Efrem II (patriarcha Gruzji)

Efrem

ეფრემ

Grigol Sidamonidze გრიგოლ სიდამონიძე
Katolikos-Patriarcha Gruzji
Kraj działania	ZSRR
Data urodzenia	1896
Data śmierci	1972
Katolikos-Patriarcha Gruzji
Okres sprawowania	1960–1972
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Gruziński Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1922
Chirotonia biskupia	1927
Wybór patriarchy	1960
Odznaczenia

Efrem, imię świeckie Grigol Sidamonidze (ur. 1896, zm. 1972) – Katolikos-Patriarcha Gruzji w latach 1960–1972.

Życiorys

Był synem psalmisty cerkiewnego^[1]. W wieku ośmiu lat rodzina oddała go do szkoły duchownej w Gori, które ukończył w 1912. Następnie został przyjęty do seminarium duchownego w Tyflisie. Jako jego uczeń wielokrotnie pielgrzymował do monasterów (Kwatachewi, Szio-Mgwime), gdzie śpiewał i czytał w czasie nabożeństw^[1]. Oprócz średniego wykształcenia teologicznego ukończył w 1923 studia na wydziale historyczno-filologicznym uniwersytetu w Tyflisie. Jako student IV roku złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Efrem^[1].

W 1927 przyjął chirotonię biskupią z rąk Katolikosa-Patriarchy Gruzji Krzysztofa III^[1] i objął katedrę suchumsko-abchaską^[2].

W 1945 otrzymał godność metropolity^[1]. Przyczynił się do przeprowadzenia remontu szeregu cerkwi, w tym do ponownego otwarcia monasteru Bodbi oraz do rekonstrukcji ikonostasu soboru w Mcchecie w tradycyjnym stylu gruzińskim^[1].

Wybrany na Katolikosa-Patriarchę w 1960^[1]. Był zwolennikiem gruzińskiego ruchu narodowego i podejmował działania na rzecz podniesienia pozycji społecznej Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego, które jednak spotykały się z represjami władz radzieckich^[3]. Uczestniczył również w międzynarodowym ruchu chrześcijan na rzecz pokoju oraz był członkiem organizacji działających na rzecz ochrony zabytków kultury gruzińskiej^[1]. W 1963 zorganizował kursy teologiczne w Tbilisi, będące ówcześnie jedyną szkołą dla kandydatów na prawosławnych duchownych w Gruzińskiej SRR, przekształcone w 1969 w seminarium duchowne^[4]. Doprowadził również do publikacji tłumaczenia Nowego Testamentu na współczesny język gruziński. Był ponadto autorem monografii poświęconej św. Maksyma Wyznawcy, słownika archaizmów gruzińskich oraz nowego opracowania akafistu do świętych Dawida i Konstantyna^[1].

Otrzymał najwyższe odznaczenia prawosławnych Kościołów Aleksandryjskiego, Antiocheńskiego, Rosyjskiego, Bułgarskiego oraz Czechosłowackiego^[1]. Za swoją postawę w czasie II wojny światowej otrzymał ponadto Medal „Za obronę Kaukazu”^[1].

Przypisy