Elżbieta II
Ten artykuł od 2021-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Z Bożej łaski królowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz innych jej posiadłości i terytoriów, głowa Wspólnoty, obrończyni wiary[a][1] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Elżbieta II (1959) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Okres | od 6 lutego 1952 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Koronacja | 2 czerwca 1953 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Poprzednik | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Następca | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Księżna Edynburga | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Okres | od 20 listopada 1947 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dane biograficzne | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dynastia | Windsorowie | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | 21 kwietnia 1926 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce śmierci | 8 września 2022 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Data pogrzebu | 19 września 2022 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Miejsce spoczynku | Kaplica św. Jerzego w Windsorze | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ojciec | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Matka | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Rodzeństwo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Mąż | Filip, książę Edynburga | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dzieci | Karol III | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Elżbieta II (ang. Elizabeth Alexandra Mary; ur. 21 kwietnia 1926 w Londynie, zm. 8 września 2022 w Balmoral) – królowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z dynastii Windsorów od 6 lutego 1952 (koronowana 2 czerwca 1953) do 8 września 2022. Jej panowanie, które trwało 70 lat i 214 dni jest najdłuższym ze wszystkich brytyjskich monarchów i najdłuższą odnotowaną w historii kobietą głową państwa.
Elżbieta urodziła się w Mayfair w Londynie jako pierwsze dziecko księcia i księżnej Yorku (późniejszego króla Jerzego VI i królowej Elżbiety). Jej ojciec wstąpił na tron w 1936 r. po abdykacji swojego brata, króla Edwarda VIII, czyniąc Elżbietę pretendentką do tronu. Kształciła się prywatnie w domu i zaczęła podejmować obowiązki publiczne podczas II wojny światowej, służąc w Pomocniczej Służbie Terytorialnej. W listopadzie 1947 roku poślubiła Filipa Mountbattena, byłego księcia Grecji i Danii, a ich małżeństwo trwało 73 lata, aż do jego śmierci w kwietniu 2021 roku. Mieli czworo dzieci: Karola, Annę, Andrzeja i Edwarda.
Kiedy w lutym 1952 roku zmarł jej ojciec, Elżbieta – wówczas 25-letnia – została królową siedmiu niezależnych krajów Wspólnoty: Wielkiej Brytanii, Kanady, Australii, Nowej Zelandii, RPA, Pakistanu i Cejlonu (znanego dziś jako Sri Lanka), a także i pozostałą głową Królestw Wspólnoty. Elżbieta panowała jako monarcha konstytucyjna w czasie wielkich zmian politycznych, takich jak konflikt w Irlandii Północnej, decentralizacja w Wielkiej Brytanii, dekolonizacja Afryki oraz przystąpienie Wielkiej Brytanii do Wspólnot Europejskich i wystąpienie z Unii Europejskiej. Liczba jej królestw zmieniała się w czasie, gdy terytoria uzyskiwały niepodległość, a niektóre królestwa stawały się republikami. Do jej licznych historycznych wizyt i spotkań należą wizyty państwowe w Chinach w 1986 roku, w Rosji w 1994 roku i w Republice Irlandii w 2011 roku oraz spotkania z pięcioma papieżami.
Do ważnych wydarzeń należy koronacja Elżbiety w 1953 roku oraz obchody jej srebrnego, złotego, diamentowego i platynowego jubileuszu odpowiednio w 1977, 2002, 2012 i 2022 roku.
Oprócz godności królowej Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej była również głową 14 innych państw: Antigui i Barbudy, Australii, Bahamów, Belize, Grenady, Kanady, Jamajki, Nowej Zelandii, Papui-Nowej Gwinei, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyn, Tuvalu i Wysp Salomona, które razem z Wielką Brytanią mają status tzw. Commonwealth realm. Liczba państw, w których panowała Elżbieta II zmieniała się podczas jej panowania. Wszystkich państw, które uznawały ją za głowę państwa było 33.
Od 9 września 2015 królowa Elżbieta II była najdłużej panującym monarchą Wielkiej Brytanii; pobiła rekord królowej Wiktorii (63 lata, 7 miesięcy i 2 dni)[2], której była praprawnuczką. Od 13 października 2016 była najdłużej panującą żyjącą głową państwa na świecie. Wcześniej tytuł ten przysługiwał Ramie IX – królowi Tajlandii, który rządził od 1946 do swojej śmierci w 2016. Od 12 czerwca 2022 była drugim po Ludwiku XIV najdłużej panującym monarchą na świecie, wyprzedzając króla Tajlandii, który urząd sprawował 70 lat i 126 dni[3].
Od czasu do czasu spotykała się z sentymentem republikańskim i krytyką mediów wobec swojej rodziny, szczególnie po rozpadach małżeństw jej dzieci, jej annus horribilis w 1992 roku i śmierci swojej byłej synowej Diany, księżnej Walii w 1997 roku. Jednak poparcie dla monarchii w Wielkiej Brytanii pozostawało niezmiennie wysokie, podobnie jak jej osobista popularność. Elżbieta zmarła w wieku 96 lat w zamku Balmoral w Aberdeenshire, a jej następcą został jej najstarszy syn, Karol, który przyjął imię Karola III.
W 1952 roku zdobyła tytuł Człowieka Roku magazynu Time.
Młodość
Urodziła się poprzez cięcie cesarskie[4] 21 kwietnia 1926 o godz. 2:40 GMT w domu przy 17 Bruton Street w dzielnicy Mayfair w Londynie[5]. Była córką księcia Alberta z Yorku, drugiego syna urzędującego króla Jerzego V, i księżnej Yorku Elżbiety Bowes-Lyon[6][7]. Świadkiem jej narodzin był minister spraw wewnętrznych William Joynson-Hicks, który kontrolował, by podczas porodu nie podmieniono noworodka na inne dziecko[8]. W momencie narodzin Elżbieta zajmowała trzecie miejsce w linii sukcesji, po księciu Walii Edwardzie i swoim ojcu[4]. 29 maja 1926 została ochrzczona wodą z Jordanu w kaplicy Buckingham Palace[9] przez anglikańskiego arcybiskupa Yorku, Cosma Langa[10]. Jej rodzicami chrzestnymi byli: król Jerzy V, królowa Maria, księżniczka królewska Maria Windsor, książę Artur, lord Claude Bowes-Lyon oraz Mary Elphinstone[11]. Elżbieta Aleksandra Maria pierwsze imię otrzymała po matce, drugie po prababce (królowej Aleksandrze), a trzecie po babce (królowej Marii)[9].
W młodości była nazywana przez najbliższych „Lilibet”, ponieważ nie potrafiła poprawnie wymówić swojego imienia w języku angielskim – „Elizabeth”[6][9]. Była opisywana przez swoich biografów jako spokojne, posłuszne, mało spontaniczne i skłonne do kontrolowania swoich emocji dziecko[12], od najmłodszych lat była przygotowywana do objęcia funkcji królowej[13]. Miała dobre relacje ze swoim dziadkiem i ówczesnym królem, Jerzym V[14]. W 1929 na prośbę króla została ściągnięta do Bognor Regis, aby pomóc mu w powrocie do zdrowia po operacji płuc[14]. Jej matka od najmłodszych lat córki dbała o jej popularność w mediach – gdy Elżbieta miała trzy lata, jej zdjęcie znalazło się na okładce magazynu „Times”, ponadto wizerunek księżniczki drukowany był na broszurach, ona sama była też bohaterką artykułów prasowych[15], oprócz tego zaczęto produkować pamiątki z jej podobizną, a gdy miała cztery lata, w Muzeum Figur Woskowych Madame Toussand umieszczono figurę dziewczynki[16]. W 1930 roku urodziła się jej siostra, Małgorzata Windsor[14].
Dzieciństwo spędziła na Piccadilly Road 145, gdzie zamieszkali jej rodzice[15]. Wychowywała się z dala od rówieśników, co miało ją uchronić przed przypadkowymi znajomościami[17] oraz dziecięcymi chorobami[18]. Ze względu na izolowanie jej od społeczeństwa stała się osobą nieśmiałą[19]. Jedyną bliską jej koleżanką w tym okresie była młodsza od niej o kilka lat Sonia Graham-Hodgson, z którą utrzymywała regularny kontakt aż do śmierci kobiety w 2012[17]. Wychowaniem Elżbiety zajmowała się niania Clara Cooper Knight[16] oraz garderobiana Margaret MacDonald, nazywana przez nią „Bobo”[20], która później została pokojówką królowej[21]. Edukacją księżniczki zajmowała się guwernantka Marion Crawford[6][22].
Następczyni tronu
Kiedy Elżbieta miała 10 lat, w 1936 zmarł jej dziadek, król Jerzy V[23]. Tron objął jej stryj, książę Walii, Edward VIII, który jednak 11 grudnia 1936 abdykował, nie mogąc poślubić dwukrotnie rozwiedzionej Amerykanki Wallis Simpson[24]. Następnym królem został jej ojciec, Jerzy VI[24], a Elżbieta zajęła pierwsze miejsce w linii sukcesji[25]. Po koronacji ojca zamieszkała w Buckingham Palace[17]. W wieku 13 lat podjęła naukę m.in. konstytucji Wielkiej Brytanii u Henry’ego Martena, wykładowcy Eton College[26], poza tym uczestniczyli u boku ojca w licznych spotkaniach z wysoko postawionymi politykami i urzędnikami[27].
Po wybuchu II wojny światowej wraz z siostrą Małgorzatą została umieszczona w zamku w Windsorze w Berkshire[28]. Lord Hailsham zasugerował, aby księżniczki zostały ewakuowane do Kanady[29], na co matka Elżbiety II, królowa Elżbieta Bowes-Lyon, odparła: Dzieci nigdzie nie pojadą beze mnie, ja nie opuszczę króla, a król nie wyjedzie nigdy[30]. 13 października 1940 wówczas 14-letnia Elżbieta na antenie BBC wygłosiła swoje pierwsze publiczne przemówienie, w którym zwróciła się ze słowami otuchy do dzieci Wspólnoty Narodów[31].
W latach 1941–1944 wraz z siostrą grała w pantomimach w Pałacu Windsor, a dochody z przedstawień były przeznaczane na rzecz żołnierzy[32]. W 1943 po raz pierwszy samodzielnie wystąpiła publicznie[7]. W lutym 1945 wstąpiła do Auxiliary Territorial Service ze stopniem podporucznika[33]. Została przeszkolona na kierowcę i mechanika, uzyskując stopień kapitana[34]. Dzień zwycięstwa w Europie w 1945 świętowała wraz z siostrą, oficerami ochrony i tłumem ludzi na londyńskich ulicach[35][36].
W lutym 1947 złożyła swoją pierwszą oficjalną wizytę zagraniczną, celem jej podróży był Związek Południowej Afryki[7]. Wyprawa trwała przez 10 tygodni[37]. W audycji radiowej nadawanej z okazji jej 21. urodzin powiedziała: Oświadczam wobec was wszystkich, iż poświęcę całe moje życie, jakiekolwiek będzie, długie czy krótkie, służbie wam i wielkiej imperialnej Wspólnocie, której członkami jesteśmy my wszyscy[7][38].
Małżeństwo i dzieci
Elżbieta II poznała Filipa, syna księcia Andrzeja Greckiego i Alicji Battenberg w 1934, podczas ślubu księżniczki Mariny i księcia Kentu Grzegorza[39]. W ciągu następnej dekady spotkali się kilkukrotnie, m.in. w 1939, gdy Filip oprowadził Elżbietę po Britannia Royal Naval College[40][41]. W 1946 Filip, mimo sprzeciwu brytyjskiej arystokracji, otrzymał zgodę króla Jerzego VI na poślubienie jego córki[41], a w sierpniu 1946 oświadczył się następczyni tronu na wzgórzu w zamku Balmoral[42]. 9 lipca 1947 nastąpiło oficjalne ogłoszenie zaręczyn Elżbiety i Filipa[39].
Ślub odbył się 20 listopada 1947 w Opactwie Westminsterskim[39][43]. Ceremonia była emitowana na żywo w radiu i transmitowana w telewizji[44]. W weselu wzięło udział ok. 2000 gości, wśród których znaleźli się m.in. król Iraku Fajsal II, holenderski książę Bernhard i jego żona, księżniczka Juliana oraz dziedziczny wielki książę Luksemburga Jan i jego siostra, księżniczka Elżbieta[39]. Miesiąc miodowy młoda para spędziła w Broadlands, posiadłości Louisa Mountbattena[45]. W latach 1949–1951 Elżbieta mieszkała w Villa Guardamangia na Malcie[46], dokąd po ślubie Filip wyjechał, by kontynuować służbę wojskową[40].
Z Filipem miała czworo potomków, są nimi[47]:
- Karol III (ur. 14 listopada 1948), książę Walii, król Wielkiej Brytanii od 2022 roku[48]
- Anna (ur. 15 sierpnia 1950), księżniczka królewska, żona Marka Phillipsa, następnie Timothy’ego Laurence’a
- Andrzej (ur. 19 lutego 1960), książę Yorku
- Edward (ur. 10 marca 1964), hrabia Wesseksu
Filip zmarł 9 kwietnia 2021 w zamku w Windsorze w wieku 99 lat[40].
Wstąpienie na tron
Choroba ojca – zdiagnozowano u niego raka gardła – sprawiała, że księżniczka Elżbieta przejęła część jego obowiązków[49][50]. W 1951 złożyła wizyty w Grecji, Włoszech, na Malcie i w Kanadzie, a także spotkała się z amerykańskim prezydentem Harrym Trumanem w Waszyngtonie[49], jak również poprowadziła obrady Tajnej Rady[50]. W styczniu 1952 razem z mężem udała się w podróż po krajach Wspólnoty Narodów[51]. 6 lutego 1952, podczas pobytu w hotelu Treetops w Thice w Kenii[52], od księcia Filipa dowiedziała się o śmierci ojca, który zmarł na atak serca[53]. Natychmiast wróciła z mężem do Wielkiej Brytanii[53]. Tuż po śmierci ojca w rozmowie z Martinem Charterisem, asystentem swojego prywatnego sekretarza, poinformowała o wyborze królewskiego imienia – Elżbieta[24]. Dzień po śmierci ojca została ogłoszona królową Wielkiej Brytanii[54]. W uroczystości, która odbyła się w St. James’s Palace wzięli udział m.in. członkowie Tajnej Rady Wielkiej Brytanii i lord mer Londynu[54].
24 marca 1953 zmarła na raka gardła królowa-wdowa Maria Teck, jednak przed śmiercią wyraziła życzenie, aby z tego powodu nie przekładano koronacji. Odbyła się ona 2 czerwca 1953[55]. Koronację Elżbiety w Opactwie Westminsterskim obserwowało 8251 osób[56]. Podczas ceremonii asystowało jej osiem druhen podtrzymujących tren[57]. Arcybiskup Canterbury Geoffrey Fisher obwieścił zgromadzonym: Panowie, przedstawiam wam królową Elżbietę, waszą niezaprzeczalną królową, wam wszystkim, którzy tu przybyliście złożyć jej hołd i oddać się jej na służbę. Czy gotowi jesteście ją uznać?[58], na co lordowie odpowiedzieli: God save Queen Elizabeth[59]. Kolejnym etapem ceremonii była przysięga na Biblię[60]. Królowa zobowiązała się rządzić królestwem i krajami Wspólnoty Narodów zgodnie z ich prawami i zwyczajami oraz umacniać Kościół Anglii[60]. Następnie zdjęła płaszcz, diadem i klejnoty, po czym zasiadła na tronie pod złotym baldachimem podtrzymywanym przez czterech kawalerów Orderu Podwiązki[61]. Później Arcybiskup namaścił świętymi olejkami dłonie, pierś i czoło królowej[61]. Następnie przyznano jej insygnia nowej godności – ostrogi św. Jerzego, królewski miecz, jabłko królewskie, bransolety, pierścień, berło z krzyżem i berło z gołębicą[61][62]. Następnie królowa została odziana w purpurowy, haftowany złotem, aksamitny płaszcz. W czasie koronacji został wykonany hymn koronacyjny Georga Friedricha Händla Zadok the Priest, który od 1727 powtarza się na każdej uroczystości koronacyjnej brytyjskiego monarchy. Na zakończenie arcybiskup nałożył jej na głowę koronę św. Edwarda, a lordowie jeszcze raz zawołali God save Queen Elizabeth. Następnie trzej książęta krwi królewskiej – Edynburga, Gloucester i Kentu – a za nimi pozostali lordowie, złożyli hołd królowej. Następnie Elżbieta z mężem przyjęli komunię pod dwiema postaciami. Ceremonię zakończyło odśpiewanie Te Deum. Po trzygodzinnej ceremonii królowa, z ciężką koroną na głowie, berłem w lewej i jabłkiem w prawej ręce, miała kłopoty z powstaniem i poprosiła o pomoc arcybiskupa. Następnie opuściła opactwo, wymieniwszy wcześniej koronę św. Edwarda na lżejszą państwową koronę imperialną.
Królowa Wielkiej Brytanii
Rezydencje
Po koronacji Elżbieta i Filip przeprowadzili się do pałacu Buckingham w centrum Londynu, od 1837 oficjalnej rezydencji brytyjskich królów i królowych. Królowa jednak nie przepadała za pałacem i wolała przebywać w zamku Windsor, 15 km na zachód od Londynu. Królowa spędzała dużo czasu w Holyrood House w Edynburgu, który był jej oficjalną siedzibą jako królowej Szkocji, i gdzie miała przebywać co najmniej tydzień w roku. Wiejskimi rezydencjami królowej były również zamek Balmoral w Aberdeenshire oraz Sandringham House w Norfolk. Rezydencjami państwowymi były jeszcze Pałac św. Jakuba (do 1837 oficjalna rezydencja królów, z tego czasu pozostało dyplomatyczne wyrażenie Dwór św. Jakuba, przy którym wciąż akredytowani są ambasadorzy), Hampton Court na przedmieściach Londynu, pałac Kensington i Marlborough House. Rezydencje te są na utrzymaniu państwa, z wyjątkiem Sandringham i Balmoral, które są rezydencjami prywatnymi.
Podróże
Królowa odbyła wiele podróży zagranicznych, odwiedziła większość europejskich krajów i wiele pozaeuropejskich. W latach 1953–1954 wyruszyła wraz z mężem w 6-miesięczną podróż dookoła świata, będąc pierwszym monarchą, który tego dokonał. Była również pierwszą królową Australii, Nowej Zelandii i wysp Fidżi, która odwiedziła te państwa. W lutym 1961 odwiedziła Ankarę, będąc gościem prezydenta Cemala Gürsela. Później odbyła pierwszą wizytę w Indiach i Pakistanie.
W październiku 1957 udała się z wizytą państwową do Stanów Zjednoczonych. Przybyła również do Kanady, gdzie otworzyła sesję parlamentu. Przemawiała również na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ. W 1959 udała się z kolejną wizytą do Kanady i odwiedziła Stany Zjednoczone. Pożegnalny obiad zjadła w kanadyjskiej ambasadzie w Waszyngtonie w towarzystwie prezydenta Eisenhowera. USA odwiedziła jeszcze w 1976, gdzie wzięła udział w uroczystościach u boku prezydenta Geralda Forda. Ponownie odwiedziła ten kraj w 1991 na zaproszenie George’a H.W. Busha. Podczas tej wizyty była pierwszym brytyjskim władcą, który uczestniczył w obradach Kongresu. USA odwiedziła także w maju 2007 za prezydentury George’a W. Busha.
W marcu 1996 przybyła do Polski na zaproszenie prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego.
Wspólnota Narodów
Brytyjskie imperium znajdowało się w stanie rozpadu od 1926, kiedy w tzw. deklaracji Balfoura, potwierdzonej Statutem Westminsterskim w 1931, uznano suwerenność Kanady, Australii, Nowej Zelandii, Unii Południowoafrykańskiej i Nowej Fundlandii. W 1931 te państwa weszły w skład Wspólnoty Narodów, na której czele stoi brytyjski monarcha. Przed wstąpieniem Elżbiety II na tron niepodległość uzyskały Indie, Pakistan, Cejlon i Irlandia.
Panowanie Elżbiety II to okres dalszego rozpadu brytyjskiego imperium. Niepodległość uzyskały: Ghana (1957), Nigeria (1961), Sierra Leone (1961), Tanganika (1961), Jamajka (1962), Trynidad i Tobago (1962), Uganda (1962), Kenia (1963), Malawi (1964), Malta (1964), Gambia (1965), Gujana (1966), Barbados (1966), Mauritius (1968), Fidżi (1970), Bahamy (1973), Grenada (1974), Papua-Nowa Gwinea (1975), Wyspy Salomona (1978), Tuvalu (1978), Saint Lucia (1979), Saint Vincent i Grenadyny (1979), Belize (1981), Antigua i Barbuda (1981) oraz Saint Kitts i Nevis (1983). Wszystkie te kraje uzyskiwały niepodległość jako królestwa związane unią personalną z Koroną brytyjską, ale wiele z nich (Indie, Pakistan, Cejlon, Ghana, Nigeria, Sierra Leone, Tanganika, Trynidad i Tobago, Uganda, Kenia, Malawi, Malta, Gambia, Gujana, Mauritius i Fidżi) zniosły monarchię i stały się republikami, choć wszystkie pozostały państwami członkowskimi Wspólnoty Narodów.
Sama Wspólnota również przechodziła przemiany, stając się z biegiem czasu coraz luźniejszym związkiem politycznym byłych brytyjskich kolonii (i nie tylko, jako że członkiem Wspólnoty jest również Mozambik, dawna kolonia portugalska). Elżbieta II brała aktywny udział w pracach Wspólnoty, od 1973 regularnie uczęszczając na zjazdy szefów rządów państw Wspólnoty. W wielu wypadkach, jak w RPA, działania królowej przyczyniły się do poprawy stosunków państwa z Wielką Brytanią. Jednak w 1993, podczas konferencji na Cyprze, królowa powiedziała: Mam dość doświadczenia, by nie postawić ani pensa na liczbę krajów, które będą należeć do Wspólnoty za 40 lat.
W 2007 ujawniono dokumenty z 1957, z których wynikało, że premier Francji Guy Mollet w rozmowie ze swoim brytyjskim odpowiednikiem, sir Anthonym Edenem, poruszył temat ewentualnego przystąpienia Francji do unii z Wielką Brytanią i uznania Elżbiety II za głowę państwa francuskiego. W dokumencie datowanym na 28 września 1956 Mollet stwierdza, że „nie powinno być większych trudności we Francji z zaakceptowaniem zwierzchnictwa Jej Królewskiej Mości”. Premier Eden odrzucił propozycję Molleta, jednak wyraził gotowość Wielkiej Brytanii na przystąpienie Francji do Wspólnoty Narodów[63]. Propozycje te nigdy nie doczekały się realizacji.
Elżbieta II uznawana była za głowę państwa w 21 krajach świata. 30 listopada 2021 Barbados zerwał unię personalną z Wielką Brytanią i stał się republiką[64].
Poglądy
Wykazywała się stanowczą postawą wobec zagrożeń. W 1961 podczas podróży do Ghany odmówiła zachowywania dystansu od prezydenta Kwame Nkrumaha, mimo że ten był celem zamachów. Premier Harold Macmillan wówczas napisał: Królowa jest absolutnie zdeterminowana we wszystkim co robi. W rzeczy samej ma „serce i żołądek mężczyzny”[b]. Kocha swoje obowiązki i bycie królową. Podobna sytuacja wydarzyła się, gdy królowa podróżowała do Quebecu. Według Roberta Speaighta, autora książki Vanier, Soldier, Diplomat and Governor General: A Biography, były obawy o bezpieczeństwo królowej podczas wizyty, a nawet pojawiały się głosy za przerwaniem podróży. Prywatny sekretarz królowej powiedział jednak, że dla monarchini będzie nie do przyjęcia wystraszyć się ekstremistów. Podobnie podczas Trooping the Colour w 1981, kiedy do królowej oddano sześć strzałów ślepymi nabojami, Elżbieta II kontynuowała przegląd wojska. Kanadyjska Izba Gmin była pod takim wrażeniem postawy królowej, że uchwaliła specjalną uchwałę sławiącą jej odwagę.
Polityka
Jako głowa monarchii parlamentarnej, stojąca ponad podziałami politycznymi i niesprawująca władzy osobiście, nie powinna była wyrażać swoich osobistych opinii na tematy polityczne. Przez całe swoje panowanie stosowała się do tej zasady[65], dlatego niewiele wiadomo o jej poglądach politycznych, a te poznało jedynie kilku zaufanych szefów rządu. Wydaje się jednak, że w kwestiach ekonomicznych przychyla się do starej doktryny konserwatystów[66], tzw. „jednego narodu”. Idea ta poszła w niełaskę w latach 70. i konserwatywna premier Margaret Thatcher prowadziła już zupełnie inną politykę, która nie przypadała do gustu Elżbiecie II. W prywatnej rozmowie Thatcher określiła królową jako kogoś, kto „mógłby głosować na Partię Socjaldemokratyczną”.
Kanada
Nigdy nie wyraziła bezpośrednio swojego sprzeciwu wobec emancypacyjnych dążeń Quebecu, ale publicznie pochwaliła kanadyjską jedność. Podobnie jak matka, często okazuje swoje przywiązanie do Kanady: kiedy w 1983 kończyła swoją wizytę w Kalifornii powiedziała: Jutro wracam do mojego domu do Kanady, podczas uroczystego przyjęcia w Saskatchewan w 2005 powiedziała: Ten kraj i jego mieszkańcy zawsze zajmowali ważne miejsce w moim życiu i mojej pracy, wyznała również, że Kanada jest dla niej „domem daleko od domu”.
Podczas przemówienia w Zgromadzeniu Ustawodawczym Quebecu, w szczytowym okresie tzw. „Cichej Rewolucji” 1964, ignorując narodowe napięcia, pochwaliła dwie „uzupełniające się kultury”, które stworzyły Kanadę. Przemawiając po francusku i angielsku, powiedziała: Przyjemnie jest mi myśleć, że istnieje we Wspólnocie Narodów kraj, gdzie mogę się oficjalnie wypowiedzieć po francusku (…). Gdy śpiewacie po francusku „O Canada” – pamiętajcie, że jesteście dumnym narodem.
Po proklamacji Aktu Konstytucyjnego w 1982, który był pierwszym aktem uchwalonym bez zgody rządu Quebecu, wystąpiła jako głowa państwa kanadyjskiego w obronie aktu, chociaż w prywatnych rozmowach przyznała, że Quebec nie był stroną w tworzeniu aktu.
W 1995 podczas kampanii przed referendum, które miało zadecydować o secesji Quebecu, wypowiedziała się w CKOI-FM Montreal, ponownie w języku angielskim i francuskim, w którym wyraziła swoją obawę, że „referendum może pójść w złą stronę” i że „jeśli będzie mogła pomóc, z radością to uczyni”. Podczas głosowania znajdowała się w podróży do Nowej Zelandii, poleciła jednak pilotowi opóźnić start z lotniska w Los Angeles, do czasu aż uzyskała wyniki referendum.
Rodezja
18 listopada 1965 gubernator Rodezji Południowej, sir Humphrey Gibbs, otrzymał Krzyż Wielki Królewskiego Orderu Wiktoriańskiego za wierność wobec królowej, tydzień po tym, jak Ian Smith ogłosił Jednostronną Deklarację Niepodległości. Gibbs sprzeciwiał się Deklaracji, i za to właśnie otrzymał Order. Niektórzy skrytykowali to nadanie jako przyznane w złym czasie. Inni chwalili, gdyż widzieli w tym wsparcie legalnych władz Rodezji przeciwko nielegalnym działaniom jej premiera.
Australia
Podczas australijskiego kryzysu konstytucyjnego w 1975, kiedy gubernator generalny, sir John Kerr zdymisjonował premiera Gough Whitlama, ten wysłał list do królowej, w którym domagał się reakcji na działania gubernatora. Prywatny sekretarz królowej wypowiedział się w jej imieniu, że działania Kerra mieściły się w konstytucyjnych kompetencjach gubernatora. W odpowiedzi Whitlam i jego stronnicy stali się zwolennikami proklamowania Australii republiką.
Zjednoczone Królestwo
Przemawiając w Westminster Hall z okazji jej srebrnego jubileuszu w 1977, królowa powiedziała, że „nie może zapomnieć, że została koronowana na królową Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej”. Wobec prowadzonej wówczas przez laburzystowski rząd Jamesa Callaghana akcji, mając zdecentralizować państwo i przyznać większą samodzielność Szkocji i Walii, przemówienie to zostało odczytane jako sprzeciw królowej wobec tej polityki. Królowa wypowiedziała się za utrzymaniem związku Anglii i Szkocji[66]. Przemówienie królowej było również interpretowane jako odniesienie do wstrząsów, jakie ówcześnie miały miejsce w Irlandii Północnej.
Pochwaliła porozumienie wielkopiątkowe z 1998, które było pierwszym porozumieniem katolików i protestantów w Irlandii Północnej. Aprobata królowej dla porozumienia wywołała niechęć części unionistów, którzy zawsze byli monarchistami. Lider prawicowej Demokratycznej Partii Unionistycznej, Ian Paisley, zerwał z odwieczną unionistyczną zasadą bronienia Korony, i nazwał Elżbietę „papugą Tony’ego Blaira”. Krytyka Paisleya nie zyskała jednak uznania wśród znacznej części unionistów.
Pod koniec lat 90., kiedy w referendum przyjęto laburzystowski pomysł decentralizacji, przesłała swoje najlepsze życzenia Szkockiemu Parlamentowi i Zgromadzeniu Narodowemu Walii. Pierwsze posiedzenia obu tych parlamentów zostały osobiście przez nią otwarte. Nie obyło się jednak bez zgrzytów – w Szkocji wielu deputowanych nie stawiło się na oficjalnej ceremonii, wybierając się na republikańską uroczystość. Również wielu członków walijskiego parlamentu zbojkotowało inauguracyjną sesję. W 2004 deputowana partii Plaid Cymru, Leanne Wood, została wyrzucona z sali Zgromadzenia za nazwanie królowej „Panią Windsor”[67].
W 2011 jako pierwszy monarcha od 100 lat odwiedziła Irlandię[68].
Choć zachowywała bezstronność i nie prezentowała publicznie swoich poglądów politycznych, wiele wskazuje na to, że sprzyjała zwolennikom brexitu[66].
Religia
Jako królowa Zjednoczonego Królestwa była najwyższym zwierzchnikiem Kościoła Anglii[69] i protektorem Szkockiego Kościoła Prezbiteriańskiego. W innych królestwach Wspólnoty nie pełniła żadnych funkcji religijnych.
Interesowała się sprawami Kościoła Anglii, ale najważniejszą w nim osobą pozostaje arcybiskup Canterbury. Była osobą silnie wierzącą[70]. Regularnie uczestniczyła we mszach odprawianych w kaplicy św. Jerzego w zamku Windsor. Kiedy przebywała w Sandringham, uczęszczała do kościoła św. Marii Magdaleny, podczas pobytu w Balmoral uczestniczyła w nabożeństwach w kościele w Crathie, a podczas pobytu w Edynburgu uczestniczyła w nabożeństwach w kościele Canongate należących do Kościoła Szkocji. Między 1977 a 2002 regularnie uczestniczyła w generalnych zgromadzeniach Kościoła Szkocji, ale w ostatnich latach jej życia zaczęła wyznaczać lordów wysokich komisarzy, który mieli ją reprezentować podczas owych zgormadzeń.
Królowa często stosowała odniesienia do swojej wiary podczas przemówień telewizyjnych wygłaszanych z okazji świąt Bożego Narodzenia. W 2000 powiedziała: Dla wielu z nas nasza wiara jest najważniejsza. Dla mnie nauki Jezusa Chrystusa i moja osobista odpowiedzialność przed Bogiem tworzy ramę, w której staram się poruszać w moim życiu. Ja, podobnie jak wielu z was, czerpię ze słów i przykładu Chrystusa siłę w ciężkich czasach.
Często spotykała się z przedstawicielami innych religii. Była patronką Rady Chrześcijan i Żydów (Council of Christians and Jews, CCJ) w Zjednoczonym Królestwie.
Finanse
Osobisty majątek królowej był tematem licznych spekulacji prasowych. Niekiedy jego wartość określana była nawet na 10 mld dol. Magazyn „Forbes” szacował ją jednak zwykle na ok. 280 mln funtów. Z kolei „EuroBusines” w 1999 wycenił majątek królowej na 450 mln euro. Królowa posiadała również wiele posiadłości o nieokreślonej wartości (Sandringham House, Balmoral, zamek Mey); spekulowano, że dochód królowej z jej rezydencji wynosił ok. 70 mln funtów. Ponadto własnością królowej było Księstwo Lancaster, wyceniane na 310 mln funtów, które w 2006 przyniosło dochód ponad 9,8 mln funtów.
Do królowej należały również posiadłości koronne o wartości 6 mld funtów, nie były jednak one jej własnością, gdyż w 1760 król Jerzy III przekazał je Parlamentowi w zamian za doroczną rentę, tzw. listę cywilną, określaną i uchwalaną rokrocznie przez Parlament. W 1999 lista cywilna królowej wynosiła 12 043 000 funtów. Od 1992 do śmierci królowa płaciła podatek od inwestycji, dzięki którym – zgodnie z wyliczeniami ekspertów – miała uzyskiwać ok. 50 mln funtów rocznie[71]. W 1993 zgodziła się na płacenie podatku osobistego[72]. Lista cywilna nie była opodatkowana, królowa nie płaciła także podatku od kapitału ani podatku spadkowego.
W 2006 autor książki Who Owns the World: The Hidden Facts Behind Landownership, Kevin Cahill zasugerował, że Elżbieta II była właścicielką 1/6 ziem na świecie, więcej niż ktokolwiek inny i jakiekolwiek państwo. Jej posiadłości miały wynosić łącznie 6,6 mld akrów w 32 krajach. Ziemie te nie należały jednak osobiście do królowej, ale do rządów jej królestw (teoretycznie do królowej należały wszystkie ziemie, na których panowała).
Do królowej należały wszystkie łabędzie w kraju (dawniej były one „zwierzyną królewską”), a „królewskie ryby” – jesiotr, delfin, morświn i wieloryb – winny być oddane królowej, jeśli zostały złowione na wodach terytorialnych.
Jubileusze panowania
W 1977 obchodziła Srebrny Jubileusz 25-lecia panowania[73].
W 2002 obchodziła Złoty Jubileusz 50-lecia panowania. W tym roku wybrała się w podróż po krajach Wspólnoty Narodów. W ogrodzie pałacu Buckingham odbył się koncert muzyki poważnej, a następnego dnia pierwszy w historii pałacu koncert muzyki rockowej, który zgromadził 12 tys. osób na publiczności[74]. Główne ceremonie religijne odbywały się w katedrze św. Pawła. Z okazji Jubileuszu został wydany pamiątkowy medal, którym byli odznaczani zasłużeni obywatele Wielkiej Brytanii oraz Kanady.
W czerwcu 2022 obchodziła Platynowy Jubileusz 70-lecia panowania[75].
Rola w rządzeniu
Konstytucyjnie, królowa była ważnym elementem brytyjskiego systemu władzy, ale jej rola była de facto symboliczna, pełniła bowiem funkcję doradczą dla parlamentu[76]. Zgodnie ze zwyczajem wygłaszała mowę tronową z okazji rozpoczęcia nowej, rocznej sesji parlamentu[77]. Miała obowiązek podpisywania wszelkich uchwał parlamentarnych[78]. Teoretycznie miała prawo weta, ale ostatnią monarchinią, która skorzystała z tego prawa, była królowa Anna Stuart w 1717[79].
Królowa była najwyższym zwierzchnikiem sił zbrojnych oraz miała prawo decydować o wojnie i pokoju[80]. Piastowała funkcję utrzymującej w porządku demokratyczne organy państwa[69].
Do jej prerogatyw należało również mianowanie premiera[81], choć pamiętać należy, że w realiach brytyjskiego systemu monarchii parlamentarnej była to czynność o charakterze przede wszystkim symbolicznym, jako że premierem zawsze zostaje lider zwycięskiej partii. Trzy razy podczas swojego panowania mianowała premiera w czasie kryzysów konstytucyjnych. Nagłe dymisje liderów rządzącej Partii Konserwatywnej, Anthony’ego Edena w 1957 i Harolda Macmillana w 1963, i brak określonego trybu wyboru nowego lidera sprawiły, że to do królowej należała decyzja, komu powierzyć kierowanie rządem. W 1957 wybrała Macmillana, w 1963 Aleca Douglasa-Home’a. Macmillan został powołany po konsultacji z lordem Salisburym i lordem Kilmuirem oraz Winstonem Churchillem, jako ostatnim żyjącym premierem z ramienia konserwatystów. Douglas-Home został powołany za radą ustępującego Macmillana. Trzecia okazja nastąpiła w lutym 1974, kiedy wybory powszechne wygrali konserwatyści i premier Edward Heath pozostał na stanowisku, ale musiał zawrzeć koalicję z liberałami, aby uzyskać większość parlamentarną. Heath koalicji nie zawarł i jego rząd rychło upadł. Wówczas królowa poprosiła lidera opozycji, laburzystę Harolda Wilsona, o utworzenie mniejszościowego rządu, który przetrwał 8 miesięcy do czasu nowych wyborów, które przyniosły zwycięstwo Partii Pracy. We wszystkich trzech przypadkach królowa działała zgodnie z konstytucyjną tradycją, radząc się najstarszych ministrów i członków Tajnej Rady. Jako że konstytucyjna praktyka w Zjednoczonym Królestwie bazuje bardziej na tradycji i precedensach niż na prawie pisanym, jest powszechnie przyjęte, że królowa nie mogła działać niekonstytucyjnie, gdy postępuje za radą swoich ministrów.
Jednym z jej przywilejów było nadawanie tytułów szlacheckich (m.in. sir dla mężczyzn i dame dla kobiet). Wśród uhonorowanych znaleźli się: Paul McCartney, Elton John, John Hurt, Julie Andrews, Michael Caine, Rod Stewart, Eric Clapton, Anthony Hopkins, Alex Ferguson, Helen Mirren, Elizabeth Taylor, Vivienne Westwood, Elisabeth Schwarzkopf, Judi Dench, Patrick Stewart czy James Galway.
W 1994 powołała organizację Way Ahead Group, która miała się zająć unowocześnieniem monarchii, ale bez naruszania jej podstaw – wśród rozważanych rozwiązań znalazły się między innymi takie pomysły jak rezygnacja z tytułu najwyższego zwierzchnika Kościoła Anglii czy zniesienie listy cywilnej. W 2013, wraz z wejściem w życie nowelizacji ustawy o dziedziczeniu tronu (Succession to the Crown Act), zniesiona została primogenitura męska, poślubienie katolika nie odsuwa od dziedziczenia, a zgody monarchy wymagają jedynie małżeństwa pierwszych sześciu kandydatów do tronu[82].
Stosunki z ministrami
Od czasu wstąpienia na tron Elżbieta II spędzała co najmniej trzy godziny dziennie na czytaniu dokumentów przesyłanych jej z ministerstw, ambasad i urzędów rządowych. Kiedy nie podróżowała, w każdy wtorek spotykała się z premierem i omawiała bieżące sprawy polityczne. Podczas swojego panowania przyjmowała na audiencji 15 premierów (Churchilla, Edena, Macmillana, Douglas-Home’a, Wilsona, Heatha, Callaghana, Thatcher, Majora, Blaira, Browna, Camerona, May, Johnsona i Truss). Wszyscy wychwalali jej dar słuchania i rozumienia problemów oraz orientację w dokumentach państwowych. Heath określał spotkania z królową mianem „wyczerpujących wizyt u psychiatry”. Uważa się, że jej ulubionymi premierami byli Churchill, Macmillan i Wilson. Miała również dobre relacje z Blairem na początku jego urzędowania, ale w ostatnich latach ich wzajemne stosunki się ochłodziły.
Stosunki królowej z jej kanadyjskimi premierami bywały różne. Pierre Trudeau nie cieszył się zbytnią sympatią monarchini, głównie ze względu na przywiązywanie niewielkiej wagi do protokołu (jego słynny piruet za plecami królowej w 1977, który zarejestrowały kamery) oraz usuwanie symboli królewskich z różnych budynków. Królowa miała wyrazić swoje zmartwienie z powodu faktu, że Korona „ma dla niego takie niewielkie znaczenie”. Królowa poparła jednak Trudeau podczas kryzysu związanego z Aktem Konstytucyjnym 1982. Trudeau zapisał później w pamiętnikach: Zawsze powtarzałem, że uchwalenie konstytucji zawdzięczam trzem kobietom: królowej Elżbiecie, która nas poparła, premier Thatcher, która robiła wszystko, o co poprosił ją nasz parlament, oraz Jean Wadds, która wspaniale reprezentowała nasze interesy w Londynie (…). Królowa poparła mój plan reform. Zawsze podziwiałem grację, z jaką publicznie przemawiała, ale również mądrość z jaką prowadziła prywatne rozmowy.
Królowa spotykała się również z pierwszym ministrem Szkocji. Spotkania odbywały się w Holyrood Palace w Edynburgu. Otrzymywała również sprawozdania ze Zgromadzenia Narodowego Walii, mianowała walijskich ministrów i podpisywała uchwały.
Chociaż tradycja zabrania królowej zabierania głosu na tematy polityczne, jej wieloletnie doświadczenie sprawiało, że jej głos był uważnie wysłuchiwany przez jej premierów. Margaret Thatcher zapisała w pamiętnikach: Jeśli ktoś myśli, że cotygodniowe spotkania z królową są miłymi, towarzyskimi rozmówkami jest w wielkim błędzie. To są spotkania niemalże biznesowe i Jej Królewska Mość wypowiada się z wielkim doświadczeniem na aktualne tematy.
Podczas sporu o sankcje, jakie Wspólnota Narodów miała nałożyć na RPA, królowa wykorzystała swoją pozycję głowy Wspólnoty do wywarcia wpływu na ostateczną decyzję, co odczytano jako sprzeciw wobec polityki Margaret Thatcher niestosowania sankcji. Pomimo różnic między królową a panią premier, Thatcher zawsze wyrażała swój podziw wobec królowej. W dokumencie BBC Queen & Country określiła Elżbietę II jako „wspaniałą i perfekcyjną damę, która zawsze wie, co chce powiedzieć”. W październiku 2005 królowa z mężem uczestniczyła w przyjęciu z okazji 80. urodzin byłej pani premier.
Stosunki zagraniczne
Stosunki osobiste Elżbiety II z zagranicznymi politykami były serdeczne i nieformalne. Jej przyjaciółmi byli m.in. Mary Robinson i George H.W. Bush, którego syn, były prezydent USA, był pierwszym po 80 latach przerwy amerykańskim prezydentem, który zatrzymał się w pałacu Buckingham.
Mary McAleese, była prezydent Irlandii, wspominała, jak była zaszokowana, gdy (jeszcze jako prokanclerz Uniwersytetu Królowej w Belfaście) została przez Elżbietę i jej męża zaproszona na obiad, na którym królowa rozmawiała z nią na temat stosunków angielsko-irlandzkich. Podczas kampanii prezydenckiej 1997 McAleese określiła Elżbietę mianem „a dote” (w angloirlandzkim znaczy to tyle, co „bardzo kochana osoba”). Nelson Mandela mówił o królowej „moja przyjaciółka, Elżbieta”.
Ograniczenie obowiązków królewskich
W listopadzie 2006 ogłosiła, że wraz z mężem odbędzie wizytę w Stanach Zjednoczonych w maju 2007, z okazji 400-lecia założenia Jamestown. 21 grudnia 2007 stała się najstarszym brytyjskim monarchą.
Tuż przed 80. urodzinami królowej ogłoszono badania opinii publicznej, w których większość Brytyjczyków wyraziła życzenie, aby królowa panowała aż do swojej śmierci. Wielu uznało królową Elżbietę za instytucję samą w sobie[83].
21 kwietnia 2016 skończyła 90 lat. Część jej publicznych obowiązków wówczas przeszła na jej dzieci i innych członków rodziny królewskiej. Następca tronu, książę Karol, został bardziej dopuszczony do spraw rządowych, zwiększyła się liczba jego spotkań z gośćmi z zagranicy. Przejął obowiązek witania ambasadorów akredytowanych przy Dworze św. Jakuba. Sama królowa, mimo sędziwego wieku i problemów zdrowotnych, do końca nie zdecydowała się na abdykację[84].
Osobowość i wizerunek
W sprawach dyplomatycznych Elżbieta II była formalistką i królewski protokół był ściśle przestrzegany, dlatego sama nie przepadała za osobami łamiącymi protokół. Zakazane było m.in. dotykanie królowej, z wyjątkiem podania ręki na początku spotkania. Zasada ta była kilkakrotnie łamana – w 1972 prezydent Francji Georges Pompidou wziął królową pod ramię, by odprowadzić ją do pałacu Trianon; Alice Frazier naruszył sferę osobistą królowej w 1991 podczas 13-dniowej wizyty monarchini w USA; premier Australii Paul Keating został sfotografowany, jak obejmuje królową ramieniem[85]; kolarz Louis Garneau objął Elżbietę II podczas pozowania do zdjęcia w królewskiej kanadyjskiej rezydencji Rideau Hall. W 2009 w czasie pierwszej oficjalnej wizyty prezydenta USA Baracka Obamy w Wielkiej Brytanii jego żona Michelle Obama objęła królową, co przez prasę zostało natychmiast uznane za największą wpadkę pierwszej damy USA.
Uczestniczyła w wielu imprezach kulturalnych. Ubierała się godnie[80], zmieniała stylizacje cztery razy dziennie[86]. Nieodłącznym elementem jej stylizacji były torebki marki Launer[87].
Pozostawała popularna w Wielkiej Brytanii i jej innych królestwach, cieszyła się poparciem 80% Brytyjczyków, osiągając lepsze wyniki niż wielu brytyjskich polityków. W 1997, na skutek milczenia pałacu Buckingham po śmierci księżnej Diany, a także chłodnej reakcji królowej na zgon, monarchia była powszechnie krytykowana, a rodzina królewska atakowana przez prasę i obywateli[88]. W tym okresie nawiązała współpracę z ekspertami od wizerunku publicznego[89]. Królowej z czasem udało się odbudować swój wizerunek w oczach Brytyjczyków[90]. Opinia społeczeństwa o królowej Elżbiecie II ulegała fluktuacjom. Po raz pierwszy załamała się w 1992 – separacja Karola i Diany, rozwód księżniczki Anny i seksualne wybryki księżnej Yorku oraz pożar zamku Windsor sprawiły, że królowa nazwała ten rok annus horribilis[91]. Koszt odbudowy zamku miał wynieść 90 mln euro, co zostało oprotestowane przez opinię publiczną, jako że miało to zostać sfinansowane z publicznych pieniędzy[72]. Do krytyków przyłączyły się redakcje czasopism „Daily Mail”, „Daily Mirror” i „The Times”, która napisała: Kiedy zamek jest w dobrym stanie, należy do nich, a kiedy płonie, jest nasz. Burza medialna skłoniła królową do deklaracji w 1993, że będzie płacić podatki, zdaniem niektórych wciąż jednak za małe[92]. Elżbieta II ograniczyła również liczbę beneficjentów listy cywilnej do panujących i ich małżonków[72], a także zrezygnowała z królewskiego jachtu Britannia i z używania prywatnych samolotów Queen’s Fleet.
Królowej zarzucano emocjonalny chłód[93], monotonny i formalny ton wypowiedzi[94], niezdolność do wygłoszenia przemówienia bez kartki[95], rozwody trzech potomków[96], przewidywalność i obojętność na skandale wywoływane przez członków jej rodziny[97], zatwardziałość, kolosalną fortunę oraz większą miłość do psów niż własnych dzieci (corgi królowej noszą specjalne buciki szyte na miarę, by nie raniły sobie łap na żwirze przy pałacu Buckingham). Królowa starała się poprawić wizerunek monarchii i „zmniejszyć przepaść między Koroną a ludem”, w tym celu m.in. odwiedzała puby i restauracje McDonald’s. W efekcie tych zabiegów, Królowa stopniowo odzyskała szacunek i popularność wśród swoich poddanych.
Królowa w mediach
Za sprawą matki już jako dziecko stała się popularna w mediach – prasa stale publikowała jej zdjęcia i artykuły o niej, ponadto fotografię trzyletniej Elżbiety opublikowano na okładce magazynu „Times”[15].
Elżbieta II była pierwszą osobą, która dopuściła media do życia rodziny królewskiej[98]. W 1953, wbrew radom Churchilla, zgodziła się na transmitowanie koronacji[99] i umalowała usta na niebiesko, aby na ekranie telewizora wyglądały jak czerwone. Po raz pierwszy wystąpiła na żywo w telewizji w 1959, kiedy otwierała linię promową na Rzece Świętego Wawrzyńca. Od 1969 regularnie wysyła kartki świąteczne do państw Wspólnoty Narodów, a od 2001 kartki są oficjalnie dostępne na internetowej stronie monarchii. Rzadko udzielała wywiadów[100].
W 1969 upoważniła BBC do nakręcenia dokumentalnego filmu o życiu codziennym rodziny królewskiej[101]. Premiera filmu The Royal Family (czasem złośliwie tytułowanego Corgi and Beth od wszechobecności na ekranie 14 królewskich psów) nastąpiła 21 czerwca 1969[102], dokument obejrzało wtedy 38 mln telewidzów w 125 krajach świata[102]. Po premierze królowa, jako posiadaczka wyłącznych praw autorskich do dokumentu, zakazała dalszej dystrybucji filmu[103].
Królowa była bohaterką piosenki „Her Majesty” umieszczonej na ostatnim wspólnie nagranym albumie The Beatles pt. Abbey Road z 1969; autor utworu Paul McCartney wykonał tę piosenkę podczas obchodów Złotego Jubileuszu królowej w 2002. W 1977 powstała piosenka zespołu Sex Pistols „God Save the Queen”, której tekst wywołał kontrowersje przez porównanie brytyjskiej monarchii i samej królowej do „faszystowskiego reżimu”[104]. The Smiths wydali piosenkę i album The Queen Is Dead w 1986. Pet Shop Boys stworzyli piosenkę „Dreaming of the Queen”. Królowa jest również pokazana jako detektyw w „Śledztwach Jej Królewskiej Mości” autorstwa C.C. Benisona, w skład których wchodzą „Śmierć w pałacu Buckingham” i „Śmierć w zamku Windsor”.
W 2006 powstał film Królowa z Helen Mirren w roli tytułowej. Przedstawia on wydarzenia z lata 1997 od wyboru Tony’ego Blaira na premiera Wielkiej Brytanii do pogrzebu lady Diany Spencer.
W 2012 wystąpiła u boku Daniela Craiga, odtwórcy roli Jamesa Bonda, w krótkim filmie promującym Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012 organizowane w Londynie[105][106].
Królowa w kulturze
Elżbieta II była wielokrotnie pokazywana w kinie i telewizji, zarówno w poważnych filmach, jak i komediach:
- Jeanette Charles grała Królową wiele razy od 1975
- Huguette Funfrock grała Królową wiele razy od 1975
- Dana Wynter w The Royal Romance of Charles and Diana z 1982
- Prunella Scales w A Question of Attribution z 1991
- Carolyn Sadowska w Women of Windsor z 1992
- Anne Stallybrass w Diana: Her true story z 1993
- Lisa Daniely w Princess in love z 1996
- Elizabeth Richard grała Królową wiele razy od 1996
- Oscarowa rola Helen Mirren w Królowej z 2006
- Scott Thompson w serialu pt.The Kids in the Hall
- Irene Hamilton w filmie pt. Johnny English z 2003
- Elizabeth Richard w filmie pt. 2012 z 2009
- Freya Wilson w filmie pt. Jak zostać królem z 2010
- Sarah Gadon w filmie „Randka z królową” z 2015
- Claire Foy, Olivia Colman i Imelda Staunton w serialu The Crown (od 2016)
Postać królowej pojawiła się również w serialach animowanych The Simpsons (w odcinkach „The Regina Monologues” i „To Surveil with Love”), South Park (odc. „The Snuke”) oraz amerykańskim filmie animowanym pt. Minionki z 2015, jak też w kukiełkowym serialu satyrycznym The Spitting Image[107].
W 1992 brytyjska pisarka Sue Townsend napisała książkę The Queen and I, powieść science fiction przewidującą wyborcze zwycięstwo Ludowej Partii Republikańskiej, wygnanie Windsorów z pałaców i przeniesienie rodziny do mieszkań komunalnych w Leicester[108]. Powieść zdobyła dużą popularność wśród czytelników i doczekała się inscenizacji[108].
Działalność charytatywna
Królowa była patronką ok. 620 organizacji charytatywnych, w tym:
- The Campaign to Protect Rural England (CPRE)
- Canadian Medical Association
- The Kennel Club
- NSPCC
- Royal Architectural Institute of Canada
- Queen Elizabeth Hospital for Children
- The Royal School of Church Music
- The Society for the Promotion of Christian Knowledge (SPCK)
- The Boys’ Brigade
- Queens’ College, Cambridge university
- Visitor of Christ Church, Oxford
Życie prywatne
Interesowała się jazdą konną: posiadała kilka stadnin (w Wolferton, Polhampton i West Isleley) oraz stajnię koni wyścigowych. Była też wielbicielką psów, a jej ulubiona rasa to Pembroke Welsh Corgi[109]. Pasjonowała się również fotografią.
Relacje z rodziną
Jej relacje z dziećmi zwykle były chłodne, szczególnie z księciem Karolem, do którego miała lekceważący stosunek[110]. W 1994 nakazała mu wzięcie rozwodu z księżną Dianą, chcąc uniknąć kompromitacji monarchii w prasie[111]. Wcześniej odmówiła pomocy księżnej, gdy ta poprosiła ją o interwencję w sprawie niewierności Karola[112]. Nie popierała związku Karola z Camillą Parker Bowles, ale kiedy ci w 2005 wzięli ślub, pogodziła się z wyborem najstarszego syna.
Szczególną sympatią darzyła swoją synową, Zofię, hrabinę Wessex. Była blisko związana z wnukami, zwłaszcza z księciem Williamem (najstarszym synem księcia Karola), księżniczką Beatrycze (najstarszą córką księcia Yorku) i Zarą Phillips (córką księżniczki Anny).
W 50. rocznicę ślubu pochwaliła księcia Filipa w rzadkim momencie szczerości, mówiąc: Nie lubi komplementów, ale jest dla mnie podporą i przez te wszystkie lata zawsze mogłam na niego liczyć. Książę Filip odpowiedział słowami: Po 50 latach mam ogromną pokusę, by udzielać rad, najważniejszą lekcją, jaką odebraliśmy od życia, jest wiedza, że tolerancja stanowi podstawę szczęśliwego małżeństwa. Wierzcie mi, królowa jest niezwykle wyrozumiała.
Zdrowie
W marcu 1993 została pogryziona przez jednego ze swoich corgi, gdy próbowała rozdzielić dwa walczące psy; po wypadku zostały założone jej szwy[113].
W grudniu 2003 trafiła do szpitala Króla Edwarda VII w Londynie, gdzie przeszła operację lewego kolana. W styczniu 2004 zoperowane zostało prawe kolano królowej. Podczas zabiegu kolana lekarze usunęli także z twarzy królowej niewielkie zmiany, a cała operacja trwała około dwóch godzin[114].
W październiku 2006 cierpiała z powodu pęknięcia naczynia krwionośnego w prawym oku. Pałac nie komentował stanu zdrowia królowej, a lekarze orzekli, że tego typu pęknięcia są typowe dla osób w podeszłym wieku, ale mogą również być skutkiem zbyt wysokiego ciśnienia krwi. 26 października tego samego roku Elżbieta II uczestniczyła w uroczystym otwarciu Emirates Stadium, nowego stadionu Arsenalu, zmuszona była jednak zrezygnować z dalszego udziału w uroczystości z powodu bólu pleców, który dokuczał jej od powrotu z letnich wakacji w Balmoral.
Na początku 2022 przeszła COVID-19[115]. Również w 2022 na polecenie lekarzy ograniczyła spożycie alkoholu, w tym ulubionego drinka – dżinu z dodatkiem aperitifu Dubonnet[116].
Śmierć
8 września 2022 przed południem Pałac Buckingham poinformował, że lekarze są zaniepokojeni stanem zdrowia Elżbiety. Królowa przebywała wówczas w rezydencji w Balmoral. O powadze sytuacji mówiło również to, że najbliższa rodzina królowej porzuciła swoje czynności z tego dnia i udała się do miejsca jej pobytu. Brytyjska królowa zmarła o godz. 15:10, czasu brytyjskiego, w otoczeniu rodziny w Balmoral[117].
O godz. 16:30 (17:30 czasu polskiego) o śmierci królowej poinformowana została premier Liz Truss, zaś o 18:30 (19:30 czasu polskiego) informację tę podał kanał BBC[118][119], a także inne zagraniczne media[120][121].
Po podaniu tego faktu do publicznej wiadomości rozpoczęto dwie operacje: Operację London Bridge – ogólny plan działań przewidzianych do realizacji po śmierci monarchini[122][123][124][125], oraz Operację Jednorożec – podobny plan na wypadek, gdyby królowa zmarła w Szkocji[126][127].
Po śmierci królowej została ogłoszona żałoba narodowa mająca trwać do pierwszego dnia po pogrzebie, który został przez króla Karola III ustalony na 19 września 2022, zaś sam dzień pogrzebu został ustanowiony dniem wolnym od pracy[128]. Do 19 września w całej Wielkiej Brytanii można było wpisać się do ksiąg kondolencyjnych wystawionych w katedrach, budynkach użyteczności publicznej, jak również online. W świątyniach w całym kraju odbywały się nabożeństwa ku pamięci zmarłej monarchini. Flagi państwowe, puszczone do połowy masztu na czas żałoby, zostały podniesione na kilkadziesiąt godzin w dniach 10-11 września z uwagi na proklamację objęcia urzędu przez nowego króla, która odbyła się w sobotę 10 września o godzinie 10 rano czasu lokalnego w Londynie, a która następnie w niedzielę została oficjalnie odczytana we wszystkich państwach członkowskich Brytyjskiej Wspólnoty Narodów, stolicach państw członkowskich Zjednoczonego Królestwa - Edynburgu, Cardiff oraz Belfaście, jak również lokalnie, w stolicach wszystkich hrabstw[129][130]. Trumna z ciałem królowej została 11 września przewieziona do Edynburga do Pałacu Holyrood, zaś następnego dnia przeniesiono ją do Katedry św, Idziego, gdzie wystawiono ją na widok publiczny, zaś mieszkańcy mieli możliwość oddania hołdu zmarłej monarchini. Wieczorem 13 września, trumna z ciałem królowej została drogą lotniczą przetransportowana ze Szkocji do Anglii, gdzie została przewieziona do Pałacu Buckingham. Stamtąd, nazajutrz, w wojskowej procesji wyruszyła do Westminster Hall, gdzie ponownie wystawiono ją na widok publiczny i gdzie pozostała do dnia pogrzebu.
19 września 2022, o 10:44 czasu lokalnego, trumna z ciałem Elżbiety II umieszczona na wozie artyleryjskim ciągniętym przez 142 marynarzy Royal Navy, została przewieziona do Opactwa Westminsterskiego, gdzie o godzinie 11 rozpoczęło się nabożeństwo żałobne z udziałem zaproszonych głów państw. Po jego zakończeniu, o godzinie 11:55 cały kraj zastygł podczas dwóch minut ciszy, po których kondukt żałobny wyruszył w ostatni przemarsz ulicami Londynu. Dotarłszy z powrotem w okolice Pałacu Buckingham, trumna została przeniesiona z wozu artyleryjskiego do królewskiego karawanu, który wyruszył do Zamku w Windsorze, gdzie o 16 czasu lokalnego rozpoczęła się druga część uroczystości żałobnych. Podczas nabożeństwa insygnia władzy królewskiej zostały złożone na ołtarzu, zaś przy dźwięku lamentu granego przez królewskiego dudziarza, trumna z ciałem Elżbiety II została opuszczona do krypty w podziemiach kaplicy. Po godzinie 20 czasu lokalnego, w obecności tylko rodziny królewskiej, trumna Elżbiety II została złożona do grobu, gdzie spoczęła obok swoich rodziców, Jerzego VI i Elżbiety, jak również obok swojego męża, księcia Filipa, którego ciało zostało tam przeniesione z Kaplicy Świętego Grzegorza, w której został on pochowany bezpośrednio po śmierci w 2021 roku.
Tytuły i godności
Szkockie kontrowersje
W Szkocji istniało kilka kontrowersji związanych z królową Elżbietą, a najważniejszą z nich była kwestia numeru. W Szkocji nigdy nie panowała Elżbieta I, więc Szkoci nie akceptowali zapisu „E II R”. Skrzynki pocztowe z takimi inicjałami były niszczone, wskutek czego w Szkocji skrzynki pocztowe ozdobione były tylko koroną. Szkoci ponadto tytułowali Elżbietę starym tytułem „Królowej Szkotów”. Zwracali się również do niej „Wasza Łaskawość” (ang. Your Grace), a nie „Wasza Wysokość” (ang. Your Majesty), jak przyjęło się tytułować osobę panującą w samej Anglii.
Ordery i odznaczenia
Wielka Brytania
- Order Domu Panującego króla Jerzego V – 1926
- Medal Srebrnego Jubileuszu Jerzego V – 1935
- Order Domu Panującego króla Jerzego VI – 1937
- Medal Koronacyjny Króla Jerzego VI – 1937
- Medal Obrony – 1945
- Medal Wojny 1939–1945 – 1945
- Order Podwiązki – 1947–1952
- Członek Tajnej Rady – 1951–1952
- Członek Imperialnego Orderu Korony Indii – 1951–1952
- Jako królowa była z urzędu Wielkim Mistrzem następujących orderów:
- Order Podwiązki
- Order Ostu
- Order św. Patryka
- Order Łaźni
- Order Zasługi
- Order Gwiazdy Indii
- Order św. Michała i św. Jerzego
- Order Imperium Indyjskiego
- Order Wiktorii i Alberta
- Imperialny Order Korony Indii
- Order Imperium Brytyjskiego
- Order Towarzyszy Honoru
- Order Wybitnej Służby
- Order Służby Imperium
- Order Indii Brytyjskich
- Order Zasługi Indyjskiej
- Order Birmy
- Order Domu Panującego
- Order Miłosierdzia
Pozostałe królestwa Wspólnoty Narodów
- Krzyż Wielki Orderu Szpitala św. Jana Jerozolimskiego (Wspólnota Narodów) – 1951–1952
- Canadian Forces Decoration – 1951–1952
- Suweren następujących orderów:
- Królewski Order Wiktoriański (Wspólnota Narodów)
- Order Szpitala św. Jana Jerozolimskiego (Wspólnota Narodów)
- Canadian Forces Decoration (Kanada)
- Order Kanady (Kanada)
- Order Zasługi Wojennej (Kanada)
- Order Australii (Australia)
- Order za Służbę Królowej (Nowa Zelandia)
- Order Barbadosu
- Order Saint Lucia
- Order Gwiazdy (Wyspy Salomona)
- Order Nowej Zelandii
- Order Bohatera Narodowego (Belize)
- Order Belize
- Order Dystynkcji (Belize)
- Nowozelandzki Order Zasługi
- Order Bohatera Narodowego (Saint Kitts i Nevis)
- Order Świętego Krzysztofa i Nevis (Saint Kitts i Nevis)
- Order Bohatera Narodowego (Antigua i Barbuda)
- Order Narodu (Antigua i Barbuda)
- Order Zasługi (Antigua i Barbuda)
- Order Królewskiej Dziedzictwa (Antigua i Barbuda)
- Order Zasługi Policji (Kanada)
- Order Logohu (Papua-Nowa Gwinea)
- Order Gwiazdy Melanezji (Papua-Nowa Gwinea)
Pozostałe kraje Wspólnoty Narodów
- Order Pakistanu I klasy – 1960
- Honorowy Wielki Komandor Orderu Nigru (Nigeria) – 1969
- Order Temaseku I klasy (Singapur) – 1972
- Order Korony Królestwa (Malezja) – 1972
- Członek Orderu Ghaziego (Malediwy) – 1972
- Order Złotego Serca I klasy (Kenia) – 1972
- Wielki Komandor Orderu Republiki Gambii (Gambia) – 1974
- Wielki Komandor Orderu Lwa (Malawi) – 1979
- Order Prezydencki (Botswana) – 1979
- Nagroda Honorowa (Dominikana) – 1985
- Krzyż Świętej Trójcy (Trynidad i Tobago) – 1985
- Honorowy Wielki Komandor Orderu Republiki Federalnej (Nigeria) – 1989
- Maltański Order Zasługi (Malta) – 1992
- Order Domowy Korony Brunei (Brunei) – 1992
- Krzyż Wielki Orderu Dobrej Nadziei (RPA) – 1995
- Order Zasługi (Bahamy) – 1996
- Honorowy Członek Xirka Gieh ir-Repubblika (Malta) – 2005
Pozostałe kraje
- Order Słonia (Dania) – 1947[131]
- Order Doskonałości klasy specjalnej (Egipt) – 1948
- Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej (Francja) – 1948
- Order Ojaswi Rajanya (Nepal) – 1949
- Krzyż Wielki Orderu Lwa Niderlandzkiego (Holandia) – 1950
- Order Domowy św. Olgi i św. Zofii I klasy (Grecja) – 1950
- Łańcuch Orderu Husseina ibn Alego (Jordania) – 1950
- Order Królewski Serafinów (Szwecja) – 1953
- Złoty Łańcuch Orderu Manuela Amadora Guerrero (Panama) – 1953
- Wielki Łańcuch Orderu Idrisa I (Libia) – 1954
- Wielki Łańcuch Orderu Salmona (Etiopia) – 1954
- Krzyż Wielki Orderu Świętego Olafa (Norwegia) – 1955
- Krzyż Wielki Wstęgi Trzech Orderów (Portugalia) – 1955
- Łańcuch Wielkiego Orderu Haszymitów (Irak) – 1956
- Wielki Łańcuch Zasługi Republiki Włoskiej (Włochy) – 1958
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec – 1958
- Order Pahlawiego (Iran) – 1959
- Krzyż Wielki z Brylantami Orderu Słońca (Peru) – 1960
- Wielki Łańcuch Orderu Wyzwoliciela San Martina (Argentyna) – 1960
- Order Domowy Chakri (Tajlandia) – 1960
- Krzyż Wielki Orderu Narodowego (Mali) – 1961
- Mahendra Chain (Nepal) – 1961
- Wielki Łańcuch Orderu Niepodległości (Tunezja) – 1961
- Krzyż Wielki Orderu Białej Róży (Finlandia) – 1961
- Order Narodowy (Mali) – 1961
- Krzyż Wielki Narodowego Orderu Lwa (Senegal) – 1961
- Wielka Wstęga Orderu Pionierów Liberii (Liberia) – 1961
- Wielki Oficer Narodowego Orderu Wybrzeża Kości Słoniowej – 1962
- Order Gwiazdy Afrykańskiej (Liberia) – 1962
- Order Chryzantemy (Japonia) – 1962
- Wielka Wstęga Orderu Męstwa (Kamerun) – 1963
- Krzyż Wielki Orderu Leopolda (Belgia) – 1963
- Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja) – 1963
- Krzyż Wielki z Łańcuchem Orderu Sokoła Islandzkiego (Islandia) – 1963
- Łańcuch Honoru (Sudan) – 1964
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Chile) – 1965
- Wielka Gwiazda Odznaki Honorowej za Zasługi dla Republiki Austrii – 1966
- Wielka Wstęga Orderu Dzielności (Kamerun) – 1967
- Wielki Łańcuch Orderu Krzyża Południa (Brazylia) – 1968
- Order Al-Nahayyana I klasy (Abu Zabi) – 1969
- Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Równika (Gabon) – 1970
- Order Najwyższego Słońca (Afganistan) – 1971
- Krzyż Wielki Orderu Złotego Lwa Nassau (Luksemburg) – 1972
- Order Jugosłowiańskiej Wielkiej Gwiazdy – 1972
- Łańcuch Orderu Orła Azteckiego (Meksyk) – 1973
- Wielka Wstęga Orderu Lamparta (Zair) – 1973
- Gwiazda Adipurny I klasy (Indonezja) – 1974
- Wielka Wstęga z Łańcuchem Orderu Nilu (Egipt) – 1975
- Wielki Łańcuch Orderu św. Jakuba od Miecza (Portugalia) – 1978
- Order Gwiazdy Socjalistycznej Republiki Rumunii I klasy – 1978[132]
- Order Mubaraka Wielkiego (Kuwejt) – 1979
- Order Al-Khalifa (Bahrajn) – 1979
- Łańcuch Badr (Arabia Saudyjska) – 1979
- Łańcuch Orderu Niepodległości (Katar) – 1979
- Order Omanu I klasy – 1979
- Wielka Wstęga Orderu Republiki (Tunezja) – 1980
- Wielka Wstęga Orderu Muhammada (Maroko) – 1980
- Order Saida (Oman) – 1982
- Krzyż Wielki ze Wstęgą Orderu Karola III (Hiszpania) – 1986
- Wielki Order Mugunghwa (Korea Południowa) – 1986
- Order Złotego Runa (Hiszpania) – 1988
- Wstęga Orderu Federacji (ZEA) – 1989
- Wielka Wstęga Orderu Zasługi RP – 1991[133]
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Węgier – 1991
- Wielki Łańcuch Orderu Wieży i Miecza (Portugalia) – 1993
- Wielki Łańcuch Orderu Boyacá (Kolumbia) – 1993
- Order Kuwejtu klasy specjalnej – 1995
- Order Orła Białego (Polska)[134] – 25 marca 1996
- Order Lwa Białego I klasy (Czechy) – 1996
- Krzyż Wielki ze Wstęgą Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa) – 1996
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Peru) – 1998
- Order Złotego Orła (Kazachstan) – 2000
- Wielki Order Króla Tomisława (Chorwacja) – 2001
- Złoty Order Wolności Republiki Słowenii (Słowenia) – 2001[135]
- Order Złotego Runa (Gruzja) – 2002
- Wielki Krzyż ze Złotym Łańcuchem Orderu Witolda Wielkiego (Litwa) – 17 października 2006
- Wielki Krzyż z Łańcuchem Orderu Krzyża Ziemi Maryjnej (Estonia) – 19 października 2006
- Towarzysz Orderu Gwiazdy Ghany (Ghana) – 2007
- Order Podwójnego Białego Krzyża I klasy (Słowacja) – 2008
- Order za Wybitne Zasługi (Słowenia) – 2008[135]
- Order Republiki Turcji (Turcja) – 2008
- Order Zayeda (ZEA) – 2010
Polonika
Elżbieta II miała koligacje polskie. Battenberg to pierwotne nazwisko hrabiowskiego rodu niemieckiego, osiadłego w pobliżu miejscowości Battenberg w Hesji (zachodnie Niemcy), wygasłego ok. 1314. Nazwisko to i tytuł hrabiowski wznowiono w 1851, nadając je Julii hr. Hauke, Polce, morganatycznej żonie Aleksandra, młodszego syna księcia heskiego. W 1858 roku ich potomkowie uzyskali tytuł książęcy. Najstarszy syn Aleksandra i Julii, Ludwik, ożenił się z wnuczką królowej Wiktorii, Wiktorią. Był admirałem angielskim i podczas I wojny światowej zmienił nazwisko na Mountbatten. Wnukiem Ludwika i Wiktorii był mąż królowej, zaś sama Elżbieta II – daleką krewną Wiktorii (babka Wiktorii, królowa Wiktoria Hanowerska jest praprababką Elżbiety).
Genealogia
Prapradziadkowie | Albert z Saksonii-Coburg-Gotha | Król Danii | Aleksander Wirtemberski | Adolf Hanowerski (1774–1850) | Thomas George Bowes-Lyon | Oswald Smith | William Karol Cavendish-Bentinck | Edwyn Burnaby |
Pradziadkowie | Król Wielkiej Brytanii | Franciszek Teck (1837–1900) | Claude Bowes-Lyon (1824–1904) | Karol William Cavendish-Bentinck (1817–1865) | ||||
Dziadkowie | Król Wielkiej Brytanii | Claude Bowes-Lyon, 14. Earl Strathmore and Kinghorne (1855–1944) | ||||||
Rodzice | Król Wielkiej Brytanii | |||||||
Elżbieta II Windsor (ur. 21 kwietnia 1926, zm. 8 września 2022) królowa Wielkiej Brytanii |
Książki poświęcone Elżbiecie II
- Jennie Bond, Elizabeth, wyd. Reader’s Digest Association 2002, ISBN 0-7621-0369-8.
- Paola Calvetti, Elżbieta II. Portret królowej, przekład Iwona Banach, Zysk i S-ka 2020, ISBN 978-83-8116-853-3.
- Nicholas Davies, Elżbieta II. Kobieta zatroskana, tom I-II, przekład Tomasz Misiak, Wydawnictwo Rachocki i S-ka 1996, ISBN 83-86379-09-X.
- Carolly Erickson, Lilibet: An Intimate Portrait of Elizabeth II, wyd. St. Martins Press, 2003, ISBN 0-312-28734-8.
- Polly Fellows, Kate Owen, The Queen. 70 Glorious Years. The official Platinum Jubilee souvenir, Royal Collection Trust 2021, ISBN 978-1-909741-82-9.
- Trevor Hall, A year in the life of the Royal Family, Susan Reynolds Books – Coulour Library International Ltd. 1982, ISBN 0-86283-036-2.
- Wiesław Horabik, Elżbieta II: królowa dwóch epok, Wydawnictwo MEDIUM 1997, ISBN 83-86755-61-X.
- Anthony Jay, Elizabeh R. The Role of the Monarchy Today, BCA 1992, ISBN 0-5633-6272-3.
- Penny Junor, Queen Elizabeth II 1952-1992. A pictorial celebration of Her Reign, BCA – Conran Octopus Limited 1991, ISBN 9-7818-5029-3590.
- Leah Kharibian, Jane Roberts, Long to Rein over us. Official 90th Birthday Album, Royal Collection Trust 2015, ISBN 978-1-909741-28-7.
- Andrew Marr, Prawdziwa królowa. Elżbieta II, jakiej nie znamy, przekład Hanna Pawlikowska-Gannon, Wydawnictwo Marginesy 2012, ISBN 978-83-93375-83-7, 2017, ISBN 978-83-65282-06-4.
- Marc Roche, Elżbieta II. Ostatnia królowa, przekład Grzegorz Przewłocki, Wydawnictwo W.A.B. 2010, ISBN 978-83-7414-767-5.
- Marek Rybarczyk Elżbieta II. Ostatnia taka królowa, Muza SA 2022, ISBN 978-83-287-2183-8.
- Ingrid Seward, Mój mąż i ja. Trudna historia małżeństwa Królowej Elżbiety i Księcia Filipa, przekład Joanna Lipińska, Wydawnictwo JK 2018, ISBN 978-83-7229-755-6.
- Sally Bedell Smith, Elżbieta II. Portret monarchini, przekład Urszula Gardner, Wydawnictwo Dolnośląskie, 2012, 2017, ISBN 978-83-271-5811-6, 2021 ISBN 978-83-271-6110-9.
- Adrian Tinniswood, Brytyjska monarchia od kuchni, przekład Grażyna Waluga, Wydawnictwo Bellona 2018, ISBN 978-83-11-15814-6, 2019, ISBN 978-83-11-15752-1.
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Tytuł stosowany w Wielkiej Brytanii. W pozostałych krajach, których była głową, funkcjonują inne tytuły, wymieniające z reguły nazwę danego terytorium.
- ↑ Jest to nawiązanie do słów królowej Elżbiety I: I know I have the body but of a weak and feeble woman; but I have the heart and stomach of a king, and of a king of England, too.
Przypisy
- ↑ Eleventh supplement to The London Gazette of Tuesday, 26th May, 1953. The Gazette, 1953-05-29. s. 3023. (ang.).
- ↑ Elżbieta II panuje najdłużej. Jedyne wystąpienie w dniu ustanowienia rekordu, tvn24.pl [dostęp 2015-09-09] .
- ↑ Elżbieta II jest już na drugim miejscu wśród najdłużej panujących władców. Dłużej panował tylko Ludwik XIV. historia.org.pl, 12 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-13].
- ↑ a b Rybarczyk 2022 ↓, s. 80.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 77, 79.
- ↑ a b c Constance Droganes , 60 facts you didn’t know about Queen Elizabeth II, ctvnews.ca, 14 maja 2012 [dostęp 2022-04-21] (ang.).
- ↑ a b c d Queen Elizabeth II, thecanadianencyclopedia.ca [dostęp 2022-05-04] (ang.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 79.
- ↑ a b c Rybarczyk 2022 ↓, s. 81.
- ↑ Prince Louis to be christened by the Archbishop of Canterbury next month, telegraph.co.uk, 20 czerwca 2018 [dostęp 2022-05-06] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-20] (ang.).
- ↑ Elizabeth Jane Timms , The Queen’s London Birthplace: 17 Bruton Street, royalcentral.co.uk, 21 kwietnia 2021 [dostęp 2022-04-23] (ang.).
- ↑ Anna M. Tomiak , Elżbieta II. Od 63 lat samotna na tronie, rp.pl, 9 września 2015 [dostęp 2022-04-23] (pol.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 92.
- ↑ a b c Robert Lacey , When did young Elizabeth realise that one day she would become Queen?, bbc.com, 6 lutego 2022 [dostęp 2022-04-26] (ang.).
- ↑ a b c Rybarczyk 2022 ↓, s. 82.
- ↑ a b Rybarczyk 2022 ↓, s. 84.
- ↑ a b c Rybarczyk 2022 ↓, s. 87.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 90.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 88.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 91.
- ↑ 90. urodziny królowej Elżbiety II, wydarzenia.interia.pl, 21 kwietnia 2016 [dostęp 2022-04-23] (pol.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 50.
- ↑ Karolina Chibowska , Elżbieta II została królową, choć jest wnuczką służącej? O jej losach zdecydował przypadek, kobieta.onet.pl, 21 kwietnia 2022 [dostęp 2022-04-23] (pol.).
- ↑ a b c Rybarczyk 2022 ↓, s. 27.
- ↑ Zaledwie 19 proc. Brytyjczyków może pamiętać koronację Elżbiety II. Reszty jeszcze nie było na świecie, historia.wprost.pl, 12 stycznia 2017 [dostęp 2022-04-30] (pol.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 109–110.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 111.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 134.
- ↑ Victoria Arbiter , Victoria Arbiter: The jolly Christmas ritual that brought out a young Queen’s ‘sparkle’, honey.nine.com.au, 3 grudnia 2021 [dostęp 2022-04-30] (ang.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 133–134.
- ↑ Roman Sidorski , Elżbieta II udostępnia historyczne nagrania, histmag.org, 12 lutego 2009 [dostęp 2022-05-03] (pol.).
- ↑ The Queen’s pantomime costumes go on display at Windsor Castle, bbc.com, 16 września 2016 [dostęp 2022-05-03] (ang.).
- ↑ 10 Interesting Facts About Queen Elizabeth II, thecanadianencyclopedia.ca [dostęp 2022-05-04] (ang.).
- ↑ Instytucja sama w sobie. Królowa Elżbieta II kończy 90 lat, tvp.info, 21 kwietnia 2016 [dostęp 2022-05-04] (pol.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 140.
- ↑ Erin Blakemore , Seventy Years Ago Today, Queen Elizabeth Secretly Partied with Commoners, smithsonianmag.com, 8 maja 2015 [dostęp 2022-05-04] (ang.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 165.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 168–169.
- ↑ a b c d Charlotte Dunn , 70 facts about The Queen and The Duke of Edinburgh’s Wedding, royal.uk, 17 listopada 2017 [dostęp 2022-05-16] (ang.).
- ↑ a b c Prince Philip (HRH The Duke of Edinburgh), thecanadianencyclopedia.ca [dostęp 2022-05-17] (ang.).
- ↑ a b Katie Kindelan , Inside Queen Elizabeth, Prince Philip’s more than 7-decade marriage, abcnews.go.com, 9 kwietnia 2021 [dostęp 2022-05-16] (ang.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 141.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 176, 179.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 176.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 182.
- ↑ Queen’s former Malta home Villa Guardamangia on sale, bbc.com, 11 czerwca 2019 [dostęp 2022-05-17] (ang.).
- ↑ Ile dzieci ma królowa Elżbieta II? Książę Andrzej przysporzył jej na starość wiele problemów, natemat.pl, 16 marca 2022 [dostęp 2022-05-20] (pol.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 185.
- ↑ a b Nigel Cawthorne , Kings & Queens of England: A royal history from Egbert to Elizabeth II, Arcturus Publishing, 30 września 2009, ISBN 978-1-84858-036-7 [dostęp 2022-05-20] (ang.).
- ↑ a b Rybarczyk 2022 ↓, s. 189.
- ↑ Lydia Starbuck , The final farewell of a king and princess, royalcentral.co.uk, 31 stycznia 2022 [dostęp 2022-05-20] (ang.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 27, 194.
- ↑ a b Rybarczyk 2022 ↓, s. 194.
- ↑ a b Accession Declaration of Elizabeth II, 1952, parliament.uk [dostęp 2022-06-02] (ang.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 201.
- ↑ 50 facts about The Queen’s Coronation, royal.uk, 2 czerwca 2017 [dostęp 2022-06-21] (ang.).
- ↑ Patt Morrison , The key to Queen Elizabeth II’s long reign? A resilient monarchy, latimes.com, 4 lutego 2022 [dostęp 2022-06-21] (ang.).
- ↑ Victoria Grigg , The Coronation of Queen Elizabeth II, paperspast.natlib.govt.nz, 1 czerwca 1953 [dostęp 2022-06-21] .
- ↑ Agnes Stamp , The Queen’s Coronation: In The Abbey by John Betjeman, countrylife.co.uk, 21 maja 2013 [dostęp 2022-06-21] (ang.).
- ↑ a b Connie Fisher , The Queen’s Coronation Oath, 1953, royal.uk, 2 czerwca 1953 [dostęp 2022-06-22] (ang.).
- ↑ a b c Mark Easton , Coronation 1953: Magic moment the TV cameras missed, bbc.com, 4 czerwca 2013 [dostęp 2022-06-22] (ang.).
- ↑ Jess Ilse , #OnThisDay in 1953: The Coronation of Queen Elizabeth II Takes Place, royalcentral.co.uk, 2 czerwca 2016 [dostęp 2022-06-22] (ang.).
- ↑ Incroyable, but true ... France’s 1956 bid to unite with Britain, The Guardian, 16 stycznia 2007 [dostęp 2022-08-05] (ang.).
- ↑ Królowa Elżbieta straci tytuł. Przestanie być władczynią karaibskiej wyspy, tvrepublika.pl [dostęp 2021-10-22] .
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 56.
- ↑ a b c Rybarczyk 2022 ↓, s. 312.
- ↑ Leanne Wood on Wales, the EU, and ‘Mrs Windsor’, TotalPolitics.com, 16 października 2012 [dostęp 2022-02-05] (ang.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 314.
- ↑ a b Rybarczyk 2022 ↓, s. 315.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 30.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 281.
- ↑ a b c Rybarczyk 2022 ↓, s. 277.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 250.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 299.
- ↑ https://www.royal.uk/platinum-jubilee-central-weekend.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 57.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 307.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 57, 311.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 58.
- ↑ a b Rybarczyk 2022 ↓, s. 310.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 311.
- ↑ Expert Participation , Succession to the Crown Act 2013, legislation.gov.uk [dostęp 2018-05-19] (ang.).
- ↑ The World Today – Queen’s 80th Birthday marked by popularity, abc.net.au [dostęp 2020-05-05] .
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 18–19, 25, 28.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 256.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 318.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 309.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 28, 245, 297.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 298–299.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 28.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 274–279.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 277–278.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 210.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 222–223.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 238, 266.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 253.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 329.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 236.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 201, 244.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 257.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 237–238.
- ↑ a b Rybarczyk 2022 ↓, s. 238.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 239.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 252.
- ↑ https://tvn24.pl/programy/noc-cudow-elzbieta-ii-zadebiutowala-obok-bonda-ra267619-3505073.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 299–300.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 246–247.
- ↑ a b Rybarczyk 2022 ↓, s. 324.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 11–12.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 25, 265.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 248, 279.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 265.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 279.
- ↑ Królowa w szpitalu w 2003 roku. thequeen.blog.onet.pl, 2015-08-07. [dostęp 2016-04-04]. (pol.).
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 18.
- ↑ Rybarczyk 2022 ↓, s. 19.
- ↑ Podano przyczynę śmierci królowej Elżbiety II. tvn24.pl. [dostęp 2022-09-29].
- ↑ Oni dowiedzieli się wcześniej o śmierci królowej Elżbiety II. Podano godzinę. wp.pl. [dostęp 2022-09-09].
- ↑ Queen Elizabeth II has died, [w:] BBC.com [online], 9 sierpnia 2022 .
- ↑ Także polskie media bardzo szybko zareagowały na śmierć królowej Elżbiety II. press.pl, 9 września 2022. [dostęp 2022-11-14].
- ↑ Światowe media o śmierci Elżbiety II. Poruszający moment na antenie BBC. wprost.pl, 8 września 2022. [dostęp 2022-11-14].
- ↑ Sam Knight , 'London Bridge is down’: the secret plan for the days after the Queen’s death, The Guardian, 17 marca 2017 [dostęp 2022-09-12] (ang.).
- ↑ What happens when the Queen dies – ‘Operation London Bridge’ explained, The Independent, 12 września 2022 [dostęp 2022-09-12] (ang.).
- ↑ 5 Things We’ve Learned About ‘London Bridge’ – The Queen’s Death Protocol, HuffPost UK, 16 marca 2017 [dostęp 2022-09-12] (ang.).
- ↑ Toby Meyjes , There’s a secret code word for when the Queen dies, Metro, 16 marca 2017 [dostęp 2022-09-12] (ang.).
- ↑ Elżbieta II. Co po śmierci królowej. Operacja Jednorożec. Dziś się zaczyna, na czym polega – TVN24, TVN24 [dostęp 2022-09-12] .
- ↑ Operacja „London Bridge”. Procedura na wypadek śmierci królowej od lat gotowa, wydarzenia.interia.pl [dostęp 2022-09-12] (pol.).
- ↑ Caroline Davies , Queen Elizabeth’s funeral will be held on Monday 19 September, 10 września 2022 [dostęp 2022-10-09] (ang.).
- ↑ Arrangements for Local Proclamations ceremonies for King Charles III, 9 września 2022 [dostęp 2022-10-09] (ang.).
- ↑ Proclamations read out in Commonwealth countries – as it happened, 11 września 2022 [dostęp 2022-10-09] (ang.).
- ↑ Ordensdetaljer. borger.dk. [dostęp 2015-05-27]. (duń.).
- ↑ William Bortrick: The Royal Family – HM Queen Elizabeth II. burkespeerage.com. [dostęp 2017-09-23]. (ang.).
- ↑ Lista osób odznaczonych Orderem Zasługi RP I Klasy w latach 1991–2005. prezydent.pl. [dostęp 2011-04-26].
- ↑ M.P. z 1996 r. nr 36, poz. 354.
- ↑ a b Seznam vseh odlikovancev od leta 1992 do decembra 2012. Urad predsednika Republike Slovenije. [dostęp 2020-04-08]. (słoweń.).
Linki zewnętrzne
- The Royal Family
- Zaręczyny księżniczki Elżbiety w kronice PKF w bazie Repozytorium Cyfrowe Filmoteki Narodowej
- ISNI: 0000 0001 2123 3290
- VIAF: 20471592, 327145858093723022004, 83151776758118010523
- ULAN: 500233087
- LCCN: n80126296
- GND: 118529889
- NDL: 00620626
- LIBRIS: b8nqqnnv2ndsn1j
- BnF: 11974322d
- SUDOC: 027772357
- SBN: CFIV258828
- NLA: 35061288
- NKC: jn20000700038
- RSL: 000082571, 000008243
- BNE: XX977622
- BIBSYS: 90672883
- CiNii: DA02957167
- PLWABN: 9810569004105606
- J9U: 987007260873605171
- CANTIC: a11257799
- LNB: 000111810
- NSK: 000040207
- CONOR: 237686371
- BNC: 000354224
- BLBNB: 000614706
- KRNLK: KAC201704804
- RISM: pe323282
- WorldCat: lccn-n80126296
- PWN: 3897670
- Britannica: biography/Elizabeth-II
- The Canadian Encyclopedia: queen-elizabeth-ii
- Treccani: elisabetta-ii-regina-d-inghilterra
- Universalis: elisabeth-ii
- БРЭ: 1977043
- NE.se: elizabeth-ii, elisabet-ii
- Store norske leksikon: Elizabeth_2.
- Visuotinė lietuvių enciklopedija: elzbieta-ii
- Catalana: 0023809
Media użyte na tej stronie
Redirect arrow, to be used in redirected articles in Wikipedias written from left to right. Without text.
Autor: Image sourced from 'Medals of the World' website: http://www.medals.org.uk/index.htm, Licencja: CC BY-SA 2.5
Ribbon of the Order of the Garter
Autor: Image sourced from 'Medals of the World' website: http://www.medals.org.uk/index.htm, Licencja: CC BY 2.5
Ribbon of the Order of the Bath
Autor: Image sourced from 'Medals of the World' website: http://www.medals.org.uk/index.htm, Licencja: CC BY 2.5
Ribbon of the Order of the Bath
Autor: Image sourced from 'Medals of the World' website: http://www.medals.org.uk/index.htm, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Ribbon of the Imperial Order of the Crown of India
Baretka Odznaki Honorowej za Zasługi dla Republiki Austrii 1. Klasy
Autor: Portunes, Licencja: CC BY 4.0
Ribbon bar of the Danish Order of the Elephant
Baretka
Autor: Wiki Romi, Licencja: CC0
Baretka Krzyża Wielkiego Orderu Lwa Niderlandzkiego
Ribbon of the Order of the golden Lion of the House of Nassau - Netherlands
Baretka: Order Zasługi RFN – Stopień Specjalny Krzyża Wielkiego.
Autor: Borodun, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Ordem of the Seraphim. Sweden. True size for the template.
Autor: Sodacan, Licencja: CC BY-SA 4.0
Ribbon for a Knight of the Most Illustrious Order of the Royal House of Chakri (Thailand)
Flag of Canada introduced in 1965, using Pantone colors. This design replaced the Canadian Red Ensign design.
Autor: Image sourced from 'Medals of the World' website: medals.org.uk, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Order of the Companions of Honour Ribbon
Baretka Wielkiej Wstęgi Orderu Nilu
Baretka: Order Al-Husajna Ibn Alego – Jordania.
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 4.0
Royal Family Order of King George VI ribbon bar. United Kingdom.
Signature of Queen Elizabeth II
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Order of Idris I (The Kingdom of Libya)
Queen Elizabeth II and Prince Philip, Duke of Edinburgh. Coronation portrait, June 1953, London, England.
Credit: Library and Archives Canada/K-0000047
Autor: Oryginalnym przesyłającym był PalawanOz z angielskiej Wikipedii, Licencja: CC BY-SA 2.5
en:Order of New Zealand ribbon Image sourced from 'Medals of the World' website: [1] Permission given by Megan Robertson to en:User:PalawanOz on en:22 Aprilen:2007 for the use of this image in Wikipedia articles
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 4.0
Ribbon bar:
- Royal Family Order of King George IV
- Royal Family Order of King George V
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Supreme and first classes of the Order of the Virtues (Egypt)
Baretka Krzyża Wielkiego Orderu Słońca Peru
Baretka Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi Chile
Order of Nishan-i-Pakistan - ribbon
Autor: Ricardo Stuckert/PR, Licencja: CC BY 3.0 br
Queen Elizabeth II of the United Kingdom during a state banquet in honor of Brazilian president Lula da Silva at Buckingham Palace, London.
The Badge of the House of Windsor (the ruling royal house of the United Kingdom and the other Commonwealth realms), as approved by King George VI in 1938. In the style used from 1938 to 1952 and the again from 2022.
“ | Although the Sovereigns of the House of Windsor (this dynastic name was adopted by Royal Proclamation on 17th June 1917) have used various old royal badges only one or two new badges have been adopted that for Wales and the following badge for the House of Windsor, which was approved by King George VI on 28th July 1938: On a Mount Vert the Round Tower of Windsor Castle argent, masoned sable, flying thereon the Royal Standard, the whole within two branches of oak fructed or, and ensigned with the Imperial Crown. | ” |
Baretka Orderu Imperium Brytyjskiego (cywilnego; od 1936).
Baretka gruzińskiego Orderu Złotego Runa.
Venerable Order of Saint John (UK) ribbon. New image uploaded over old version, to include miniature cross worn on ribbon. For example, see here
Ribbon for the Grand Companion rank of the Order of Logohu from Papua New Guinea.
Autor: Gonçalo Veiga, Licencja: CC BY-SA 4.0
Military Order of the Tower and of the Sword - Grand Collar
Baretka japońskiego Orderu Chryzantemy.
Autor: Jsc96, Licencja: CC BY-SA 4.0
Plakietka (metalowa baretka) Złotego Orderu Wolności (Słowenia)
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Grand Order of the Hashemites (Kingdom of Iraq)
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 4.0
Imperial Order of the Crown of India ribbon bar. United Kingdom.
Autor: Department for Digital, Culture, Media and Sport, Licencja: OGL v1.0
Queen procession to Westminster 14 September 2022
Baretka: Order Podwójnego Białego Krzyża I Klasy – Słowacja.
President Barack Obama and First Lady Michelle Obama are welcomed by Her Majesty Queen Elizabeth II to Buckingham Palace in London, April 1, 2009.
Autor: Image sourced from 'Medals of the World' website: http://www.medals.org.uk/index.htm, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Ribbon of the Imperial Order of the Crown of India
Arms of Ireland. Blazon: Azure, a harp or stringed argent.
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 4.0
Ribbon bar of the Order of Merit of the Bahamas
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 3.0
This ribbon bar represents the following classes of the Order of Boyacá (Colombia):
- Extraordinary Grand Cross
- Grand Cross
- Grand Officer
The realms, territories and protectorates over which Elizabeth II reigned from 1952.
Deep brown: Current realms (as of 2021)
Strong red: Former realms (became republics between 1956 and 2021)
Light red: British Overseas Territories, Crown dependencies, Sovereign Base Areas, Australian external territories and the territories and associated states of New Zealand (as of 2011)
Pink: Former territories, dependencies, and protectorates (most recent lost in 1997)
Antarctic claims in abeyance since 1961 are not shown.
Baretka: Meksykański Order Orła Azteckiego (model 2011) – I Klasa: Kollana (Łańcuch) – Meksyk.
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Grand Order of Mugunghwa (South Korea)
Ribbon of Queen's Service Order
President Ronald Reagan Riding Horses with Queen Elizabeth II During Visit to Windsor Castle, 6/8/1982
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 4.0
Officer & Knight of the Order of the Republic of The Gambia ribbon bar.
Ribbon bar of Order of the State of Republic of Turkey
Autor: Jayarathina, Licencja: CC BY-SA 4.0
The ribbon bar of the Order of the Indian Empire
Autor: Mimich, Licencja: CC0
Sash of Collar of Order of Charles III, to be worn when the Collar doesn't suit the occasion
King George V Silver Jubilee Medal ribbon
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Order of the Crown of the Realm (Malaysia)
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Order of the Star of Ghana
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Order of the Republic (Tunisia)
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Order of the Niger (Nigeria)
Baretka Orderu Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy
Autor: Wiki Romi, Licencja: CC0
Baretka Krzyża Wielkiego Narodowego Orderu Lwa (Senegal)
Ribbon of the Order of Merit
Autor: Kei, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon of the abolished Greek Royal order of Saints Olga and Sophia
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ruban: L'Ordre National de la République de Côte d'Ivoire. Grand Officier.
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Order of the Pioneers of Liberia
Ribbon bar of the UK Order of St. Patrick
Autor: Skukifish, Licencja: CC BY-SA 3.0
Nastrino dell'Ordine del Leone del Malawi
Autor: Olivier LPB, Licencja: CC BY-SA 4.0
Ribon bar of the Order of Merit for Distinguished Service of Peru
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar of the Order of the Star of Africa (Liberia)
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar of the Order of Burma (United Kingdom)
Autor: Charles Lefevre <chaslef@syix.com>, Licencja: Copyrighted free use
Queen Elizabeth & Prince Phillip visiting Harmon Air Force Base in 1959.
Планка ордена Республики Казахстан "Алтын Кыран"
Baretka Krzyża Wielkiego Orderu Sokoła Islandzkiego
Baretka: Krzyż Wielki z Łańcuchem Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej / Krzyż Wielki z Łańcuchem i Złotopromienną Gwiazdą Orderu Zasługi Węgier – odmiana cywilna.
Baretka brytyjskiego Królewskiego Orderu Wiktorii.
Autor: Darey popoola, Licencja: CC BY-SA 4.0
Medium: Charcoal pencil on paper
Size:25x35 inches Year:2022
Artist: Darey popoolaQueen Elizabeth II stands with seven Commonwealth premiers and two finance ministers during the Economies Conference in London.
From left to right:
Dudley Senanayake (Ceylon), Sir Godfrey Huggins (Rhodesia), Sidney Holland (New Zealand), Winston Churchill (Britain), Robert Menzies (Australia), Nicolaas Havenga (South Africa), Khawaja Nazimuddin (Pakistan) and Chintaman Deshmukh (India)Map of overseas visits by Queen Elizabeth II
Baretka Wielkiego Krzyża ze Złotym Łańcuchem Orderu Witolda Wielkiego
Autor: Senedd Cymru / Welsh Parliament from Wales, Licencja: CC BY 2.0
Official opening of the Fourth Senedd Assembly, June 7 2011. Elizabeth II.
Baretka brytyjskiego Orderu św. Michała i św. Jerzego.
Baretka Krzyża Wieliego Orderu Manuela Amadora Guerrero
Ribbon of 1st Class of the Order of The Star of the Republic of Indonesia
Autor: KarlHeintz, Licencja: CC BY-SA 4.0
Baretka Wstęgi Trzech Orderów (Portugalia)
Baretka: Order Gwiazdy Rumunii (model 1999) – Krzyż Wielki – Rumunia.
Autor: Gonçalo Veiga, Licencja: CC BY-SA 4.0
Ta grafika (ribbon) (lub wszystkie grafiki w tym artykule bądź kategorii) powinny zostać przetworzone na grafiki wektorowe jako plik SVG. O zaletach grafik wektorowych można przeczytać na stronie Commons:Media for cleanup. Jeśli wersja SVG tej grafiki jest już dostępna, załaduj ją. Po załadowaniu SVG zamień ten szablon na stronie tej grafiki na szablon {{vector version available|nazwa nowej grafiki.svg}}.
Photo of Queen Elizabeth II in Royal Dress.
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Order of Mubarak the Great (Kuwait)
Autor: Louis14, Licencja: CC BY-SA 3.0
Nastrino dell'Ordine della Stella delle Isole Salomone (Isole Salomone)
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar of the National Order of the Leopard (Zaire)
The Reagans with the British Royals at Windsor Castle, 1982
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Order of Independence (Qatar)
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar of the Order of Ghazi (Maldives)
Baretka Orderu Zbawiciela I klasy (Grecja)
Autor: Mboro, Licencja: CC0
Baretka umowna: insygnia członkostwa w Gildii Honoru Republiki (Xirka Ġieħ ir-Repubblika) – Republika Malty.
Ribbon bar of a Commander of the en:Order of Military Merit (Canada)
Baretka Krzyża Wielkiego Orderu Wyzwoliciela San Martina
Order of the Union. Sash ribbon or First Class.
Autor: Borodun, Licencja: CC BY 4.0
Commander of the Order of Merit of the Police Forces ribbon bar. Canada.
Baretka Krzyża Wielkiego Orderu Narodowego Mali
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Order of Al-Nahayyan (Abu Dhabi)
Autor: KarlHeintz, Licencja: CC BY-SA 4.0
Baretka Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej
Hrh Princess Elizabeth in the Auxiliary Territorial Service, April 1945
Princess Elizabeth, a 2nd Subaltern in the ATS standing in front of an ambulance.
Baretka: Order Białego Lwa I Klasy – Republika Czeska (od 1994).
Autor: Praca własna, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Queen Elizabeth II's personal flag (1960)
"Princess Lilibet". Derivative image from Time Magazine Cover, April 29, 1929.
Autor: Autor nie został podany w rozpoznawalny automatycznie sposób. Założono, że to Robert Prummel (w oparciu o szablon praw autorskich)., Licencja: CC BY-SA 2.5
Eigen tekening Own drawing Robert Prummel
Maart 2007Ribbon of an order of king Tomislav
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar of the Order of Distinction (Belize)
Presidential Order of Botswana - ribbon
Autor: EricSerge, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon bar of the Order of the Star of Melanesia
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 4.0
Ribbon bar of the Order of the National Hero (Saint Kitts and Nevis)
Autor: National Media Museum from UK, Licencja: No restrictions
Daily Herald Archive at the National Media Museum Princess Elizabeth was crowned Queen Elizabeth II on 2 June 1953. The ceremony took place in Westminster Abbey and was the first televised Coronation. She was crowned Queen of the United Kingdom, Canada, Australia, New Zealand, South Africa, Ceylon and Pakistan.
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Order of the Supreme Sun (Kingdom of Afghanistan)
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Order of Independence - Wisam-al-Istiqlal, v. 1959 (Tunisia)
Royal Familiar Order of King Edward VII - Ribbon
Autor: Oryginalnym przesyłającym był PalawanOz z angielskiej Wikipedii, Licencja: CC BY-SA 2.5
New Zealand Order of Merit ribbon. Image sourced from 'Medals of the World' website: [1] Permission given by Megan Robertson to User:PalawanOz on 22 April 2007 for the use of this image in Wikipedia articles
Baretka: Order Australii (odmiana cywilna).
President Ronald Reagan toasting Queen Elizabeth II. Secretary of State George Shultz is at left.
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar of the Order of Belize
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon of the Order of Valour (Cameroon), 2nd type.
Order Salomona
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon of the Royal Family Order of the Crown of Brunei
Autor:
Baretka Kawalera Wojskowego Orderu Aviz
Order of Kuwait (Special Class)
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon of the Order of the Golden Heart of Kenya
Autor: EricSerge, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon bar of the Trinity Cross of Trinidad and Tobago
Ribbon of Order of the Yugoslavian Great Star
Autor: Ordensherre, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon of Grand Cross of the Order of St. Olav, Norwegian: Stripe for storkors av St. Olavs Orden.
Autor: Mboro, Licencja: CC0
Baretka: Narodowy Order Zasługi – Republika Malty.
Autor:
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 4.0
Ribbon bar of the Order for Exceptional Merits (Slovenia)
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 4.0
Ribbon bar of the Order of Saint Christopher and Nevis (Saint Kitts and Nevis)