Eisai Myōan

Eisai Myōan
明菴栄西
Myōan Eisai
Ilustracja
Eisai Myōan
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1141
Okayama

Data i miejsce śmierci

1 sierpnia 1215
klasztor Kennin

Szkoła

rinzai

Nauczyciel

Xu’an Huaichang

Następca

Shakuen Eichō, Myōzen Ryōnen, Taikō Gyōyū

Zakon

zen

Honorowy tytuł lub imię pośmiertne

Zenji

Eisai Myōan (jap. 明菴栄西 Myōan Eisai; ur. 27 maja 1141, zm. 1 sierpnia 1215) – mnich buddyjski, który przyniósł buddyzm rinzai zen oraz zieloną herbatę z Chin do Japonii. Znany też jako Eisai Zenji (栄西禅師), czyli "Mistrz zen Eisai". Jego imię pośmiertne Senkō Kokushi oznacza "Nauczyciel Narodu".

Życiorys

Urodzony w prowincji Bitchū (dzisiaj prefektura Okayama). Jego rodzina była poważana w okolicy, jego ojciec podobno był związany z chramem shintō Kibitsu-jinja i studiował w świątyni sekty Tendai.

Dzięki wysokiej inteligencji Eisai rozpoczął swoje studia w pobliskiej świątyni An'yō-ji już w wieku 11 lat. Tam studiował u mnicha imieniem Joshin, mocno związanego z tradycją tantryczną. Po dwóch latach, w 1154 powędrował na górę Hiei, gdzie uzyskał status mnicha.

Po kilkunastu latach, przekonany, że japoński buddyzm wymaga reform, w 1168 po raz pierwszy wyjechał do Chin do siedziby szkoły Tiantai (jap. Tendai), gdzie zetknął się z ideami buddyzmu chan, później znanego w Japonii jako zen. Spędził wtedy tylko 6 miesięcy w Chinach, jednak w 1187 powrócił, aby zostać uczniem mistrza Xu’ana Huaichanga ze szkoły chan huanglongzong, u którego złożył ślubowania bodhisattwy.

Po uzyskaniu inka-shōmei u tego mistrza powrócił do Japonii w 1191, przywożąc teksty zen i sadzonki herbaty. Założył Hōon-ji na wyspie Kiusiu, pierwszą japońską świątynię zen. Tak oddalone od centrów religijnych Japonii miejsce było wybrane specjalnie, aby uniknąć konfliktów ze szkołą Tendai.

Przy okazji, wierząc w dobroczynną moc herbaty eksperymentował z różnymi metodami jej uprawy i rodzajami sadzonek. Napisał też tekst pt. "Kissa yōjōki" ("Zapiski o piciu herbaty dla zdrowia"), w którym argumentował:

W wielkim kraju Chin piją herbatę, przez co nie mają kłopotów z sercem i żyją długo. Nasz kraj jest pełen chorych, słabowitych ludzi po prostu dlatego, że nie pijemy tego napoju. (...) Kiedy całe ciało czuje się słabo, to znak, że serce potrzebuje wsparcia. Pij dużo herbaty, a twoja energia będzie odbudowana.

Eisai z rozwagą propagował zen, starając się uszanować zarówno zwolenników szkoły Tendai, jak i dwór cesarski, dyplomatycznie manewrując wśród nich. Jego metody nauczania nie podobały się jednak tradycyjnym szkołom buddyzmu, takim jak Tendai, Shingon i buddyzm Czystej Krainy. W 1199 udał się do Kamakury, gdzie siogun i kasta samurajów entuzjastycznie powitali dobrze pasujące do sztuk walk techniki zen. Masako Hōjō, wdowa po Yoritomo Minamoto (1147–1199), pierwszym z siogunów okresu Kamakura (1185–1333), pozwoliła mu zbudować świątynię Jufuku-ji, pierwszy ośrodek zen w Kamakurze. Eisai podróżował często między Kamakurą i Kioto i mimo oporu tradycjonalistów udało mu się założyć w Kioto w 1205 świątynię Kennin-ji, której został opatem.

Zmarł w 1215 w wieku 75 lat. Jego uczeń Dōgen był jednym z największych mistrzów zen w historii, założycielem szkoły sōtō.

Linia przekazu Dharmy

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

Zobacz też

Bibliografia

  • Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan.
  • Red. Yusen Kashiwahara i Koyu Sonoda. Sharpers of Japanese Buddhism.
  • Myōan Eisai (2008). Zapiski o zdrowotnym działaniu picia herbaty. Poznań: jeżeli p to q wydawnictwo.

Media użyte na tej stronie

Myoan-Eisai-Kennin-ji-Portrait.png
Zen master Yōsai. Myōan Yōsai was the founder of Japanese Rinzai Zen and abbot of Kennin-ji. The characteristic skull shape can be found on other portraits of him. Yōsai sits on the traditional abbot chair, Linji's cane in hand. Note that although Yōsai is sitting on a raised chair, he has taken off his shoes and crossed his legs. This way of sitting can also be observed in many other monk portraits.