Egzarchat Rawenny

Bizantyjska Italia. Egzarchat Rawenny zaznaczony na różowo

Egzarchat Rawenny – historyczna prowincja bizantyjska utworzona w 584 roku przez cesarza Maurycjusza na Półwyspie Apenińskim w celu zabezpieczenia terytorium cesarskiego przed Longobardami.

Egzarchat podzielony był na kilka mniejszych jednostek terytorialnych (m.in. Rzym, Wenecja, Kalabria, Spoleto), co miało usprawnić jego organizację. W wyniku najazdów ze strony Longobardów oraz podległych im księstw Spoleto oraz Benewentu, terytorium egzarchatu nieustannie zmniejszało się. Ostatecznie egzarchat upadł po zajęciu Rawenny przez Longobardów w 751 roku^[1][2], co położyło kres bizantyńskiemu panowaniu w północnej Italii.

Południowa część egzarchatu weszła później w skład Katepanatu Italii.

Egzarchowie Rawenny

• Decjusz (584–585)
• Smaragdus (585–589)
• Roman (589–598)
• Kalinik (598–603)
• Smaragdus (ponownie, 603–611)
• Jan I Lemigius (611–615)
• Eleuteriusz (616–619)
• Izaak (625–643)
• Teodor I Calliopas (643–645)
• Platon (645–649)
• Olimpios (649–652)
• Teodor I Calliopas (652–666)
• Grzegorz (666–678)
• Teodor II (678–687)
• Jan II Platinus (687–702)
• Teofilakt (702–710)
• Jan III Rizocopo (710–711)
• Entychiusz (711–713)
• Scholastyk (713–726)
• Paweł (726–727)
• Eutychiusz (728–752)

Przypisy