Eimeria
| ||
![]() Oocysty Eimeria maxima | ||
Systematyka | ||
Domena | eukarionty | |
Supergrupa | Chromalveolata | |
Królestwo | protisty | |
Podkrólestwo | Biciliata | |
Typ | Myzozoa | |
Podtyp | Apicomplexa | |
Gromada | Coccidea | |
Rząd | Eucoccidiorida | |
Podrząd | Eimeriorina | |
Rodzina | Eimeriidae | |
Rodzaj | Eimeria | |
Nazwa systematyczna | ||
Eimeria Schneider, 1875 |
Eimeria (z łac. eimeria – ziarenko) – rodzaj pasożytów bytujących w nabłonku jelit z gromady kokcydiów należącej do sporowców (według współczesnych ustaleń taksonomicznych – do supergrupy Chromalveolata). Są to jednokomórkowe pierwotniaki, pasożyty komórek krwi lub nabłonka przewodu pokarmowego kręgowców o mniej lub bardziej owalnym kształcie. Wywołują choroby pasożytnicze zwane kokcydiozami.
Biologia pasożyta
Cykl rozwojowy Eimerii przebiega w trzech fazach:
- schizogonii – (przebiega w organizmie żywiciela) jest to rozmnażanie bezpłciowe. Sporulowane oocysty w przewodzie pokarmowym, dokładniej rzecz biorąc ścianka oocysty ulega nadtrawieniu. Efektem tego jest uwolnienie z oocysty poprzez mikropyle sporozoitów do światła jelita i dalej do komórek nabłonka jelit. Tam w wyniku wzrostu i podziału następuje przekształacenie w schizonty, które zawierają liczne merozoity. Tak powstałe merozoity wnikają do komórek nabłonka kosmków jelitowych, gdzie odbywa się następna schizogonia lub pasożyty mogą rozpocząć następną fazę – gamogonię.
- gamogonii – (przebiega w organizmie żywiciela) jest to rozmnażanie płciowe. Merozoity po wniknięciu w komórki przekształcają się w osobniki płciowe mikrogamety i makrogamety. Mikrogamety rozrywają komórki i wędrują do makrogamet. Następuje połączenie. Powstaje zygota, która otacza się grubą otoczką. Powstaje oocysta. Oocysty po rozerwaniu komórek wydostają się do światła przewodu pokarmowego i zostają wraz z kałem wydalone do środowiska zewnętrznego.
- sporogonii – przebiega w środowisku zewnętrznym. Następuje dwukrotny podział jądra i cytoplazmy oocysty. Tworzą się w niej 4 sporocysty. W każdej sporocyście dochodzi do podziału i powstają dwa sporozoity.
U poszczególnych gatunków może różnić się ilość schizogonii, liczba tworzonych merozoitów.
Niektóre gatunki
- Eimeria abdildaevi[1] Dzerzhinskii, 1982 – występuje u koszatki leśnej (Dryomys nitedula)[2]
- Eimeria abidzhanovi[1] Davronov 1973 – występuje u myszoskoka wielkiego (Rhombomys opimus)[2]
- Eimeria acervulina
- Eimeria adenoides
- Eimeria ahsata
- Eimeria anseris
- Eimeria arloingi
- Eimeria auburnensis
- Eimeria bovis
- Eimeria brunetti
- Eimeria canis
- Eimeria danailovi
- Eimeria deblinecki
- Eimeria dispersa
- Eimeria elipsoidalis
- Eimeria faurei
- Eimeria gallopavonis
- Eimeria intricata
- Eimeria irresidra
- Eimeria kotlani
- Eimeria leuckarti
- Eimeria magna
- Eimeria maxima
- Eimeria meleagridis
- Eimeria meleagrimitis
- Eimeria mitis
- Eimeria mivati
- Eimeria necatrix
- Eimeria ninakohlyakimovae
- Eimeria nocens
- Eimeria parva
- Eimeria perfingens
- Eimeria performans
- Eimeria polita
- Eimeria praecox
- Eimeria salvelini
- Eimeria scabra
- Eimeria spinosa
- Eimeria stiedai
- Eimeria tenella
- Eimeria truncata
- Eimeria truttae
- Eimeria zurnii
Przypisy
- ↑ a b Alphabetical list of the Eimeriidae of the world. University of New Mexico. [dostęp 2012-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-07)].
- ↑ a b Coccidia (Eimeria and Isospora) of Miscellenous Rodent Families. Department of Biology, University of New Mexico. [dostęp 2012-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-28)].
Bibliografia
- Henry Joseph Griffiths: A handbook of veterinary parasitology : domestic animals of North America. Minneapolis: University of Minnesota Press, 1978. ISBN 0-8166-0828-8.
- Stanisław Furmaga: Choroby pasożytnicze zwierząt domowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1983. ISBN 83-09-00671-3.
Media użyte na tej stronie
Seven species of Eimeria are known to infect chickens: E. acervulina, E. brunetti, E. maxima, E. mitis, E. necatrix, E. praecox, and E. tenella. Eimeria oocysts vary in size, with E. maxima being the largest (about 20 x 30 microns) and E. mitis the smallest (about 14 x 16 microns). The oocysts are discernable only by use of a compound microscope.