjny z listy Samoobrony RP w okręgu gdyńskim^[4].

Żonaty z Wandą, córką Stanisława i Marii Świrskich, miał dwoje dzieci. Pochowany na Cmentarzu Łostowickim w Gdańsku w kolumbarium^[5].

Grób gen. Edwarda Wejnera na Cmentarzu Łostowickim w Gdańsku

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[6]:

• podporucznik 2 września 1951
• porucznik 12 października 1953
• kapitan 12 października 1956
• major 12 października 1961
• podpułkownik - 1966
• pułkownik - 1972
• generał brygady 11 października 1986

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1989)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1979)
• Złoty Krzyż Zasługi (1970)
• Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny (1972)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1984)
• Złoty Krzyż „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych” (2005)
• Medal ONZ w Służbie Pokoju (dwukrotnie, 1978 i 1979)
• Wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1983)

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV:S-Z, Toruń 2010, s. 212-215.
• Edward Wejner: Wojsko i Politycy bez retuszu. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2006. ISBN 83-7441-416-2. OCLC 76325172.
• Biogram na stronie Wydawnictwa Adam Marszałek