Edward Wittig

Edward Wittig

Edward Wittig (1934)
Data i miejsce urodzenia	22 września 1879 Warszawa
Data i miejsce śmierci	3 marca 1941 Warszawa
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	rzeźba
Odznaczenia

Edward Wittg w swojej pracowni

Pomnik Lotnika w Warszawie

Rzeźba Ewa w parku Ujazdowskim w Warszawie

Edward Wittig (ur. 22 września 1879 w Warszawie, zm. 3 marca 1941 tamże) – polski rzeźbiarz, członek grupy artystycznej „Rytm”, wolnomularz.

Życie i twórczość

Wykształcenie zdobył w Wiedniu pod kierunkiem J. Tautenheima (1897–1900) oraz w École des Beaux-Arts w Paryżu, w pracowni M. Jouvray. W latach 1914–1920 był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Politechniki Warszawskiej.

We wczesnym okresie swojej twórczości tworzył rzeźby symboliczne – wykazujące pewne wpływy Augusta Rodina, widoczne we wrażliwym modelunku powierzchni bryły, z czasem jednak zdecydował się na klarowny układ kompozycji oparty na mocnych kontrastach jasno rozgraniczonych brył.

Od 1910 artysta począł się już programowo skłaniać ku tak zwanemu nowemu klasycyzmowi, ogólnoeuropejskiej tendencji stanowiącej reakcję na rodinizm w rzeźbie. Swe artystyczne credo zawarł w Odczycie o rzeźbie z 1915 – piętnował tam szerzące się w polskiej sztuce naśladownictwa Rodina i wzywał do nawiązania do tradycji. Jego monumentalny styl cieszył się w dwudziestoleciu międzywojennym wielkim uznaniem. W dziełach Wittiga upatrywano „złotego środka” pomiędzy tradycją akademicką a nowatorskimi, dążącymi do syntezy prądami artystycznymi. Na wniosek Polskiej Akademii Literatury, 7 listopada 1936, został nadany Edwardowi Wittigowi Złoty Wawrzyn Akademicki „za wybitne zasługi dla polskiej sztuki w ogóle”^[1].

Był projektantem pierwszej wprowadzonej do powszechnego obiegu monety pięciozłotowej II Rzeczypospolitej, bitej w latach 1928–1932^[2][3].

Został pochowany na warszawskim cmentarzu Powązkowskim (kwatera 64-3-11)^[4].

Ważniejsze prace

• Rzeźba Ewa w parku Ujazdowskim (1911)
• Grupa rzeźbiarska „Walka” (1916)
• Pomnik Lotnika w Warszawie (na placu Unii Lubelskiej, 1932, odtworzony w 1967 u zbiegu ulic Żwirki i Wigury, Wawelskiej i Raszyńskiej)
• Nagrobek Jana Wojsznar-Opielińskiego na cmentarzu Powązkowskim (1926, kw. 195)^[5] (prototyp pomnika Peowiaka, z wykorzystaniem fragmentu „Walki”)
• Pomnik Peowiaka w Warszawie (1921, zniszczony 1940, zrekonstruowany w 1999)
• Pomnik Juliusza Słowackiego w Warszawie (1932, przeznaczony dla Lwowa, odsłonięty w 2001)
• Popiersie Gabriela Narutowicza w Warszawie (powiększona kopia rzeźby z roku 1923, odsłonięta w 2002)
• Pomnik Leopolda Lisa-Kuli w Rzeszowie (odsłonięty w 1932 roku, zniszczony przez Niemców, przywrócony w 1992)^[6][7]

Upamiętnienie

Od 5 stycznia 1981 ulica w Warszawie na terenie obecnej dzielnicy Białołęka nosi nazwę ulicy Edwarda Wittiga^[8].

Zobacz też

• 5 złotych wzór 1928 Nike
• 5 złotych 1927 Nike
• 5 złotych 1930 Wizyta w Brukseli

Przypisy

Bibliografia

• Szczęsny Rutkowski, Edward Wittig, Warszawa 1925.
• Władysław Kozicki, Edward Wittig. Rozwój twórczości, Warszawa 1932.
• Konrad Winkler, Twórczość Edwarda Wittiga na tle współczesnych zagadnień w rzeźbie europejskiej, „Droga. Miesięcznik poświęcony sprawie życia polskiego” 12 (1933) 4, s. 362–376.

Linki zewnętrzne

• Biogram na portalu culture.pl
• Artykuł na stronie polskiemuzy.pl. polskiemuzy.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-05)].
• Dzieła Edwarda Wittiga w serwisie Wolne Lektury
• Fotografie rzeźb i książki o Edwardzie Wittigu w bibliotece Polona