Eigil Ramsfjell

Eigil Ramsfjell

Data i miejsce urodzenia	17 marca 1955 Oslo
Obywatelstwo	Norwegia
Wzrost	186[1][a] cm
Informacje klubowe
Klub	Snarøen Curling Club, Snarøya
Dorobek medalowy
Zimowe igrzyska olimpijskie Złoto Calgary 1988 (dyscyplina pokazowa) Brąz Nagano 1998 Mistrzostwa świata Srebro Winnipeg 1978 Złoto Berno 1979 Srebro Moncton 1980 Brąz Regina 1983 Złoto Duluth 1984 Brąz Vancouver 1987 Złoto Lozanna 1988 Brąz Milwaukee 1989 Brąz Winnipeg 1991 Mistrzostwa Europy Brąz Varese 1979 Srebro Kopenhaga 1980 Brąz Grindelwald 1985 Srebro Oberstdorf 1987 Srebro Perth 1988 Srebro Engelberg 1989 Brąz Lillehammer 1990 Złoto Lukerbad 1993 Brąz Grindelwald 1995

Eigil Ramsfjell (ur. 17 marca 1955 w Oslo) – norweski curler, brązowy medalista olimpijski z Nagano 1998, trzykrotny mistrz świata. Reprezentuje Snarøen Curling Club, wcześniej grał w Trondheim CC i Bygdøy CC. Starszy brat Haralda i Benta Ånunda, mistrza olimpijskiego z Salt Lake City.

Ramsfjell reprezentował swój kraj na arenie międzynarodowej w latach 1976-2012 aż 29 razy. Zadebiutował w Mistrzostwach Świata 1976 jako trzeci w ekipie Kristiana Søruma, w tym i następnym roku Norwegowie uplasowali się na 6. Miejscu^[2][3]. W 1978 do drużyny dołączył brat Kristiana, Morten i to on objął pozycję trzeciego a Eigil został drugim. W takim ustawieniu zespół ze Snarøya dotarł do finału, wcześniej pokonując Kanadę (Mike Chernoff). Ostatecznie Norwegia zdobyła srebrne medale, lepsi byli Amerykanie (Bob Nichols), którzy finał wygrali wynikiem 6:4^[4]. Po roku ekipa Søruma również znalazła się w finale MŚ, triumfował tam 5:4 przeciwko Szwajcarom (Peter Attinger Junior)^[5]. Był to pierwszy złoty medal mistrzostw świata dla Norwegii.

W następnym sezonie Ramsfjell powrócił do zagrywania 5. i 6. kamieni w drużynie. W 1979 Eigil zadebiutował w mistrzostwach Europy, norweska drużyna zdobyła brązowe medale przegrywając 7:8 półfinał ze Szwecją (Jan Ullsten)^[6]. W rywalizacji światowej Norwegia ponownie znalazła się w finale eliminując wcześniej Szwajcarów (Jürg Tanner). W finale najlepsi okazali się Kanadyjczycy (Rick Folk)^[7]. W swoich kolejnych mistrzostwach Europy Ramsfjell uplasował się na 2. miejscu przegrywając tylko ze Szkocją (Barton Henderson)^[8]. W kwietniowych MŚ norweska ekipa uplasowała się tuż za podium przegrywając 4:7 mecz o brąz ze Stanami Zjednoczonymi (Bud Somerville)^[9].

Eigil Ramsfjell objął funkcję kapitana drużyny począwszy od sezonu 1982/1983. W turnieju mistrzostw globu 1983 zdobył brązowe medale – w półfinale uległ 3:4 zespołowi Niemiec (Keith Wendorf)^[10]. Rok później Norwegowie ponownie dostali się do fazy finałowej. Tym razem jednak z 4. miejsca, a wcześniej w barażu musieli pokonać Niemców (Keith Wendorf). W półfinale zwyciężyli 5:3 nad zespołem Trzech Koron (Per Lindeman). Ramsfjell swój drugi złoty medal mistrzostw świata wywalczył pokonując w finale 8:5 Szwajcarów (Peter Attinger Junior)^[11]. Na następnych MŚ wystąpił po trzech latach. W Vancouver zajął 3. miejsce, taką samą lokatę uzyskał wcześniej na Mistrzostwach Europy 1985.

Sezon 1987/1988 był sezonem olimpijskim, a curling po 56 latach przerwy pojawił się jako sport pokazowy. W grudniowych ME Norwegia dotarła do finału, gdzie wynikiem 4:5 uległa Szwedom (Thomas Norgren). Ramsfjell kontynuował bardzo dobrą formę – awansował do fazy medalowej turnieju olimpijskiego w Calgary. Zdobył wówczas złote medale pokonując w najważniejszych meczach 8:5 Kanadyjczyków (Ed Lukowich) i 10:2 Szwajcarów (Hansjörg Lips)^[12]. Ekipa ze Snarøya triumfowała również w rozgrywanych dwa miesiące później Mistrzostwach Świata pokonując w finale 5:4 Kanadę (Pat Ryan)^[13]. Następny raz na najwyższym stopniu podium Norwegowie z Ramsfjellem na czele stanęli w Mistrzostwach Europy 1993. Przed tym sukcesem dochodzili do finałów ME w latach 1988 i 1989, dwukrotnie przegrywając ze Szkotami (odpowiednio David Smith i Hammy McMillan), zdobyli również trzy brązowe medale podczas MŚ 1989, ME 1990 i MŚ 1991.

W sezonie 1994/1995 norweski zespół dotarł do fazy play-off ME przegrał jednak półfinał i mecz o 3. miejsce^[14]. W MŚ 1995 zespół Ramsfjella uplasował się na 5. miejscu po dwóch meczach barażowych^[15]. Z mistrzostw Starego Kontynentu 1995 powrócił z brązowym medalem wywalczonym w meczu przeciwko Włochom (9:1, Claudio Pescia). Po dwóch meczach tie-breaker Norwegia awansowała do fazy zasadniczej Mistrzostw Świata 1996. Zespół ze Snarøya zajął 4. miejsce przegrywając 1:7 z Kanadą (Jeff Stoughton) i 6:9 ze Szwajcarią (Patrick Hürlimann)^[16].

Curling jako pełnoprawny sport olimpijski zadebiutował podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998 rozgrywanych w Nagano^[b]. Norwegowie z bilansem 5 wygranych i 2 porażek z drugiego miejsca awansowali do fazy medalowej. Ramsfjell nie zagrał w ostatnim, wygranym 10:8 przeciwko Kanadzie (Mike Harris), meczu Round Robin. W półfinale Skandynawowie ulegli 7:8 późniejszym mistrzom olimpijskim – Szwajcarom (Patrick Hürlimann), zajęli jednak najniższe miejsce na podium zwyciężając w małym finale 9:4 nad Amerykanami (Tim Somerville)^[17]. Po igrzyskach Eigil zakończył karierę sportową. Na arenę międzynarodową powrócił w Mistrzostwach Świata Seniorów 2012, gdzie zajął 4. miejsce przegrywając 8:4 mecz o brąz ze Szwecją (Connie Östlund)^[18].

Drużyny

Uwagi

Bibliografia

• Eigil Ramsfjell w bazie Światowej Federacji Curlingu (ang.)

Przypisy