Edykt toruński

Edykt toruński – pierwszy w historii Polski edykt przeciwko innowiercom, wydany 24 lipca 1520 w Toruniu przez króla Zygmunta I Starego.

Od 1519 pojawiły się w miastach Prus Królewskich pierwsze luterańskie ulotki propagandowe. Te tzw. Flugschriften rozpowszechniane były wśród niemieckich mieszczan. Kolejne ulotki, autorstwa Lutra pt. „Do szlachty chrześcijańskiej”, „O niewoli babilońskiej” i „O wolności chrześcijanina”, pojawiły się na początku 1520. Mimo iż treść ich nie była radykalna (głosiły konieczność reform w Kościele bez użycia przemocy i uznawały władzę papieża), to król Polski zaniepokoił się możliwością wybuchu niepokojów społecznych. Zygmunt I Stary w edykcie toruńskim zakazał przywożenia pism luterańskich do Królestwa oraz głoszenia „nowinek religijnych” a także wprowadził cenzurowanie treści wydawnictw religijnych. W przypadku nie przestrzegania edyktu groziła konfiskata majątku i banicja.

Edykt toruński był pierwszym z licznych prawnych zakazów rozpowszechniania reformacji w Polsce.