Edwin Oppler
| ||
 | ||
| Data i miejsce urodzenia | 18 czerwca 1831 Oleśnica | |
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 6 września 1880 Hanower | |
| Dziedzina sztuki | Architektura | |
| Epoka | Historyzm | |
Edwin Oppler (ur. 18 czerwca 1831 w Oleśnicy, zm. 6 września 1880[1] w Hanowerze[2]) – niemiecki architekt żydowskiego pochodzenia. Swoje dzieła projektował głównie w stylu neogotyckim oraz neoromańskim[2].
Życiorys
Syn kupca Salo Opplera i Minny Seldis[2], uczęszczał do gimnazjum we Wrocławiu, a następnie ukończył architekturę na politechnice w Hanowerze i kształcił się w stolarstwie w Bremie[1][2]. Później pracował w pracowni Conrada Wilhelma Hasego, gdzie prowadził restaurację budynków w Hanowerze i Hildesheim[1]. W latach 1858–1860 Oppler odbył podroż do Brukseli i Paryża[3], gdzie zatrudnił się w pracowni Eugène’a Viollet-le-Duca, pracując nad restauracją katedr w Paryżu, Rouen i Amiens[1]. W 1866 poślubił Ellę Cohen[3].
W 1859 Oppler rozpoczął własną działalność architektoniczną w Hanowerze[1], gdzie według jego projektów powstało lub przebudowano 30 obiektów[2]. Za zaprojektowanie wnętrz zamku Marienburg (1864 r.) otrzymał tytuł Królewskiego Radcy Budowlanego[2]. Oppler znany jest ze swoich licznych projektów synagog, przy których odszedł od powszechnych wówczas stylizacji arabsko-mauretańskich, wprowadzając styl arkadowy oraz detale późnoromańskie i wczesnogotyckie[1]. Oppler wybudował bożnice żydowskie we Wrocławiu, Świdnicy, Hameln i Bleicherode[1]. Żadna z nich nie zachowała się – uległy zniszczeniu przez nazistów[2].
W latach 1870–1878 Oppler wydawał pismo „Die Kunst im Gewerbe”[1].
Wybrane dzieła
- Od 1862 do końca lat 70. – główny (nowy) dom zdrojowy oraz kilka pensjonatów sanatorium w Sokołowsku[2],
- wnętrza zamku Marienburg (od 1864 r.)[2],
- 1864–1870 – synagoga Bergstrasse w Hanowerze[4],
- 1863–1870 – dom towarowy Heinemanna w Hanowerze,
- 1866–1872 – Nowa Synagoga we Wrocławiu[5],
- trzy grobowce na kirkucie we Wrocławiu: Kolkerów, Heimannów i swego ojca[2],
- 1867–1872 – willa Alberta Cahna w Bonn-Plittersdorfie[6],
- 1873–1874 – willa Solms w Baden-Baden,
- 1874–1875 – Szkoła Izraelicka w Hanowerze,
- 1877 – synagoga w Karlowych Warach,
- 1877 – synagoga w Świdnicy[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i Oppler, Edwin. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 24. 1887, s. 404–405. (niem.)
- ↑ a b c d e f g h i j Maciej Łagiewski: Twórca Nowej Synagogi na Wygonie. Gazeta Wrocławska, Historia, s. 20, 1 IX 2015.
- ↑ a b Dirk Böttcher: Hannoversches biographisches Lexikon: von den Anfängen bis in die Gegenwart. Schlütersche, 2002, s. 276. ISBN 3-87706-706-9. [dostęp 2010-10-27]. (niem.)
- ↑ Klaus Mlynek, Waldemar R. Röhrbein: Geschichte der Stadt Hannover: Vom Beginn des 19. Jahrhunderts bis in die Gegenwart. Schlütersche, 1994, s. 339. ISBN 3-87706-364-0. [dostęp 2010-10-27]. (niem.)
- ↑ Carol Herselle Krinsky: Synagogues of Europe: architecture, history, mea. Courier Dover Publications, 1996, s. 88. ISBN 0-486-29078-6. [dostęp 2010-10-27]. (ang.)
- ↑ Fredric Bedoire, Robert Tanner: The Jewish contribution to modern architecture, 1830-1930. KTAV Publishing House, Inc., 2004, s. 15. ISBN 0-88125-808-3. [dostęp 2010-10-27]. (ang.)
Media użyte na tej stronie
Edwin Oppler
Design for a synagogue in Munich by Edwin Oppler, ca. 1872