Edward Wilczyński

Edward Wilczyński

„Waganiec”

tytularny podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	13 lipca 1884 Waganiec
Data śmierci	16 stycznia 1937
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 Pułk Szwoleżerów
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Edward Wilczyński, ps. „Waganiec” (ur. 13 lipca 1884 w Wagańcu, zm. 16 stycznia 1937) – tytularny podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, inżynier chemii, beliniak, starosta kolski.

Życiorys

Urodził się 13 lipca 1884 w Wagańcu, w ówczesnym powiecie nieszawskim guberni warszawskiej^[1], w rodzinie Maurycego, ziemianina, i Róży z Galewskich^[2]. W 1905 ukończył Szkołę Realną w Warszawie. W 1909 otrzymał dyplom inżyniera chemika na Politechnice w Darmstadt. W 1912 wstąpił do Związku Strzeleckiego^[2].

W końcu sierpnia 1915 wyruszył z Baonem Warszawskim do I Brygady Legionów Polskich. Został wcielony do 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich^[2]. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego w Ostrołęce, który ukończył z wynikiem dobrym. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozie w Szczypiornie. 16 grudnia 1917, po zwolnieniu z obozu, działał w Polskiej Organizacji Wojskowej^[2].

W listopadzie 1918 tworzył szwadron dywizyjny przy Grupy Operacyjnej „Bug” gen. Jana Romera^[2]. 18 grudnia 1918 jako podoficer byłych Legionów Polskich został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem stopnia podporucznika nadanego mu przez generała majora Edwarda Śmigły-Rydza^[3]. Następnie został przeniesiony do 7 Pułku Ułanów Lubelskich^[2]. W jego szeregach walczył w wojnie z bolszewikami, a po zakończeniu wojny służył w nim jako oficer zawodowy. W 1923 pełnił obowiązki komendanta kadry szwadronu zapasowego^[4], w następnym roku pełnił obowiązki dowódcy szwadronu zapasowego^[5], a w czerwcu 1927 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza^[6][7]. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 16. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[8]. Z dniem 3 listopada tego roku został przeniesiony służbowo na trzy miesiące do Biura Ogólno Administracyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w charakterze członka komisji przepisów służbowych o gospodarce materiałowej^[9]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich w Starogardzie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[10]. Z dniem 1 czerwca 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i skierowany na dwumiesięczny urlop, a z dniem 31 lipca tego roku został przeniesiony w stan spoczynku^[11]. 2 grudnia 1930 został mianowany z dniem 31 lipca 1930 podpułkownikiem wyłącznie z prawem do tytułu^[12]. W latach 1930–1933 był komendantem Korpusu Kadetów Nr 3 w Rawiczu, a następnie aż do śmierci starostą powiatowym w Kole.

Zmarł 16 stycznia 1937^[13]. Pochowany 19 stycznia 1937 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[13] (kwatera A20-8-29)^[14].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5141 (28 lutego 1922)^[15][16]
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)^[17]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[18][19]
• Złoty Krzyż Zasługi^[2]
• Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)^[20]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[1]
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[19]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[21]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Andrzej Dereń: Lista kawalerzystów i artylerzystów konnych odznaczonych Orderem Wojennym „Virtuti Militari”. W: Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
• Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 18, s. 4, 1937-01-18. Warszawa. 

Linki zewnętrzne

• Żołnierze Niepodległości : Wilczyński Edward, ps. „Waganiec”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-05-16].